Umut hayattaki hırsımıza bağlıdır. Biz ne kadar azimli olursak, o kadar çok hırslı ve umutlu oluruz. Budurum biraz da beklentilerimize bağlıdır. Biz ki çıkışı olmayan bir yolu umutlarımızla aşarsak, o zamanhayata iyi bir adım atmış oluruz!

Umut, hasta bir insanı yatağından kaldıran, gözleri kör birine görmeyi sağlayan, hatta fakir bir insanı bile zengin yapan en önemli faktördür. inanın ki buhayatta çok bencil insanlar var. işini hep şansa bırakanları düşünemiyoruz bile…

Umudun zıttı olan karamsarlık da çok kötü bir şeydir. Kimi insanlar çabalamak yerine karamsarlığa düşüp;”Yok olmadı, yapamayacağım, ben bittim” gibisözler söyleyip, o durumdan kurtulmayı akıllarına bile getiremezler. Bu şartlar altında bile böyle davranıyorsalar, savaştaki insanlar nasıl yaptı? Onları ne kurtardı? Sevdiklerinin umutlarıyla, kendi umutlarıyla bu güne gelmediler mi? Kendileriyle birlikte bizi de getirmediler mi? Şunu anlayın ki ölümden bile ancak umutla kurtulabiliriz…

Hayattaki adımlarımızı umutla atarız. Bu adımlarda bir kere bile karamsarlığa kapılırsak, o an yere düşeriz. Tekrar çabalarsak kurtulabiliriz. Aynen çağdaş insanların yaptığı gibi. Unutmayın karanlık birdünyayı bir ışık, bin umut kurtarır!

Umut, kimileri için bir şarkıdaki söz kimileri için gördüğü rüya kimisi içinse nazlı bir bakış, umut herkese farklı görünür ama hep aynıdır, aynıydı. Belki de gereksizdi, inatçıydı, usanmıştı. Ama hep dönüp dolanıp ona çıkıyordu her şeyi tak etmişti. Suçu kendinde buluyordu ona atamıyordu, atamazdı kıyamazdı ki... Neyse diyordu olan oldu diyordu yoluma bakayım onu da yormayayım kendimi de. Sonra gene oluyordu. Artık ruhu naylon bir poşete dönmüş büzüşüp kalmıştı. Çıkar bir yol arıyordu illa o olsun da istemiyordu artık onun için yaptığı tek şey mutluluğunu dilemekti.

Dışardaki araba sesleriyle uyandı tak gibiydi yataktan kalkmak istemiyordu, kalkınca ne olacaktı olacaklar belliydi tıpkı dünün aynı hava güneşli sıcak zorla kaldırdı kendini pencereye ilerledi. Etrafı seyretti herkes, dışarısı normaldi sevindi tek deli benim diye söylendi değişik olmak hoşuna gidiyordu farklı olmak. Ama göze batmayı sevmezdi hele övgü almayı kızarır bozarır kaçar giderdi. Arabalar çarptı gözüne bir tane de benim olsaydı dedi serin serin müzik eşliğinde gidip gelirdim diye düşündü sonra sinirlendi bu mu hayatta hedefin? diye kendini sorgulamaya başladı. Sonra duvara karşı küfrünü savurdu gene başladın dedi. Cevabını aldı ne zaman durduk ki? Hala burada olman sinir bozucu dedi. Sensiz ne yaparım cevabını aldı. Beraber buruk bir şekilde gülüştüler. Saate baktı kalkalı epey olmuştu. Gene beni oyaladın diye homurdandı kendine. Alelacele çıktı evden otobüse yetişmesi gerekti. Otobüs son saniye yetişti hemen müzik dinlemek için kulaklığını taktı en kolayı buydu en azından gidene kadar beynini boşaltıp mutlu hissedebilme şansını arttırırdı. Öyle olmadı yolda onu gördü. Kesinlikle gideceğim bu şehirden dedi kesinlikle. Onu görmek konuşamamak hasret giderememek çok iğrençti artık acı hissedemiyordu ağlamak mı? Neler denemedi ki belki rahatlarım diye. Çocukluğuna daldı ne güzeldi saf, tertemiz, sevgi, arkadaşlık, utangaçlığı geldi aklına hafif sırıttı. Sorusunu aldı hala onu mu düşünüyorsun?