Mevzu izmir Torbalı Arslanlar köyünde geçiyor .Ailem çalıştığı için tabiri caizse bin gibi büyüdüm, bir gün biri bakar ertesi gün başkasına devrederlerdi beni. 97-98 nesli bilir ; bizim zamanımızda vurdu mu kızartan kames futbol topları vardı 9 yaşındaydım yaz ayına denk geldiği için 3 ay boyunca köydeydim babaannem bakardı bize. Oranın çok meşhur bir köy meydanı vardır, o köy meydanında da bir bakkal vardır...
Köyde hiç arkadaşım olmadığından dedemden o kames topları göstererek almasını istemiştim. Emekçi dedem o zamanlar pazarda seyyar açar geçimini sağlardı. Durumu olmadığından herhal istediğim topu almadı bana. Dedem namaz kılarken çocuk aklı koşa koşa köy meydanına gidip o fileleri söküp o topu çalmıştım. Çocukken çok salaktım herhalde yaptığım şeyin suç olduğunu bile düşünmüyordum. Topu alıp yürüye yürüye eve gidiyordum.. Yaptığımın hırsızlık denen bir şey olduğu bilincinde bile değilim sanki dünyada ki her mal insanlara ait ve o benim hakkım gibi düşünüyorum.Bir de pişkin pişkin gelmiş evin bahçesinde o topla oynuyorum. Dedem gördü tabi sen bunu nereden aldın diye, zeki bir adamdır kendisi satın almadığımı anladı.. Kolumdan tuttuğu gibi o bakkala zütürdü beni. Çok tuhaf bir durumdu hissiyatımı anlatamam şeker ve kalp hastası sinirli bir adam gıkını çıkarmadan bakkala zütürüyordu beni. Bağırmadı,azarlamadı gitti ve kafasını eğerek, mahçup olarak topun parasını ödedi.
Bunu inci sözlüğün arşivlerine kazıyorum bir gün milyoner olacağım ve o köy meydanında ki bakkalın veresiye defterini kapatacağım !