Bu hikaye bir cin peri içinde fantastik kahramanların bulunduğu bir hikaye değildir. Tamamı gerçektir. Yalnız bu olayda kafama takılan bir yer var 5 yıldır çözemiyorum. Anlatmaya başlıyorum bunu kime anlatsam mantıklı bir şeyler zırvalamaya çalıştı ama olayda ben hala mantık göremiyorum.

Anlatmaya başlıyorum.

Üniversite de okurken yazları harçlığımı çıkartmak için memlekette cafe gibi kahve gibi bir yerde garsonluk yapıyordum. Haziran ayında iş başı yapmıştım ve okullar açılana kadar çalışacaktım kafamda ki plan öyleydi. Çalıştığım yerde zaten sadece yaz aylarında iş olurdu, gurbetçiler memleketlerine tatil yapmaya gelirlerdi. Gündüz 11’de geliyordum işe gece 2’ye kadar çalışıyordum. Ayrıca evimle iş yeri arası uzaktı 10-15 kilometrelik bir mesafe. Yolu kendi motorumla gidip geliyordum o sıralar. Altımda Çin malının iyisi bir motor vardı.

Eyvallah panpa

Bir buçuk ay falan çalıştım Ramazan ayı geldi çattı nihayet bizim işler gevşedi. Bizim memleket muhafazakârdır. Ramazanda yeme içme yerleri kapalı olur. O yıl Ramazan ayı da Ağustos’a denk geliyordu. Bende iftar sahur arası çalışıyordum.

Rutin bir gün yine iş bitirdik patronla oturduk kahve içiyoruz. Kahvemizin daimi müşterilerinden ambulans şoförü bir abi vardı oda geldi oturdu başladık muhabbet etmeye. Şu sıralar çok kaza olduğunu yavaş gitmemi falan söyledi bende sallamadım pek. Bilirsiniz bu tarz adamlar çok olay gördüğünden felaket habercisi gibi gezerler ortada.

Eyvallah şizofren ruhlu panpa hg

Neyse sahuru kaçırmayayım dedim müsaade istedim kalktım masadan eve doğru yollandım. Gece saat 2 buçuk gibi işten dönüyorum motogibletle, eve sahura yetişecektim. Hızlı gidiyorum çabuk varmak için Allah ne verdiyse gazladım. Gittiğim yol ormanlık bir yol sağım solum üzüm bağları meyve bahçeleri.

Eve epey yaklaştım bir kilometre falan kalmıştı. Yolda bir karaltı gördüm…

Sanki biri beni tokatla uyandırmıştı. Gözümü açtım tepemde ki lambaları flu görüyordum. Kısa süre sonra görmem biraz daha netleşti gözlerim alıştı. Lamba sandığım ışıklar yıldızlar ve dolunaydı. Ama imkânsızdı evde odamda yatıyor olmam gerekliydi. Bakınca tavanı görmem lazımdı yıldız ne alaka? Böyle birkaç dakika yattım bir garip sıcaklık hissediyordum yalnız. En son bu sıcaklığı küçükken yatağa sidik işediğimde hissetmiştim. Ama bu biraz daha farklıydı grip olup terlersin ya öyle pis bir şey üzerime yapışmıştı sanki. Yatarken üzerime yağmur yağmıştı ya da… Ya dası yok beynim acziyet içindeydi başka ihtimal bile üretemiyordum.

Refleks olarak elimi kafama zütürdüm avucumun içi kan dolmuştu. Avucumun ortası da parçalanmıştı acaba kan elimden mi geliyordu kafamdan mı çözemedim. Panik yapıp bağırmam lazımdı bağıracak takatim de yoktu. ilginç bir şekilde zerre kadar acı duymuyordum. Hatta bir rahatlık vardı üzerimde.

Yattığım yerde kımıldayamazken sanki biri gözüme selektör çakıyordu. 3-5 metre ilerimde ay ışığında parlayan bir nesne çekti dikkatimi bu neydi acaba. Neredeydim onu bir çözebilsem ne olduğunu anlayacaktım. O nesne benim kara kutumdu hissediyordum. Tüm dikkatimi ileride ki nesneye verdim. Tekrar düşünmeye başladım nerdeyim diye bu kan nereden geliyordu rüyada mıydı acaba? Rüya olmadığını ağzıma gelen kanın tadıyla anladım.

Madem rüya değildi ayağa neden kalkamıyordum. Neden ağzımdaki kan tadı hariç bir şey hissetmiyordum. Öldüm mü acaba diye düşünürken titremeye başladım. Bu fikirden vazgeçtim çünkü ölüler titremezdi. Demek ki hala sağdım ve başıma kötü bir şey gelmişti. Artık hislerim yavaşça yerine geliyordu. Üşümeyle birlikte müthiş bir acı çekmeye başladım. Tüm hayatım boyunca çektiğim acı o an çektiğim acının yanında hiç kalırdı. Ne oluyordu lan tekrar gözlerim kapanıyordu, ayağa kalkmalıydım.

Tamam panpa

Birkaç denemeden sonra güç bela kalktım ayağa ama dengem yerinde değildi. Bir asfaltın ortasındaydım. ileride parlayan nesne de benim motorumdu. Olay kafamda çözüldü kaza yapmıştım galiba. Ama kim olduğumu bir türlü hatırlayamadım. iki tane telefon vardı üzerimde şoka girmişim ikisi de aklıma gelmedi(biri fırlamış zaten) beklersem kan kaybımdan giderdim. Sahur vakti olduğu için gelen giden de yoktu.

Kafama çakıllar girmişti elimi attım kafama çıkarttım bir tanesini çıkartmaz olaydım kan fiskıyesine döndüm resmen. Kafamdan part-part kan akıyordu, ritmik aralıklarla. Yürüyemeyeceğimin farkına vardım yattım yolun ortasına gelen olursa görüp dursun olmazsa ezsin amk. Yolun kenarında gebermekten daha iyidir.

Ben hatırlamıyorum ama o ara bir araba yanıma gelmiş beni öldü sanmışlar. Üstümüze kalır diye müdahale etmemişler. 500 600 metre yukarıda bir iş yeri var oraya haber vermişler. Aşağıda bir çocuk yerde ölü yatıyor diye.

Kendimi beyaz bir kapının önünde buldum. Kim getirdi nasıl geldim hiç hatırlamıyorum. Sağ elimle zile basmaya çalıştım basamadım elim hareket etmiyordu felç mi oldum diye düşündüm. Sol elimle zile bastım ve filmlerdeki gibi yıkıldım kapının önüne.

Kapıyı 12-13 yaşlarında küçük bir çocuk açtı. Beni o şekilde görünce bastı çığlığı ama nasıl bağırıyor, çarptı kapıyı yüzüme. Halimin o denli kötü olduğunu o çocuk çığlık atınca anladım. Kapıyı bir daha açmayacaklar diye düşünürken tekrar bayılmışım. Yarı uyanık halde kendimi beyaz fayansların üzerinde yatarken buldum. Kimsin diye soruyorlarmış cevap veremiyormuşum.

Tanımadığım biri o ara beni tokatlıyordu uyumasın diye. Olayı duyan tanıdıklarım geldiğim binaya koşmuş tabi ki haber verilen iş yeri sahibi de. Beni o halde görünce anneme babama haber vermişler. Benim aklımda tek bir soru acaba yüzüme bir şey oldu mu. Yada kopan bir yerim vardı. Kafayı 110 120 ile asfalta vurmuşum bir gelip bir gidiyor beynimdekiler.

O ara tanıdığım bir yüz gördüm o kalabalıktan ismi Çoşkun'du. Ambulansa küfür ediyordu nerede kaldı diye. Kafam biraz yerine gelmişti yediğim tokatların şiddetliyle Çoşkun'a sordum birşeyim var mı lan diye. Yok kanka dedi. Bende elimi göstererek küfrettim yokta bu ne amk diye. Serçe parmağımın yanında ki parmağın kemiği görünüyordu bembeyaz. Beni yatırdıkları fayansa kandan resmim çıkmıştı kıpkırmızı olmuştu amk.