Öldüğünü öğrenmiştim. 241 saat dayandım. Fazla bile dayandım. Haplar kimyasallar riskli diyorlar yapacak bir şey yok, Değil mi? insanın bazen riske girmesi lazım. insan olmak demek riske girmek demektir.
Şimdiden başım dönüyor.
Güzel insanlara elveda. Ama sadece onlara.

Son entrymiş mon entrymiş gibtiret Sevgilimmmmmmm benim sevvvvvvvdiğim benim 1 sene seni görmemek bana yetti buna bir ömür daha dayananam sana katılacağım bu gece artık kaldıramıyorum dayanamıyorum senin ayrılmış olmanı aramızdan benden bu kadar pes ediyorum
Tüm dünya, herkes, hoşçakalın ve sevgiler!!!

Keşke ben ölseydim keşke ben keşke ben keşke keşke ben ölseydim senin çok parlak çok kıymetli çok uzun yılların vardı keşke böyle bir şansım olsaydı keşke Tanrı sorsaydı lanet olsun nefret ediyorum herşeyden nefret

El ele tutuşmuş sayılır mıyız?

Bu son entry’m. O’nu atlatana kadar, yasımı tam anlamlıyla bitirene kadar bir daha girmeyeceğim, 1 ay mı 5 yıl mı sürer bilemiyorum...

Çünkü başka gidecek bir yerim yok. Beni en iyi o anlıyor. Bir cevap veremese de, duyduğunu varsaymak zorundayım, inanmasam da böyle şeylere. Azaltmam lazım bunu. insanlar senede bir iki gider. Böyle olmalı, sağlıklı olanı bu. Ölüler dünyasında yaşamaya devam edemem.

Kendi infazı kararını kendin verdin. Neden anlamı olmasın?

22’nin asal çarpanları 2 ve 11’dir. Bunların toplamı 13’tür. 13 de 17’den bir önceki asal sayıdır. Bunların toplamı 30, farkı da 4 eder. 30 ile 4ün toplamı 34’tür. 34’ün asal çarpanları 2 ve 17’dir. 17’nin rakamları toplamı 8 eder. 8’den 2’yi çıkarırsak 6 çıkar. 34’e de 6’yı eklediğimizde 40 eder. Çok yaşa 40!

Ölüm bir amaç değil, sürecin bir parçası. Ölümü amacın olarak görürsen ona yakınlaşmak dışında bir şeyi başaramazsın. Ki, herkes bunu başarmakta.

Bana da öyle geliyor biraz

Artık beyin fonksiyonları gerçekleşmediği için bir şeyi istemesi mümkün değil fakat, bunu “ister miydi?” istemez ise; üzülmek, kendimi parçalamak, hayattan soyutlanmak gibi yollarla sözde ona olan değerimi göstermenin, bir anlamı var mı? Eğer ki hiçbir mantıklı gerekçesi yoksa, niye yapıyorum, ve yapmaya devam edeceğim?

Acını iyi anlıyorum kardeşim. Çoook iyi. Bir de 4 sene önce bunlar ne ucuzdu. Almayan kafamı gibeyim emi.

Geçen The Good place’yi izledim bu konuya da değinen güzel bir dizi tavsiye ederim

Fizik kuralları bu iade işlemine yardımcı olabilirler

Gerçekleşmiyor hiçbir zaman. Bu bir gerçek.
Fakat diyelim ki bazı, bazı şeyler sizin için fazlasıyla önemli ve içinde bulunduğumuz evrende sizin yaşayacağınız hayat bunları asla içermeyecek yani istediğiniz hayat olmayacak yaşadığınız hayat. Bu durumda istemediğiniz, ikinci el dandik bir versiyonu oynamaktansa dükkanı arayıp geri iade etmek etik olarak neden yanlış olsun?

O zaman nedir eleştiri kriterlerin ben Interstelları bir tek burada azcık sevmem çünkü fizikle haşır neşir biri olarak tutarsız buldum bilimsel altyapısını ama bunun dışında güzel bir filmdi

Gayet güzel filmler Star Wars gibi dönem filmlerini dönemine göre yargılamak lazım a clockwork orangeyi de izlemedim kitabını defalarca okumuşumdur severim filmi de fena değildir herhalde neyse bir şeyi fazla popüler olduğu için eleştirmek eşeklik olsa gerek

Şemsiye demişken aklıma geldi. 1 yılı aşkındır konuşmuyorduk hiçbir şekilde ve iletişim kurmuyorduk zaten bir daha da kuramayız. Geçen gün evine gittim. Odasında ona şaka olarak aldığım sarı şemsiyeyi gördüm. Ne anlama geldiğini bilen bilir. Yatağının dibinde başucunda duruyordu. Bunun beni sevindirmesi gerekirdi başka bir zaman olsaydı ama yere yıkıldım üzüntüden. Elime almadım şemsiyeyi de, onun en son koyduğu yerde kalsın istedim. Odası Coco Mademoiselle kokuyordu nasılsa kaç gün geçmişken. Herhalde artık duvarlara sinmişti koku. Çok severdi o parfümü. Bazı şeylere takılırdı o böyle, bir parfüm olsun, bir espri olsun, bir renk oje olsun. Bana o koku ondan başkasını hatırlatmıyor şu noktada. Annesiyle kahve içtik. Çok yorgundu, benim gibi. Onunla da uzun zamandır konuşmuyordum. Tazeleyecek çok şey oldu. Acı insanları bir araya getiriyor sanırım. Pek çok şey yapabiliyor bunu, ama en iyi acı yapıyor.

Fenerbahçe marşı açmıştı arkadaşım şu fenerbahçe cumhuriyeti diye olan uyuyakalmışız sabaha kadar çalmış o gün de 15 km falan yürümüştük Barcelonada canımız çıkmıştı yorgunluktan uyanamamışız şarkıyı ezberlemiştim sabah zaten kısa bir şey de beynime kazınmış uzun bi süre aklımdan çıkmadı o gezinin teması fenerbahçe cumhuriyeti oldu

için amfiyi ve gitarı nasıl ayarlamam gerekir? November rain’in solosu gibi duyulsun istiyorum

Bir haftadır böyleyim ne kadar sürer bilmiyorum doğrusu

Kurt Cobain’in kendini öldürmeden önce geride bıraktığı kağıt parçası. Kimileri için korkunç bir metin, kimileri içinse bir ilham.

içeriği şu şekilde:

To Boddah

Speaking from the tongue of an experienced simpleton who obviously would rather be an emasculated, infantile complain-ee. This note should be pretty easy to understand.

All the warnings from the punk rock 101 courses over the years, since my first introduction to the, shall we say, ethics involved with independence and the embracement of your community has proven to be very true. I haven't felt the excitement of listening to as well as creating music along with reading and writing for too many years now. I feel guity beyond words about these things.

For example when we're back stage and the lights go out and the manic roar of the crowds begins., it doesn't affect me the way in which it did for Freddie Mercury, who seemed to love, relish in the the love and adoration from the crowd which is something I totally admire and envy. The fact is, I can't fool you, any one of you. It simply isn't fair to you or me. The worst crime I can think of would be to rip people off by faking it and pretending as if I'm having 100% fun. Sometimes I feel as if I should have a punch-in time clock before I walk out on stage. I've tried everything within my power to appreciate it (and I do,God, believe me I do, but it's not enough). I appreciate the fact that I and we have affected and entertained a lot of people. It must be one of those narcissists who only appreciate things when they're gone. I'm too sensitive. I need to be slightly numb in order to regain the enthusiasms I once had as a child.

On our last 3 tours, I've had a much better appreciation for all the people I've known personally, and as fans of our music, but I still can't get over the frustration, the guilt and empathy I have for everyone. There's good in all of us and I think I simply love people too much, so much that it makes me feel too fucking sad. The sad little, sensitive, unappreciative, Pisces, Jesus man. Why don't you just enjoy it? I don't know!

I have a goddess of a wife who sweats ambition and empathy and a daughter who reminds me too much of what i used to be, full of love and joy, kissing every person she meets because everyone is good and will do her no harm. And that terrifies me to the point to where I can barely function. I can't stand the thought of Frances becoming the miserable, self-destructive, death rocker that I've become.

I have it good, very good, and I'm grateful, but since the age of seven, I've become hateful towards all humans in general. Only because it seems so easy for people to get along that have empathy. Only because I love and feel sorry for people too much I guess.

Thank you all from the pit of my burning, nauseous stomach for your letters and concern during the past years. I'm too much of an erratic, moody baby! I don't have the passion anymore, and so remember, it's better to burn out than to fade away.

Peace, love, empathy.
Kurt Cobain

Frances and Courtney, I'll be at your alter.
Please keep going Courtney, for Frances.
For her life, which will be so much happier without me.

I LOVE YOU, I LOVE YOU!

O da burda olsaydı böyle bir şey derdi herhalde. Ben de, iyi bir grup ismi de olabilir deyip gülerdim. Ama, gösterilere ojeli çıkmanız gerekebilir derdi o. Gülüşürdük sonra. Gözleri parıldardı gülerken. Bir daha parıldamayacak.

Saygın için teşekkür ederim.

Beyaz değil, soluk beyaz. En soluk beyaz. Evet o.