" o sahneyi çok iyi somutladım. idam günü gelip çatınca, o sevdiğim, alıştığım giysilerimi giyeceğim: postallarımı, parkamı. beyaz ölüm gömleği giydirmek isteyecekler, giymeyeceğim. kesin. direneceğim ve giymeyeceğim. öyle her zamanki eyleme gidiş tavrımla gideceğim. yok, tıraş falan da olmayacağım. gidip, oturup, önce bir sigara yakacağım orada. sonra demli, sıcak, güzel bir çay içeceğim. ha bak, rodrigo' nun o ünlü gitar konçertosunu dinlemek isterim orada. bak, bunu çok isterim. sanırım, asılacak bir insanın son isteğini geri çevirmezler. bunu isteyeceğim.
avukatlarımın idamda bulunma hakları var. onların orada olmalarını isteyeceğim, kesin isteyeceğim. gelmeleri gerek. çünkü bizden sonrakilere umut verecek bu sahne. asılışımız güme gitmemeli. ipe nasıl gittiğimizi gelecek kuşaklara anlatacak doğru dürüst, güvenilir görgü tanıkları bulunmalı orada. bir de kendim çıkıp urganı kendim geçireceğim boynuma. bunu çok istiyorum. cellat falan sokmayacağım yanıma. iğrenç bir şey. ve dönüp oradaki heriflere diyeceğim ki "burada ölen yalnız benim bedenimdir, ki zaten ölümlüydü, ölecekti. ama düşüncemi asla öldüremeyeceksiniz, ölmeyecek, yaşayacak" diyeceğim."
son istekleri bunlar olan bir genç bir insanın ve 2 arkadaşının infazının gerçekleştiği utanç günü.
Tam 44 yıl oldu hala cumhuriyet tarihinde kara bir gündür 6 mayıs.
Unutulmayacaksınız aslanlar sizin canınızı feda ettiğiniz yürek biraz şu iktidarda olsaydı biz bu hallerde olmazdık.

(bkz: )Yaşas
ın tam bağımsız Türkiye! Yaşasın Marksizm-Leninizm. Yaşasın Türk ve Kürt halklarının kardeşliği! Yaşasın işçiler, köylüler! Kahrolsun emperyalizm!