29 haziran 2016

 bugün sabah saatlerinde istanbul Atatürk Havalimanı’nda bir patlama oldu. Ben Ankara’da yaşıyorum öğlen saatlerinde internetten öğrendim olayı. Aslında bu, bu seneki sanırım 11. patlama. Biliyor musunuz say deseniz sayamam, kaç patlama olduğundan da emin değilim bu rakamı da internetten haberleri okurken gördüm değişik kaynaklarda 15 yazan da vardı. Demek istediğim patlamalar  hatırlanamayacak kadar çok ve biz hatırlayamayacak kadar duyarsızlaştık. Şuna bakın daha bugün gerçekleşen bu denli taze ve eldeki bilgilere göre en az 40 kişinin hayatını kaybettiği bir olay hakkında oldukça normal bir şeymiş gibi oturmuş sakince bir şeyler yazıyorum. evet olayı kısaca özetlediğime göre asıl anlatmak istediğim şeye geçeyim. Bu patlama yaşandığı sırada havalimanındaki taksiciler olay yerinden uzaklaşmak isteyen insanları almak için kişi başı 100 Dolar istemişler. Anlayabiliyor musunuz? Ben gerçekten anlayamıyorum bu nasıl bir vicdansızlıktır. Bir insan, gözünün önünde birileri ölürken, etrafında yüzlerce yaralı varken hâlâ para kazanmayı düşünebilir. Bu insanlar nasıl bu hâle gelmiş olabilir, bütün  insani değerlerini nasıl yitirir bir insan, kazanacağı birkaç kuruş para nasıl bir insanın hayatından daha değerli olabilir? Aslında benim merak ettiğim bu insanlar nasıl bir hayat yaşadılar, hangi hayat şartları onları bu hale getirdi, ne tür bileşenler bir araya geldiğinde böyle bir insan(!) ortaya çıkabiliyor. Bu soruların cevabını  sanırım hiçbir zaman bilemeyeceğim çünkü benim mantık çerçevemin dışında şeyler bunlar. Aslında tek vicdansız ve umursamaz insanlar taksiciler değil. Olan patlamaları ne kadar da çabuk unutuyoruz sanki çok sıradan bir olaymış gibi. Bu patlama da belki bir hafta belki daha da kısa bir süre sonra unutulacak çünkü alıştık artık birlerinin böyle ölmesine. Kimler unutmuyor peki bu olayları? Ölen insanların yakınları unutmuyor hiçbir zaman. Ancak bizim için bu patlamalar sıradan bir haber gibi bir yakınımızı kaybetmediğimiz sürece. Taksiciler ise bizden biraz daha vicdansızlar bu gün için. Şu an taksicileri eleştiren bizler bile 2 gün sonra unutuyoruz olanları. Ancak korktuğum şey yavaş yavaş biz de gittikçe daha umursamaz ve duygusuz olacağız ve en sonunda biz de bu taksiciler gibi birileri öldüğü sırada birkaç kuruş kazanma derdine düşeceğiz. Peki ne zaman bu hâle geldik? ne zaman bu kadar duygusuzlaştık? Bunları bilmiyorum belki şartlar bizi böyle olmaya zorladı ve içimizdeki iyiliği kaybettik belki de sadece şartlar zorlaşınca kendi çıkarlarımız adına maskemizi çıkarmak zorunda kaldık.

Beyler bu benim sözlükteki ilk entryim. Zaten bu gün kayıt oldum amacım bu gün olanlar hakkında kendi defterime yazdıklarımı birkaç kişiyle paylaşmak