annem, 2.çocuğuna hamileyken gasp'a uğramış, yere düşüp karnına bir kaç tekme yedikten sonra da çocuğunu düşürmüş. arkasından da bana hamile kalmış.

evin istenmeyen çocuğuydum.

hatırlıyorum, 9-10 yaşlarındaydım, okuldan kaçıp eve gelmiştim. odama geçecekken annemin bir fotoğrafa sarılıp ağladığını gördüm. bir yandan da, selçuğum diye söyleniyordu. annem bazen bana da selçuk diye hitap ederdi, adım bu olmamasına rağmen.

abime selçuk kim diye sorduğumda da herşeyi anlatmıştı bana.

ailem beni, selçuk'un yerine koyup büyütmüştü.

ailemin maddi durumu oldukça iyiydi. abimi 12 yıl boyunca kolejde okutmuşlardı. 4 kez üniversiteye hazırlanmasına müsade edilmişti. ama 4ünde de çok düşük puanlar aldığı için, sonunda peder bey abimi özel bir üniversiteye kaydettirmişti.

devlet okulunda okumaktan hiç bir zaman şikayetçi olmadım. fakat, abime verilen desteği ben de istiyordum.

ailesi tarafından dışlanan, sevilmeyen bir üniversite öğrencisi adayıydım. pgibolojim berbat bir haldeydi.

12. sınıfta, ders çalışmayı bırakmıştım.

ailem dışında da sorunlarım vardı. nedense sürekli olarak iğrenç koktuğumu zannediyordum. saçlarımın döküldüğünü düşünüyordum. ileride kötü bir hastalığa yakalanacağımdan korkuyordum. gibi gibi gibi.

notlarımın ne kadar yetersiz olduğunu peder bey öğrendiği an, aldı karşısına beni. ilgisiz bir tavırla, konuşmaya başladı.

@5 @13 gerizekalı mısın

seni bu yaştan sonra bakamam. ya derslerini düzeltir bir adam gibi bir okul kazanırsın, ya da veririm seni ali abinin yanına. asgari ücrete hayatını kazanırsın.

ama abim ... diyecekken, lafımı kesti. onu savunmaya başladı bana. farklı olduğumuzdan bahsetti.

gurur yaptım.

bir sonraki seneye endekslenmiş bir vaziyette ygs'ye girdim. barajı geçemedim. peder bey, geriye kalan 3 ay boyunca okul okumamın bile saçmalık olacağından bahsetti, heyet raporu almaya uğraştı.

kabul etmedim. okulu bitirdim.

son gece. lisenin bittiği o son gece.