evet herşeyi düşünmüştüm, kafamda kurmuştum ve artık yapmam gerekenleri biliyordum. harekete geçme zamanı gelmişti. planlı olmayı daima sevmişimdir.her işimde planlı olarak hareket ederim.bu seferde öyle olacaktı. normal olarak devam ettim hayatıma. hiçbir şey olmamış gibi davranıyordum. akşam için esmayı eve davet ettim. düşünmek için baya zaman geçirmiştim evde ve uzun zamandır görüşmemiştik. kabul etti akşam için olan davetimi. sizin düşündüğünüz gibi ilk çağırmam da yapmayacaktım. bunlar sadece alıştırma evreleriydi. bana tamamen güvenmesini sağlamak için biraz daha zamana ihtiyacım vardı.

evet az çok sizde durumu idrak etmişsinizdir. hiçbir şey olmamış gibi devam edip esmanın güvenini kazanıp sonra kızlığını bozacaktım. böylece intikamımı alıp onları hayatımdan çıkarabilirdim. bambaşka bir şehirde ikisinide hatta olan biten herşeyi ve hatta onlardan önce yaşadığım ne kadar kötü anım varsa hepsini unutup yeni bir başlangıç yapabilirdim.bu kadarı fazla mı olur acaba ? bu bana yakışır mı ? diye birsürü soru vardı kafamın içinde ama sonra hayatta başıma ne geldiyse insanlara acıdığım için geldiğini hatırladım. karar verdim bir seferlik bile olsa acıma duygumu gözardı ederek yapmam gerekeni yapacaktım.

evlenmeden birisiyle birlikte olup olmayacağını sormuştum o da bana 'sadece gerçekten güvenip benimle evleneceğine kesin gözüyle baktığım birisi olursa olabilir.'demişti.bu soruyu sorduğum zaman bir düşünce içerisinde değildim sadece bu konuda ki düşüncesini öğrenmek istemiştim.ama artık daha farklı düşünüyordum.o zaman olsa o iste bile ben kabul etmezdim. ancak şimdi durum çok daha farklı bir hal almıştı.

bana anlatıkları da 'seni seviyorum.' demesi kadar yalandı belki ama yine de denemekle bir şey kaybetmiş olmayacaktım. söylediklerine göre şimdiye kadar 4 tane erkek arkadaşı olmuştu ve bende beşincisiydim.3 tanesiyle kısa süreli bir ilişkisi olmuştu diğeriyle bir yıla yakın bir süre çıkmıştı ve benimle çıkmadan 7 ay önce de ayrılmışlardı. yine söylediğine göre diğer üçüyle el ele tutuşup yanaktan öpmek dışında birşey geçmemişti aralarında. benden önceki sevgilisiyle de sadece öpüştüklerini ondan ileri gitmediklerini söylemişti. belki yalan belki gerçek bir fikrim yoktu çünkü ona karşı güvenimi çoktan kaybetmiştim.

esmayla uzun bir zamandır birlikteydik. ortak bir geçmişimiz vardı ve çok şeyler paylaşmıştık. hemen hergün bıkmadan usanmadan saatlerce sohbet ediyorduk.her türlü konu hakkında konuşabiliyorduk.bu durumda bana ilham vermişti. konuştuğumuz bazı konularda onun söylediklerinden faydalanarak intikam alabilirdim. gerçi söylediklerinin doğru olup olmadığı konusunda emin değildim ama denemeden bilemezdim.

damlayla birlikte olduğum zamandan daha kısa bir süredir birlikteydik belki ama en az damla kadar esma da işlemişti yüreğime.onu sevdiğim kadar çok sevmiştim esmayı. onun kadar unutulması imkansızdı benim için. onunlayken olduğum kadar mutluydum yanımda olduğu zamanlarda. onun kadar çok üzmüştü beni. onun kadar çok hayal kırıklığına uğratmıştı. onun kadar çok yakmıştı canımı.en az onunki kadar sahteydi sevgisi.ama bir fark vardı arada.ben artık o eski kozmos değildim. yaşadıklarım beni bambaşka birine dönüştürmüştü.ve canımı yakan birine acıyacak bir merhamet bırakmamıştı bende.

geçmişi ve geleceği düşündüm. tüm bu olup bitenleri. nereden nereye dedim kendi kendime. geçen zaman içerisinde ne kadar çok şey değişmişti.ben ne kadar değişmiştim. başımdan neler neler geçmişti. doğru-yanlış birsürü karar vermiştim. bununda o yanlış kararlar arasındaki yerini almasını istemiyordum. taha konusunda içim rahattı doğru olanı yaptığımdan emindim.ama esma hakkında düşündüğüm şey için aynı şeyi söyleyemem..

sonuç olarak esmanın yaptığı bu düşüncesiz ve duygusuz davranışların hesabını sorduktan sonra tahaya iyi ya da kötü hiçbir şey yapmadan çekip gidecektim. ikisinide tamamen hayatımdan çıkarıp tüm bunlar hafızama kazınmış bir şekilde, hepsinden tecrübe alarak bambaşka bir yoldan gidecektim.ama önce yapmam gerekeni yapmalıydım. dediğim gibi hiçbir iyilik ve kötülük karşılıksız kalmamalıydı.ama nasıl karşılık vermeliydim.

evet onca zaman düşündükten sonra neyin doğru neyin yanlış olduğunu idrak edebilmiştim. mantığımın ve hislerimin doğrultusunda amacıma yönelik bir karara varmıştım. tahanın yaptıklarından sonra ona karşı kötü birşey düşünmek bile yanlış olurdu. yapılan en ufak bir iyiliği de kötülüğü de unutmayan birisiydim. hiçbir iyilik ve hiçbir kötülük karşılıksız kalmamalı diye düşünüyordum.ve hala da bu görüşü savunuyorum.

ama esma bu kadarla kurtulamayacaktı. bana hiçbir katkısı hiçbir iyiliği olmayan sadece yaptığı anlaşma gereği rol yapan biriydi o.ve ona inanan, onu seven birinin hem de onca badire atlatıp hayata zar zor tutunan birinin umutlarını, hayallerini,zamanını ve sevgisini yok etmek cezasız kalmamalıydı. hiçbir anlaşma bunu haklı kılamazdı. vadedilen her ne olursa olsun bunları yapması için bir neden olamazdı.ve bu düşüncemde sonuna kadar haklıydım.

onca zaman yanımda olan, en kötü zamanlarımda bana destek olan ve tamamen yitip gitmek üzereyken bana elini uzatan insanı yargılamak ve cezalandırmak benim işim değildi.ona bir vefa borcum vardı ve bunu bana yaptıklarına karşın ona hiçbir şey yapmayarak ödemeye karar vermiştim. belki haklıydı belki de değildi ama bu benim ona bir ders vermek zorunda olduğum anldıbına gelmezdi. tahadan intikam almayacaktım ama dostluğumuzu da daha fazla sürdürmeyecektim. yani olumsuz veya olumlu hiçbir şey yapmayacaktım.en azından bana yaptıklarıyla bu kadarını hak etmişti.

intikam ve öfke benim içimde egemen durumda olan en belirgin iki duyguydu. fakat vefa onlardan daha güçlü çıktı. sadakat onlara karşı daha baskındı. kaç gece sabahladım, kaç gece saatlerce düşünmekten kafayı sıyırdım.ama yanlış birşey yapmamam gerekiyordu. hiç kimseye hak etmediği bir ceza vermemem gerekiyordu. düşüncelerimin yanısıra duygularımda bana bu konuda rehber olmuştu. hislerimin beni doğru olanı yapmaya yönelttiğini düşünüyordum.ve artık kararımı vermiştim.

çok farklı fikirler gelmişti aklıma.bir sürü plan yapmıştım. istediğim herşeyin olabileceği, tahadan ve esmadan intikam alabileceğim türde planlar. bana yaşatmaya çalıştıklarının çok daha fazlasını onlara yaşatabilmek için gecelerce düşündüm. sonra birden geçmişimi hatırladım. yaşadığım onca zorluğu.ne kadar kötü bir halde olduğumu ve içinden çıkılmaz yollara saptığımı.en dibe kadar battığım günleri, neden o hale geldiğimi, kimin için nelerden vazgeçip nelere katlandığımı..

@468 panpa ilk yazmaya başladığımda bana da git bunları word'e yaz demişlerdi ama ben buraya yazmayı tercih ettim

o geçen süre içinde neler neler kurdum kafamda. milyonlarca plan yaptım. benim canımın yanmaması için onların canlarını yakmalıydım. böylece bu defter kapanacaktı ve benden uzak duracaklardı. geçmişin geleceğin herşeyin intikdıbını almalıydım onlardan. şimdiye kadar başıma gelen her türlü kötü olayda yaptığım gibi üzülmek, hayattan kopmak, herşeyden bir anda vazgeçmek, yanlış kararlar alıp kötü alışkanlıklar edinmek bu sefer benim için söz konusu bile değildi. mantıklı ve akıllıca davranmalıydım. edindiğim her türlü tecrübeyi kullanıp herşeyi hesaba katmam gerekiyordu.

sabaha kadar derin bir düşünce içindeydim.ne yapacaktım ve nasıl yapacaktım. esma mesaj atmıştı bu arada. söylenecek çok söz vardı belki ama şimdilik susmam gerekiyordu. hiçbir şey olmamış gibi davrandım. normalde attığım mesajlardan farklı birşey atmadım.ama bir gün yeterli değildi düşünmek için.bu yüzden bir bahane bularak biraz zaman kazandım.4-5 gün hiç evden çıkmadım. onlarsa ailemin yanında olduğumu zannettikleri için arayıp sormadılar. zaten taha artık eve gelmiyordu. esma da ben çağırmadan gelmezdi. kafam rahattı. önemli olan düzgün bir plan yapmaktı.

tekrar tekrar geri sarıp bir anlam vermeye çalışıyordum olup bitene. düşündükçe içinden çıkılmaz bir hal alıyordu.ama bu sefer kendime acımıyordum.hak etmiştim belki. belki hak tüm bunlar ödemem gereken bir bedeldi.ama bu kadarı benim için çok fazlaydı.bu yükün altından kalkabilmek için gereken gücü çoktan tüketmiştim ben. herşeyi bir sıraya koydum. adım adım hepsine çözüm arıyordum. eskiden yaptığım hataları yinelemek aklımdan geçmedi değil.ama artık tecrübeliydim ve anlık mutluluklar istemiyordum.bir daha batarsam elini uzatacak kimsede yoktu zaten.

nasıl birşey bir insanın duygularından daha önemli olabilirdi ? ne gibi birşey için birinin tek umudu olduğunu bile bile o umuttan yaptığı binayı başına yıkabilirdi bir insan ? kendime milyonlarca soru soruyordum. aynı anda kafamın için de cevap arayan sayısız soru vardı. hiçbirine verebileceğim bir cevabın olmaması ise tam anlamıyla bir trajediydi. elim kolum bağlı bir başıma düşünüyordum. tüm bunlar bir rüya ya da bir şaka olsaydı keşke.ama tüm yaşadıklarım gibi bunlarda gerçeğin ta kendisiydi.

yanlış birşey yapmamalıydım. elime yüzüme bulaştırmadan bu durumu da atlatmam gerekiyordu. nasıl kurtulabilirdim ki ? ne yapabilirdim ? aklım fikrim karmakarışık olmuştu tek korkum yine herşeyimi kaybedip tek başıma kalakalmaktı. peki ya esma ? nasıl yapabilmişti böyle bir şeyi ? neden hep beni buluyordu böyle şeyler ? sevmek bana yakışmıyordu. sevmek bana göre değildi. belki de sevilmek..

üşürsün.. çok üşürsün.. gidene,kalana, mizahı olmayan haline üşürsün..ÖYLE Ki KARDA DONMAK ÜZERESiNDiR, UYUMAK TATLI GELiYORDUR AMA; SEN ÖLDÜĞÜNÜN FARKINDA DEĞiLSiNDiR... !

Acı hızlıdır acı.. yaşananlar bir çırpıda dirhem dirhem koparır etini ama ne çare gurur engel olur..
Giyilen sahte mutluluk elbisesinin düğmeleridir tebessüm..
boğazın düğümlenir, soğuk bir merhabadır dildeki ama öpmek içine çekmek istersin dudaklarından hasretini..
Devam etseydik, tüketseydik bu kadar güzel olurmuydu gözlerinde birikir, neden yok ettik birbirimizi ağzına gelir, susarsın..
öfken hükmen malup olur sevdana...

Biliyorum biz geçtik sevgilim.. Bizden geçti.! Başka hayatların insanlarıyız artık, başka umutların, başka adam, başka kadınların..
Tamamda silebilirmisin yaşadıklarını? boyayabilirmisin siyahla neşeli günlerimizi?
Çıkarıp yüreğimi kanımın söndürdüğü ateşlere atabilirmisin yangında ilk kurtarılıcakken?..
Yıllar sonrasına yatırılmış acılarımız var artık karanlık mahzenlerde..
beklenmedik bir karşılaşma anında,bir havaalanında,bir tesadüfler garında,bir kafede ya da sinema çıkışında kim bilir..
Birbirine bakan şaşkın gözler, belki evlenilmiştir, belki çoluk çocuk duvarı örülmüş, anıların üzerine beton dökülmüştür..
Işıkmı en hızlıdır sesmi kıyasında açık farkla galip gelir o anda hiç hesapta yokken acı...

Ama sevdim yinede seninle alakalı ne varsa sevmeye devam ettim..
Son buluşmamızı sevdim.! Tam giderken beni elimden tutup çeken seni sevdim, sarılmamızı sevdim, arkama dönüp bakamamayı sonra..
bizim oturduğumuz masada oturan mutlu çifti sevdim nargilecide..
Ne olur hep böyle kalın dedim!! Ne olur!.
Bir yıl dönümü gününde engel olamadım kendime yoldan döndüm sen olmasanda sana giden yoldaydım, hatta birazdan evinin önünde..
Ağlayarak söndürdüm yeni yasımın mumlarını.. Kutlu olmadı ama!..

Tuhaf tutsaklığımın herşeyden sen çıkarışımın şahidi kalmışmıdır etrafta..
Bu bardaktan su içmişti,bu sandalyede oturmuştu,bu bankanın önünde buluşmuştuk ilk kez..
Hiç gözümün önünden gitmiyor çimlerin üzerine denk gelmiş tavla maçımız..
Elimizde soğumuş kahveler, tadı bizden önce kaçmış kekimiz..
ve ikimizde aynı anda mars olduk kıra kıra birbirimizi..bir allahın pulu durduramadı bizi..
Gidişine türlü anlamlar yükledim;istesem kalırdın istesen kalırdın gözyaşımdan düğümler attım açılması zor olsun diye umudun...

Çok severdim yatakta kahvaltıyı ama buna uygun tepsimiz bile olmadı.. Alabilirdik biraz daha bekleseydik..
Zamanın dövdüğü bir hüzün ustasıyım ben, kelimelerim tuğla tuğla,her satır başında turuncu intahar hissi..
Aklım, dilim,cümlelerim hep geçmişte.. Geçmiş geçmişte ben geçemiyorum ki..
Bazen duruyorum yürüdüğümüz biryerde, ayaklarımız diyorum,bir ara aynı anda tam buradaydı..
Beraber bastık bu toprağa, beraber üstündeydik.. Sahi varmıdır o günden bugüne kalan bir toprak zerreciği...