17 ağustos 1999 depremi anılarım capssiz

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ön edit :

bu başlığı açmamın iki sebebi var.
1-- bir iş gezisi için van - erciş'teyim. burada depremin izlerini gördüm. anılarım depreşti. üstelik şu an dandik bir otelin 4 ncü katındayım. üstümde iki kat daha var. tam karşımızda da yıkık dökük binalar var... bu gece bana uyku yok amk.

2-- deprem ile ilgili başlık açan ve hayatında depremin acı yüzünü görmemiş ergenler aklını başına alsın diye.
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

23 yaşındaydım o zaman ( evet doğru okudun liseli 23 yaşındaydım )

gündüz tütünçiftlikten denize girdik. karadeniz çocuğuyuz iyi yüzeriz diye hava attık. atladım iskeleden denize. ulan bir kötü oldum. baş dönmesi mide bulantısı. kustum kusacam. dalga geçtiler benle. meğersem denizin dibi karıncalanıyormuş o gün.

bira falan içtik arkadaşlarla. hatta sahilde yakamoz vardı o gece. daha önce hiç yakamoz görmediydim. ne ilginç bişey la o. denize bi taş atıyon halka halka floresan gibi parlıyo.

manitayla yeni ayrılmışız. orhan gencebay , ferdi tayfur falan... biri bi kolumda diğeri diğer kolumda... bunalımlardayım... böyleemrah gibi kaşlarım falan var o günlerde...

eve geldiğimde gece saat 12 falan... pederle küs gibiyiz... laf çarptırıyo böyle liseli kızlar gibi... ergenler gibi odama kapanıyorum...

neyse çavuşu tokatladım, biraz eski lemanyaklara falan baktım... vurdum kafayı yattım...

gece saat 3 de film başladı dıbınakoyim.
anlamadım önce... bi gümbürtü... annemin çığlıkları babamın ilkeeğğğğrrrr diye bağırışları falan...

ateistim ben bildim bileli... hala da öyleyim aslında... aa inanın bana bir anda korkunca bismillaaaağğhhhh diye fırladım yataktan... züt korkusu detected yani...

küçük bir odaydı benimkisi... duvarda bauhaustan alınma raflar falan var... elini dokununca dağılıyo zati... yatağın iki duvar arasında gidip geldiğini gördüm abiler ablalar... kitaplar uçuşuyor... karanlıııkkk... gürültüüü... ananı gibiiim... yok böyle bişey...

kapıya atladım hemen... kapı açılmıyo... çavuşu tokatlarken kitlediydim... açıl dıbınakodumun kapısı açıl... o kapının anahtarını iki tur çevirene kadar bağırsağı kalbime dolandı dıbınakoyim...

açtım kapıyı... pederi gördüm karanlıkta ... bıyığından tanıdım... tuttu kolumdan çekti beni yanına... yanında annem... yanında birader... kucağında da bizim köpek... kanişimiz vardı o zamanlar... çok tatlı bir köpekti... babamın olduğu odada yatardı... başka kimseyle kalmazdı geceleri... nasıl havlıyor garibim... korktu belli ki... sarıldık birbirimize... bekliyoruz bitmesini...

@91 yazdık daha önce...
@74 haklısın panpa... biz de o geceden sonra öğrendik yıldız ışık ilişkisini...

devam ediyorum...

ilk yıkılan evi gördükten sonra sevdiğim arkadaşlarımın binalarını görmek istedim... muşlu vardı... herkes öyle derdi ona... onların evi sağlamdı... cevoların evi de sağlamdı... vay dıbınakoyim cihangirlerin evi de sağlam... halbuki ilk onların evi yıkılır sanmıştım... eski evler bi başka hacı... laaannn bizim uçar marketin bina yerle bir olmuş laaaan...

annem geldi... heryer yıkılmış dedi... allahım sen bizi koru yarabbim dedi... ben o sırada ikinci kez donup kaldım abiler... yıkılan binaları görmeye başladım... en yakınımızdaki binaya yaklaştım... bir iki tane beton kütleyi kaldırmaya çalıştım... sadeceben değil, o an herkes girişmişti en yakınındaki yığına... beton yığınların ne kadar zalim olduğunu ve kolay kolay kimseyi vermediğini tam o anda anladık işte... hatta bütün türkiye o an anladı... tam o an... bizim hem doğaya hem de kendi yaptığımız bu iğrenç betonlara karşı çaresizliğimiz tokat gibi patladı yüzümüzde... sonra alet edevat girdi hemen devreye... kazmalar kürekler levyeler... onlar da tek tek elimizde yitirdi işlevini... her yer yıkılmıştı... ve hiçbirşeyi yerinden dahi kımıldatamıyorduk... herşeyin kabusa dönüştüğü an işte o an oldu... tam bir kabustu bu... yıkıntıların derinliklerinden insan mırıltıları geliyordu... ve biz hiç birşey yapamıyorduk...

benim ailemden veya çok sevdiğim insanlardan hiçbiri enkaz altına kalmadı... o an yakınlarımdan biri enkaz altında kalsaydı ben şimdi çıldırmış birisiydim... ya da çok saplam tedaviler falan görmüş olurdum herhalde...

işin kötü tarafı bu duuma düşen insanları görüyorsunuz... acısını anlıyorsunuz... yardım etmek istiyorsunuz... ama elinizden kırıntıları toplayıp kenara savurmaktan başka hiçbirşey gelmiyor...

derinlerden insan sesleri geliyor... belli ki canları yanıyor... sizin onları kurtaracağınızı sanıyorlardır belki de... o an siz onların kahramanısınız... ama aslında hiçbirşey öyle değil... tüm dünya yok oluyor ve süpermen uzaydan bize bakıp sigara içiyor sanki... durum belki de tam olarak bu...

bekledik süpermeni... en azından herkesin içinden bir- iki saniye geçmiştir bu... ama gelmedi huurnun çocuğu... onun yerine daha kötü birşey oldu... güneş doğmaya başladı... güneş doğarken bu laneti oratadan kaldıracağını düşünüyordum ben... bu lanet gece bitecek ve hepimiz " acımadıkiiii" diyecektik...

ama öyle olmadı...

paranoyak olun... umarsız olmaktan daha iyidir paranoyak olmak... paranoyaklar daha uzun yaşar...

hergün deprem ile ilgili başlık açılmalı bu sözlükte aslında... deprem ile ilgili yaşadıklarımız ve yaşayacaklarımız hiç unutulmamalı...

hadi soruyorum ergen binler... kaç taneniz depremde ne tak yiyeceğiniz biliyor... kaç tanenin deprem çantası hazırladı... depremden hemen sonra yakınlarınızla nasıl iletişim kuracaksınız, nerede buluşacaksınız , evdeki dolapları duvara sabitlediniz mi , ya da deprem anında hepiniz ahırın kapısını açık bulmuş danalar gibi çıkışa mı koşacaksınız... üstelik çıkış 4 kat 5 kat aşağıdayken...
akıllı olun... deprem giber...

devam...

güneş doğdu abiler... lanet oratadan kalkmadı... bizi kabuslardan çekip çıkaran sabah ezanı okunmadı o gece körfezin her iki yakasında... kabus bitmedi... sadece rengi değişti.. geceleyin siyah lacivert arası birşeydi... güneşle birlikte kabusun rengi gri oldu...

o sırada sağlam bir artşı daha oldu... tam güneş doğarken falan... yer ayaklarımın altından kaydı gitti... hatırlıyorum, çimenlerin üzerindeydi... yer bir anda yarım metre aşağı gitti.. boşlukta kaldık hepimiz... sonra ayaklarımız takrar yere bastı... sendeledik falan...

yıkıntıların etrafında dolaşırken bir şıngırtı duyduk... arkadaşlarla beraber yıkıntının arka tarafına geçtik... tamamı yıkılan binanın sadece bir kısmı kısmen aralık gibi duruyordu... tuvalete kalkmış dede... tam o sırada deprem olmuş... dede kafasını biyerlere falan çarpmış... kel kafasının bir kenarında tozlu koyu kırmızı bir kan pıhtısı vardı... dedeyi şekip çıkardık bulunduğu aralıktan... o binadan bu 90 yaşındaki dede haricinde kimse sağ çıkmadı...

alamancıların yaptırdığı güzel bir bina vardı... kocaman teraslı falan... o da yerle bir oldu... 9 kat tat diye göfret varya... aha tam onun gibi... ama kötü olan tam o sırada camdan veya balkondan çıkmak isteyen birinin bu sandviçin arasında kalmasıydı... adamın belden yukarısı dışarıda ( yerden 3 metre yukarıda ) belden aşağısı ise içeride kalmıştı... sadece 1 saniye... sadece 1 saniye daha olsaydı belki bu amcam yaşayacaktı... belki biryerleri kırılırdı yüksekten atladığı için... ya da atlamaya çalışmayıp içeride kalsaydı ( ki bu daha mantıklı seçenektir her zaman ) belki de sonradan enkazdan kurtaracaklardı onu... adamaın cesedi tam iki gün orada asılı kaldı... üstünü çarşafla örttüler... iki gün sonra alabildiler oradan... her gören çıldırdı... her gören haykırdı...