ben daha ölmedim sen de ölmezsin panpa *

pgibolokların dıbına koyayim ilaç verip paranı alırlar. Denerler denerler denerler, unutturmaya çalışırlar, ama bir tak beceremezler.

Panpalar biraz kendime geldim hikayeyi okudum biraz. Hepsini editliycm. güzel bi baslikta hepsini gircem. Bu araa intihar meselesine inanmayanlar icin youtubeden canli yayin yapcm sizden istediğim aklinizda güzel bi baslik varsa hikayeyi o baslikla yazip güzelce editliycm. Gitmeden önce arkamda guzel bir sey insanlar okudukca ders almasini istiyorum. Anlatirkan cabuk bitsin diye atladigim bir kac yer var oralari ekliycm. Bir kac tane foto atcam bunlarla ilgili, en sonda kendi resmimi atcam, sizden istedigim güzel bir baslik varsa aklinizda soyleyin o basliga yazayim hikayeyi.

Nasil ne icin sarilayim. Her gun kendimle kavga etmekten bıktım. En sevdiğim insanlardan yemisim en büyük darbeleri kime guveneyim artık. Huri evlenmis, annem beni istememis annem babam benden kaçmış. ben delirdim beyler kolay değil 26 yasinsda bir insanin bunları yasamasi kolay değil

hikayeyi okuyan herkese teşekkür ederim. Evet beyler bu benim hikayem... Hikayade yazım yanlışları anlam kaymaları var çoğu yeri yazarken okuyamadım, kötü oldum, o yüzden hikayeyi baştan sona editliycem. Ondan sonra son bir veda yazısı paylaşcm Mayıs ayından sizleyim sorularınız aklınıza takılan söylemek istedikleriniz için burdayım. intihar olayına gelince; aklımda youtubeden canlı yayım yaparak intihar etme var onunda zamanını sizle paylaşırım. iyi geceler Allah'a emanet olun...

Sonunda evimize varmıştım. Yavaşça apartmanın ziline doğru batım, bizim zildeki isim değişmişti, üst komşumuza bastım bu açtı kapıyı. Beni görünce bir şok oldu, sen nerdeydin falan diye, bizimkiler nerde dedim taşındılar dedi. Nereye dedim tokata gittiler akrabalarınızın yanına...

Gel yemek ye falan diye ısrar etti ama girmedim, kapının önünde oturdum ve o gece o kapının önünde uyudum. Tek varlığım sırtımdaki sırt çantamdı.

Sabah uyandım ama sizin düşündüğünüz gibi heryerim tutulmamıştı çünkü vücudumun acı sınırı yükselmişti. Bir de çalıştığım yere gideyim dedim, yakındı zaten bindim otobüse 1 saate vardım. Orda herşey yerli yerindeydi. Beni görünce bi şaşırdılar biz sana bir şey oldu haber alamayınca zannettik dediler, ailene de ulaşamadık dediler falan ben geçiştirdim hastalandım yoğun bakımdaydım falan diye...

Bunlarla konuşurken çalışır mısın tekrar dediler, tamam dedim. O gün orda kaldım, ertesi gün küçük bir ev buldum kendime ve 3 aydır çalışıyorum. Kafam allak bullak, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum ve bundan 5 gün önce intihar etmeye karar verdim

işte beyler bu benim hikayem.
Ve o hikayenin türküsüyle bitiriyorum;

https://www.youtube.com/watch?v=7YZ2JmMUUg8

kafamda ben neyim ve kimim sorularıyla beraber geldim. Korka korka yürümeye başladım. Oysa buralar benim 15 yıl boyunca yürüdğüm çocukluğumun geçtiği sokaklardı. Sanki bütün insanlar bana bakıyordu sanki bütün dünya bana bir oyun oynamıştı. Normalde 10 dakikada yürünen yolu 2 saatte yürüyebildim bir çok defa dönmeyi düşündüm ama, dönersem yine gelecektim, dönmemeliydim.

Bir ay kadar beni kontrol ettikten sonra salmaya karar verdiler. 2015'in 1. ayının 14. günü o kapıdan çıktım beyler. hayata dari çok az şey hatırlıyordum beynim kötü olayları unutmuştu, ve onlara ait herşeyi. cebimde bir miktar param vardı önce yapmam gereken bir şey vardı, annem, babam ve kardeşlerimi merak ediyordum acaba nasıllardı, sora sora haremi buldum ordan da bulduğum ilk otobüsle evimizin olduğu şehre gitmek üzere yola çıktım.

neyse beyler bir gün doktorlar hadi gidiyoruz dediler. yaklaşık olarak 2 yıldır ordaydım ve ilk defa farklı bir yere gidecektik. heyecan meyecan yok amk ne heyecanı zaten deliyiz, deli adam heyecanlanmaz. Bunlarla giriş tarafında bir yere doğru gittik bir odaya soktular beni. Aynalı bir oda , girerken kendimi gördüm nerdeyse ilk defa görüyorum 2 yıldır, yolda görsem tanımam kendimi o derece. Bunlar bana içeri gir dediler girdim zaten ne deseler sorgusuz sualsiz yapıyoruz. Oda camdan ama garip bir cam, dışardan karşı gözüküyor ama dışardan insan kendini görüyor. Ben mal mal oturup etrafı seyrediyorum. Bu muallakler bana bir kaç kere elektrik vermişti gene öyle bir şey olacak diye beklerken bir bebek sesi duydum, hemen doğruldum dışarı bakıyorum derken kapı açıldı. Hayatım boyunca unutmadaığım anlardan birini daha yaşadım. O gelmişdi beyler,O "Huri"... Ben bunu görür görmez bağırmaya başladım ama nasıl yıtınıyorum nafile dıbına koyayım içerden gram ses gitmiyor, hurininin kucağında bir bebek, yanında da bir adam var. Bebeğ oğlum diyor yanındaki adamı da eşim diye tanıştırdı doktorlara. Onların sesini de duyuyorum ama duydukça kendimden geçiyorum bu sefer camı yumruklamaya başladım ama tık yok camda, atacak kıracak hiç bir şey yok karşımda onlar delirmek üzereyim - daha nasıl delirceksem- artık cama kafamı vurmaya başladım acı falan hissetmiyorum ama böyle bir vurmak yok kafamdan gram kan akmıyor yalnızca düşünceler akıyor. Ben vurdukça kafamdaki düşünceler ortaya çıkıyor vurdukça rahatlıyorum, vurdukça kafayı yiyorum. Huri, bebeği ve kocası yaklaşık bir 15 dakika içerde kaldılar ama bana 15 yıl gibi geldi hala aklımda. O odada yarı baygın 3 gün boyunca yattım her kalktığımda bayılana kadar kafamı cama vurdum ben vurdukça düşüncelerim döküldü onlar döküldükçe rahatladım, 3 günün sonunda kafam gözüm şiş ve or bir şekilde çıkardılar beni. sonradan söylediklerine göre benim beyne çok yaşatım reset atmış binler. Huri eski sevgilimdi deyince onla ilgili bir suç var gibilerinden getirmişler sorgu yapıyoruz ayağına.

Benim beyne reseti attılar ama hala ne olacak onlarda bilmiyordu, çünkü binler kimsesizim diye benim üzerimde uygulamışlar ilk defa.

geliyo panpa sonuna yaklaştık bitcek bugün

çıkamdan önce yaptığımız test panpalar http://imgim.com/rpr1.jpg

zamanla hatırlamaya başladım ama bu seferde ruhsal çöküntüm tekrar başlamıştı. Birsüre sonra herşeyi hatırlamıştım. Kimsenin beni istemediği ve hayatımın tümünün yalan olduğunu huriyi merveyi ayşeyi annemi babamı kardeşlerimi herşeyi hatırlamıştım. Doktorlar benden sürekli birilerinin numarasını almak istiyorlardı. Aklımda bir tek hurinin numarası kalmıştı bir gün sayıklarken kimdir diye aramışlar anlatmışlar durumu.

neyse beyler hastane de ne kadar kaldım bilmiyorum ama sürekli iki ayı geçmişti. bir kaç tane pgibiyatrist sürekli benimle ilgileniyordu, bir gün bir kağıtla geldiler senin sevkini yaotık dediler. Ben çıkıyorum diye toplandım ama durum öyle değildi. Bir baktım "Bakırköy ruh ve sinir hastalıkları hastanesinin" kapısından giriyoruz. Ben deli değilim demeye başladım. Bunlar yanımdaydı merak etme seni onların arasına koymıycaz dediler. Beni normal insanlar olduğunu düşündüğüm insanların olduğu bir yere ayrı bir odaya koydular. Öyle tersten beyaz gömlek falan giydirmediler, normaldim , dışarı çıkıp geziniyordum, yemek yiyip muhabbet ediyorduk. Onlar daha çok yaşadıklarımla ilgileniyordu, bense ilk başlarda hiç bir şey hatırlamıyordum.

telefon parça parça olduğundan kimseyi arayamamışlar, kimliğimi de otele gitmeden önce denize atmıştım herşey yalan ben yalanım diye. Hemşire tam olarak uyanır uyanmaz yanıma geldi yakınlarını arayalım falan diye, kimsem yok dedim. Yazık kız üzülmüştü ama artık öyleydi kimsem yoktu

o gece telefon elimde hurinin resimlerine bakarak uyudum.. Rüyamda bana gel diyordu, o arada iki annem beni uçurumdan itmeye çalışıyordu, babam gözlerini kapatmış yalnızca küçük kardeşim elimden tutmuş gitme abi diyordu... Bu gördüğüm kabusun tam 2 yıl boyunca gördüm aralıksız her gece. Görmeyeli 3 ay oldu, uyumaya korkuyorum hala acaba görür müyüm diye. Neyse beyler sabah oldu perişan haldeyim ama, aradım huriyi açtı, direk ben gelmeyi kabul ettim dedim. Nereye nasıl ne için dedi. Baban demişti ya gelirse olur diye tamam gelcm, şart falan da yok dedim. Hiç düşünmeden ben artık istemiyorum deyi verdi. O sinirle telefonu camdan aşşağıya atıp olduğum yere yığıldım. oteldeki çocuklardan biri temizleğe gelip beni görünce öldüm zannetmiş ambulansı aramış hemen.

Gözümü açtığımda hastanede yatıyordum, tek hatırladığım buydu. Doktorlar başımda bir şeyler konuşuyordu, beyninde hasar bırakmış falan diyorlardı.

Bunlar benim uyandığımı görünce içlerinden biri Günaydın delikanlı, nasılsın dedi. Güldüm sadece : ), ne dememi bekliyordu acaba çok merak ediyorum şuan. Ben cevap vermeden yine uyudum, o şekilde 1 hafta yattım hastanede galiba.

Buluştuk bir yerde, hiç bir şey hissetmedim.O hep hisseden insanlar var ya, içime doğdu gibilerinden yalan. Hayatı boyunca seni giblemeyen insana karşı ne hissede bilirsin? Baktım dokundum soğuktu buz gibiydik. Adı Senaymış, evlenmiş çocukları varmış... Beni biliyorlar mı dedim hayır dedi, ben bile unuttum seni dedi...

Ulan köpek doğurduğu yavrusunu unutmuyor, bir it yavrusu kadar bile değerli değilmişim amk. Peki dedim anlattım annem babam istemiyor artık beni dedim, yüzüme baktı. Ondan bir şey istemiyordum sadece bana manevi anlamda destek olsa yeterdi, ben hiç tanımasam bile bütün hayatım ona bağlamaya razıydım. Baktı yüzüme derin derin; benim hayatımın bir düzeni var sen olunca nasıl olur, eşim ve çocuklarım bu durumu nasıl karşılar bilmiyorum. Sanırım ikimiz içinde bu düzeni bozmamak en iyisi dedi. O öyledeyince Bir kere de istanbul'a gömdüler beni...

O gitti arkasına bile bakmadan ben gece 11'e kadar orda oturduğum oturduğu sandalyeye oturdum, tuttuğu bardağı kokladım, anne kokusu nedir bilmiyordum ve yine bilememiştim. Kala kaldım...

Garsonlar kapatıyoruz abi diye geldiler yanıma ama gidecek yerim yok, ne yapacağımı bilmiyorum. Aklıma huri geldi beyler tek kurtuluşum o diye geçirdim içimden, hem aileside sevmişti beni, tek kurtuluşum onlardı.

elimde bir kağıt var, bir adres bir de numara adres istanbul da bir yer. Otogara doğru gidiyorum ama kendimde değilim adım atacak halim yok...

En erken otobüse bindiğimi ve istanbula indiğimi hatırlıyorum. O günden sonra tam iki yıl hafızam hiç tam olmadı hep yarı baygın yaşadım. istanbula iner inmez aradım numarayı bir kadın açtı.

Alo dedi
Alo diyemeden boğazım düğümlendi, Ben Fatih dedim...
Sesi titremeye başladı kekeleyerek nerden geldin dedi?
Ben nerden geldiğimi söyleyince durumu anlayıp soyadımı da sordu evet o benim dedim...

iki dakika boyunca çıt yok, ben zaten ölmüşüm gömülmeyi unutulmuşum, kadın şokta...
Bir yerde oturup sizi göre bilir miyim dedim???
insanın en doğal merakı nerden geldiğini bilmek, hesap sormak yada başka bir şey değildi amacım, sadece bilmekti, ne hissedeceiğimi nasıl göründüğünü, kaç yaşında olduğunu saçını gözünü kaşını merak ediyordum. Hikayesini merak ediyordum, adını merak ediyordum...

kalktım beyler yataktan ama gibilmekten beterim. babam içerde annem yok bi yere gitmiş, girdim yanına kapattım kapıyı. Baba dedim ben 24 yaşındayım devdıbını getiremeden gözümden yaşlar akmaya başlıyor. Ulan konuşamıyorum boğazım düğüm düğüm,o da anladı ne diyeceğimi yüzüme bakmıyor. Baba dedim ben neyim ben kimim ?? Kim lan benim annem deyip olduğum yere yığıldım. Gözümü açtığımda yatağa uzanmış yatıyordum, babam başımda beyler sakinleştirmeye çalışıyor kolanyo koklatıyor, ittim elini ama hala saklıyorum kimim ben diye.

Bu gitti bir kağıt getirdi bir de numara yazıyor git bul dedi... Ne demek istediği açıktı kalktım yerimden ama dermanım yok, anlat bileyim de öyle gideyim, niye böyle oldu niye dedim.

Babam annemi aldatmış aldattığı kadın 3 ay sonra hamile olduğunu öğrenmiş derken işler rayından çıkmış ikisi de istememiş beni, aldıramamışlarda. Sonra kadın doğurup bırakmış beni daha hiç emzirmeden. Annem bakmış büyütmüş, ama yine de sevememiş. Artık beni gördükçe aldatıkdığı aklına geliyormuş, dayanamıyormuş...

Çıktım beyler evden ağlıyamıyorum bile artık. Dışarda insanların yüzüne bakıyorum hepsi mutlu gülüyorlar, daha iki gün önceye kadar bende onlardan biriydim ama şuan başlı başına bir yalanın içinde olduğumu öğreniyorum...

ben yatağa girdim ama uyku gözüme girmiyor bir türlü. Bu arada bizimkiler uyandı pampalar, kahvaltı hazırlıyorlar. Bunlar bana seslendi ses vermedim kalkacak halim yoktu. ama uyuyamıyordum da. Bunların konuşmalara kulak kesildim; Annem babama "benim onu görmeye tahammülüm yok artık, onlarda istiyorlarmış bırakalım gitsin" dediğini duydum. Babamda çıt yok. Hayatımın en kötü anı!!! Daha önce kovulduğum eve başımı öne eğip geldim ama yine aynı sahne. Bu işte bir iş var dedim kalkmadım yataktan, istesem de kalkamazdım hayatımın şokunu yaşıyordum. Tam 6 saat mal gibi tavana baktım ama aklımda neler geçiyor kafayı yiycem

Neyse beyler döndüm geldim eve, durumu anlattım bizimkilere, şöyle yap yada böyle yap demediler, olayı öylece bıraktık. Ben de O günü huriyle hiç konuşmadan düşünerek geçirdim.

Herşey güzel giderken bir den taka sarmıştı. O gece yarısı Huri aradı. O da düşünmüş belli ki çok net konuştu; "ben senin ailene bakıp bakamayacağım konusunda kararsızım, sana boş yere ümit vermek istemiyorum" dedi. Ben bir şey demedim ona ama çok bir seçeneğim de yoktu. Ya bana sevgi göstermeyen ailemi seçecektim ya da herşeyi bırakıp huriyi... huriyi 3 yıldır tanıyordum ailemi 24 yıldır. annemgile hurinin bu söylediklerini anlatmadım, zaten ben kararımı vermiştim. Ertesi gece huriyle son konuşmamızı yapmak için aradım, çok bir şey konuşamadım ama hakkını helal etmesini ve onu çok sevdiğimi söyledim," ailemi bırakmayı kendime yakıştıramadığımı anlamıştı, "ben olsam ben de aynısını yapardı" dedi... O son kez "seni çok seviyorum kendine iyi bak" dedi...

Sonrasi Dıt dıt dıt...

Ben evlenmeyi düşünürken bir anda ayrılmıştık, büyük bir hayal kırıklığı yaşıyordum. içime aka aka bedenimi dolduran yaşlar gözümden damla damla akmaya başladı. O gün dışarı çıkıp bütün şehri ağlaya ağlaya dolaştım, sabah ezanına doğru artık yürümeye takatim kalmamıştım bir cami bahçesinde oturup camiden çıkan birine taksi aratıp eve gittim.

Huri'de biliyordu ben çok evliliğe yakın değildim ama birlikte olmak, onun gözlerine bakarak tüm dünyayı bir saniyede fetih etmek için, dizinin dibinde yatarken saçımı okşaması için aramızda ki ilişkinin bir adı olmalıydı, biz rahatsız olmasak bile ailelerimiz buna izin vermezdi.

Ben de bütün cesaretimi toplayıp gittim... sağ olsunlar beni çok da iyi karşıladılar annesi, babası, kardeşleri hepsi güler yüzlü insanlardı.

Hayatımda o güne kadar cesaret ettiğim en büyük şey sanırım oraya gitmekti. Üç gün boyunca hiç tanımadığım bir şehirde hiç tanımadığım insanlarlaydım ve bunu bir insana yaptıracak tek şey sevgiydi, bende seviyordum fazlasıyla..

Ailesi orta gelirli 3 kız çocuğu olan bir aileydi. Huri de benim gibi en büyük çocuktu. O 3 günü ve ailesinin bana yaptıklarını hiç unutamam... Özellikle zeynep teyze bitanedir... Daha ben gelmeden sevdiğim yemeklerin listesini yapmış. babası futbol seviyorum diye sürekli futbol muhabbeti yaptı, kardeşleri abileri gibi sürekli bir şey isteyip istemediğim sordular, sürekli bana bir şeyler yedirip içirdiler. Gece kalmak için ayarladığım otele bile göndermediler, 3 gece de onlarda kaldım.Ben kızımın sevgilisine o kadar iyi davrana bilirmiydim bilmiyorum...

Hiç unutmam Gideceğim gün annesi valizimi kendi elleriyle hazırladı, yolluk bile koydu kadıncağız. Hayatımda Görmediğim aile sevgisini o 3 günde onlarda görmüştüm bir nevi...

Herşey iyiydi güzeldi hoştu ama bir sorun vardı. Annesi ve babası huriyi göndermek istemiyorlardı. Sizin anlayacağınız benden iç güveysi olmamı istediler panpalar. Yani En azından komşu ilde yaşayın dedi babası ben 2-3 saatte çıkıp gelebileyim dedi, haklıydı kendince de.

Ben de tamam ama benim de bir şartım var dedim. Babası buyur söyle dedi. "dünya hali ne olur ne olmaz annem ölür babam kalır, babam ölür annem kalır yada bakıma muhtaç kalır ikisinde. Öyle olunca Ben en büyük çocuğum aklım onlarda kalır. eğer Huri ben onların öyle bir şey olduğunda bizle yaşamasından rahatsız olmam diyorsa ben yan komşunuz bile olmaya razıyım" dedim. Babası çok anlayışlıydı "konuşun anlaşın benlik bir sorun yok" dedi.

Bir yıl kadar böyle geçirdik. Huriyi artık kaybetmemek için ailesiyle tanışıp bir an önce evlenmek istiyordum. Çünkü aradığım sevgi ondaydı ve benim ekgib parçam oydu. Herşeyi unutmuştum tek bildiğim onu çok sevdiğimdi (hala da çok seviyorum.)

Ailesiyle belki tanışmak istemiyordum, tanımadığım iki insanlar konuşacak pek bir şeyim olamazdı. Ama konuşmalıydım bir şeyler yapmalıydım çünkü seviyordum, ve Sevgi eylemsizlige tersdi. eğer aforizma sevseydim, bir nejat isler gorseli ile birlikte, "sevgi sizi x noktasindan y noktasina tasir" derdim ve bu tak gibi, ne dedigi belli olmayan aforizmam alir yururdu.

sevgi sizi, gecenin bir yarısı beş parasız bir şehirden diğerine, ülkeler arasi bir yolculuga, en bilemedin haber alamiyorsun diye salondan mutfağa voltaya gonderir.

öyle oturdugun yerden "ben seni salonda cok sevdim" hic inandirici değil...

Ben annemin dizinin dibindeydim ama iki yabancıdan farksızdık, ben sarılmak öpmek istedikçeo kaçıyordu sıkılmıştım artık, bırakmıştım peşini. Bazı gecelereve geç gelip direk yatıyordum bazı geceler yemek bile yemeden odama kapanıyordum. 7 yaşında bir kardeşim vardı daha çok onla zaman geçiriyorduk, ona sarılıp onu kokluyordum. Ben sanırım annemi hiç koklayamadım çünkü ona hiç bir zaman o kada ryakın olamadım hep aramızda belirli bir mesafe vardı. Bu mesafe beni huri'ye daha çok yaklaştırıyordu, 3 ayda bir gidişlerim iki hatta bir aya düşmüştü, tek geceliğine bile olsa gidiyordum, tek bir günlüğüne de olsa onun burnundan göz kapaklarında öpüp sarılmak için hiç üşenmeden gidiyordum...

Ben anne sevgimi dindirmeye çalışırken huriyle konuşmaya devam ediyorduk. Aramızda 900 km vardı ha deyince görüşemiyorduk, 3 ayda bir yanına gidebiliyordum, her gidip gelişimde, gitceğim gece sarılıp sabaha kadar gitme diye ağlıyordu... Ağlayan gözlerinden öpüp başıma koyuyordum. Ben annemde bulamadığım sevgiyi yine huri de buluyordum. Kızın bana bir sarılışı var içine alıyordu beni; annem bana öyle sarılmadı hatırlamıyorum...

sarılmak; öpüşmekten, sevişmekten, birlikte uyumaktan çok daha kuvvetli bir sevgi göstergesidir.

bir insanı çekici bulduğunuz ya da sadece öpmek istediğiniz için öpüşebilirsiniz. cinsel güdülerinize bir anlığına teslim olduğunuz, tabiri caizse azdığınız için sevişebilirsiniz. çok uykunuz geldiği için, kıçlarınız bile birbirine değmeden aynı yatağın içinde uyuyabilirsiniz. ama gerçekten sevmediğiniz, kendinize ait hissetmediğiniz bir insana sarılamazsınız.

Eğer; Bir insanı gerçekten sevip sevmediğinizi kestiremiyorsanız, kendisine sarılın. böyle içinizden geldiği gibiyse, sımsıkıysa, kollarınızı ayırmak bile istememecesineyse; seviyorsunuzdur. ötesi yok...

Sarılmak... Bir puzzle'in kaybolmuş parçasını yerine koymak, tamamlanmak, bir butun olmak gibi. her kayıp parçanın uyabileceği tek bir puzzle vardır ne yazik ki. o puzzle'i bulana dek tüm sarılmalar yavandır. ve size ait parçınızı buşduğunuz sarilmada bilirsiniz ki o zamana kadar neden sol yanınızda bir çıkıntı, sağ yanınızda bir girinti var diye duyduğunuz kaygilari tamamen bosadir. tum o garabet aslinda o buyuk puzzle'a tam oturmak için.

Dediğimi yaptım, ve bizimkilerin yaşadığı şehirde bir iş bulup yanlarına yerleştim. Ben bu kararı alırken tek başıma karar vermiştim, annemle babam hiç sormadım, sorma gereği de hissetmedim. Çünkü ben onların bir parçasıydım en azından öyle zannediyordum.