18inden sonra hayat gereksiz

Başlığı görünce çok uzun süre önce yazdığım birşey geldi aklıma panpalar.
buyrun.

Friday, February 24, 2006

Neşeli ve eğlenceli geçen her günün ardından

sabahları şafağın sökmesini beklerim sıcak ve küçük odamda.

hava aydınlanmadan kendimi attığım sokaklarda.

yürüyorum ağızımda sigaram ellerim ceplerimde.

hafiften yağmur çiseliyor bu gün.

istanbul yeniden ağlıyor.

küçükken kandırırlardı bizi yağmur yağınca allah baba ağlar diye.

kar yağınca ne olur diye sorardık

gülerdi herkez.

büyüyünce onuda öğrendik.

allah baba ağlamazmış.

bir de kahvem olsa keyfime diyecek yok.

kalabalık şehirlerdeki büyük binaların arasından güneşin nerden doğucağını kestirmeye çalışırım hep.

bir türlü tutturamam doğru yeri.

ya arkamdan yada solumdan doğar hep güneş.

hep yalnış yönlere bakan gözlerim usulca döner aydınlanan tarafa doğru.

başım kalkık yürürken bu kalabalık kentin boş sokaklarında.

bu sefer tutturuyorum güneşin doğduğu yeri

ne arkamdan doğuyor bu sefer nede solumdan.

tam karşımdan gözlerimin tam karşısından doğuyor bu sefer.

ama görmemi engelleyen bulutlar oluyor .

hiç mi göremeyeceğim ben güneşin doğuşunu diye geçirirken içimden.

allah baba bi kıyak yapıp çekiyor 2-3 tane bulutu.

aradan parlıyor güneş .

kendi kendime bakınıyorum etrafıma.

sadece beni aydınlatan bir güneşim var artık

ne kahveye nede sigaraya ihtiyacım var.

yavaş yavaş kaybolurken yine güneşim.

başım öne eğik yürümeye devam ediyorum

küçükken gittiğim ilk okulun önünden geçerken içerden sesler geliyor.

usulca kulak veriyorum içeriye.

benim ilkokul arkadaşlarım bana sesleniyor içerde.

sonra hep beraber dışarı çıkıp ezilmiş kola kutusuyla top oynuyoruz.

zaten bizim ilkokulda hiç topumuz olmazdı

ya ezik kola kutuları

yada simetrik yuvarlak taşlar.

parçalanan aykkabılarımızla döndüğümüz evlerimizde.

çantalarımızı attığımız gibi geri okulumuza koşardık yarım kalan maçımızı bitirmek için.

zaten biz hiç teneffüs saatleri içinde maçımızı bitiremezdik.

döndüğümüz okul bahçesinde bu sefer plastik topumuz olurdu.

oda üçücu şuttan sonra ya patlardı

yada yandaki boşluğa kaçıp kaybolurdu gözden.

hiç bir maçımız bitmezdi bizim.

sonsuz maçlarımız olurdu her seferinde.

skor tahminlerini alt üst edercesine

vururduk yuvarlak taşlara ayakkabılarımızın baş parmakları parçalanana kadar.

sonra koşa koşa dönerdik yine evimize.

hiç yorulmazdık küçükken.

hiç nefesimizde daralmazdı sigaradan.

çünkü ilkokulda kimse sigara içmezdi.

sigara içmeyi marefet sanan 5. sınıflar hariç.

hep orda top oynucakmış gibi yaşardık hayatımızı.

hiç sıkılmazdık taşlara vurmaktan.

ayaklarımızda hiç acımazdı nedense.

ne yağmur durdururdu bizi nede soğuk karlı kış günleri.

biz her okul çıkışı bahçemizde ezik kola kutularıyla top oynardık.

sonra bir gün elimize daha önce almadığımız bir belge verdiler.

haydi dediler okul bitti.

bizim maçlar da bittti o gün.

ondan sonra hiç taşla top oynamadık.

hiç baş parmağı yırtılmış ayakkabılarımızda olmadı.

eve gelip okul bahçesine koşma hevesimizde.

bizim hayatımız ilk okulda bitti..