3 mayıs dünya türkçülük günü

gazozcular

bu sıkıntılar sadece halk kademesinde değil aynı zamanda ordunun üst kademesinde de hissediliyordu. başta millî şef ve yardakçıları olmak üzere idareciler orduya ve onun kumanda kademesini teşkil eden subay ile generallere karşı çok küçümser ve önemsemez tavır içindeydiler. artan hayat pahalılığı subayları perişan ediyor, bunaltıyordu. her yerde subaylar ikinci derece insan muamelesi görüyordu. ankara'daki apartmanların bodrum katlan halk arasında "kurmay subay katı" olarak isimlendirilmişti. eğlence yerlerinde subayların adı "gazozcu" idi. kurtuluş savaşını yapmış bir ordunun subaylarına bu isimler reva görülüyordu.

sefaletin artışıyla, istanbul çin'in başkentine dönmüş, hırsı kamçılanan komünizm surda, burda yuvalanmaya çalışırken, siyasi ve askeri rus taktiği olarak birtakım satılmışlar, sovyetler birliği'ne karşı aydınlar arasında sempati uyandırmaya çalışıyordu. bu kişiler, devletin milli eğitim kadrosunda öğretmen olarak atanıyor, kitaplar yazılıyor, piyesler oynatılıyordu.

türkçü başbakan

işte bu olayların yaşandığı günlerde nedense bilinmez, başbakan şükrü saraçoğlu tbmm'de bir nutuk verdi.
"ben türkçü bir başbakanım"...
"türkçülük bizim için bir kültür meselesi olduğu kadar bir kan meselesidir".

bu konuşma bazı çevrelerin suratına şamar gibi patlamıştı. tanınmış türk düşünürü şair ve yazar nihal atsız bu sıralarda boğaziçi lisesi'nde edebiyat öğretmenliği yapıyor aynı zamanda da orhun dergisini yayınlamaktaydı. milliyetçi bir dergi olan orhun dergisi başbakan'ın milliyetçilik anlayışına kayıtsız kalamazdı ve kalmadı da. nihal atsız, başbakan şükrü saraçoğlu'na hitap eden iki mektup yayınladı. bu mektuplarda nihal atsız, şükrü saraçoğlu'na özet olarak şunları söylüyordu:
"memlekette açıktan açığa komünist propagandası yapan dergiler çıkarılmakta ve bunlar milli eğitim bakanlığının emri ile okullara dağıtılmaktadır...
bursa cezaevinde yatmakta olan nazım hikmet'e, milli eğitim bakanlığı tarafından el altından paralar verilmektedir.
milli eğitim bakanı hasan ali yücel ya bunları bilmiyor ya da görmek istemiyor... kendisi ihanet içindedir... "

bu mektuplar halk arasında büyük yankı yaptı. aydınlar ve düşünürlerle meclisteki vekilleri hem şaşırttı hem de dehşete düşürdü.

çünkü, nihal atsız'ın mektuplarında tek yanlış ve tek yalan yoktu. atsız doğru söylüyordu: "milli eğitim bakanlığı türkiye'de komünistlerin sığınağı halini almıştı" diye başbakan şükrü saraçoğlu'da sarsılmıştı. "ben milliyetçiyim, ırkçıyım, türkçüyüm" diye avaz avaz bağıran bir iktidarın başbakanı komünistleri devlet parasıyla nasıl beslerdi?

"tabutluktan iktidara türkçülük"

tabutluk nedir?

tabutluk adıyla anılan yer, yarım metrekarelik bir yerdir. yani 40 cm genişliğinde, 50 cm uzunluğunda, 2.5 metre yüksekliğinde beton duvar içerisinde açılmış oyuklardır. içine sokulan insan kapı kapandığında yere çömelemez. bu oyuklara sokulanları belinden ve kollarından duvara bağlamak için demir prangalar vurulmaktadır. ayrıca oyuğun tepesine üç adet beşyüzer mumluk ampül konulmuştur. tabutluklara konulanlar 2-3 gün aç ve susuz bırakılır, hatta tabi ihtiyaçlarını gidermesine bile izin verilmezdi. istanbul'un sirkeci semtinde yer alan ünlü sansaryan han'da bulunan tabutluklara konulan insanlara çeşitli işkenceler uygulayanlar hakkında birleşmiş milletler anayasası'na göre her zaman dava açılabilir ve "zaman aşımı" yoktur.

3 mayıs 1944 günü türk milliyetçileri "ırkçılık ve turancılık" suçlamamalarıyla tabutluklara konulup işkenceye uğradılar...

1944, dünya ikinci cihan harbi'nin dehşeti içindedir. avrupa'yı yıldırımla vurulmuşa döndüren alman orduları balkanlar'a da yayılmıştır. türk ordusu ise özellikle, boğazlar ve trakya bölgesinde yığınak halindedir. çeşitli devletler nezdindeki türk ataşe militerlerinin genelkurmay'a gönderdikleri, kuvvetli uçak filolarıyla desteklenen modern zırhlı ve motorlu orduların cephelerde neler yaptıklarını inceleyen harp raporları, bu modern vasıtalardan mahrum bulunan türk ordusunun subaylarına endişe vermektedir. çünkü türk ordusunun bütün ekgiblikleri bir anda sırıtıvermişti. alaylarda tek motorlu vasıta yoktu, tümen toplarını beygirler çekiyordu.

yani ikmal işlerinde kullanılan gayretli vasıtalar; manda arabaları, öküz arabaları, atlı arabalar, deve kervanları, eşek kolları, katır kollan... erlere uygun elbise, palto, çizme matara ve kemer verilemiyor, hatta bir çoğunun battaniyesi bile yoktu. ordu iyi beslenmiyordu. millet de iyi bir durumda değildi. memleket sefalet bataklığına gömülmüş, halkın en zaruri ihtiyaçları ekmek, şeker, patiska, basma hatta kefen bezi dahi vegibaya bağlanmıştı. rahat yaşayanlar sadece millî şef ve onun yakınları, vekiller, halk partisi kodamanları, sivil bürokrasinin en üst kademeleri rahat bir hayat sürebiliyorlardı. zamanın başbakanı şükrü saraçoğlu, şekere sürekli yapılan zamlarla ilgili halktan şikayet gelince; "şeker lüks maddedir ne yapalım? parası olmayan yemesin... " diyebiliyordu.

halka ekmek diye kapkara çamur gibi berbat hamur parçası dağıtılırken, bütün yöneticilere diledikleri kadar beyaz undan has ekmekler sağlanıyor, rüşvet, suiistimal, vurgunculuk almış başını yürüyordu.