Elinizdekinin kıymetini bilin kardeşlerim. Bazen çok geç kalabiliyorsunuz.

Üniversiteye gidiyorken bir kız arkadaşım olmuştu. Çok hoşlanıyordum sanırım hala da hoşlanıyorum. Çok iyi anlaşıyorduk ruh ikiziydik zevklerimiz hemen hemen aynıydı sanki birbirimiz için yaratılmıştık. ilişkimizin ilk yılının sonunda babasıyla tanışmamı istedi. Seve seve kabul ettim. Babasıyla da iyi anlamıştık. Her şey güzeldi. 2. yılımızda evlenmeye karar verdik. Ailelerimizi ikna etmek zor oldu ama sonunda ikna etmeyi başardık. Bu arada söylemeyi unuttum ben o zamanlar tıp öğrencisiydim. Evlenmeye karar verdiğimizde de asistanlığa yeni başlamıştım. O ise benim bir sınıf altındaydı.

Neyse, her şeyi ayarlamıştık nikah için. Tarih almıştık, kan tahlili yaptırmıştık. Yani bir engel kalmamıştı bizim için. Herhalde en son o zaman mutlu olmuştum, en son o zaman yüzüm gülüyordu.

Nikahtan bir önceki akşam ben hastanede kalmıştım nöbet için. Saat 9 sularıydı. Sessizliği bir hengame bozmuştu. Bir hasta getirmişlerdi trafik kazası yapmış ağır yaralı. Ben de ilgilenmek için acile koştum. içeri girdiğimde müdahaleye çoktan başlamışlardı. Nabzı düşüyordu. Yardım etmek için bir adım attım ama devdıbını getiremedim. Olduğum yerde kala kaldım sedyede can çekişen bir gün sonra karım olacak kadından başkası değildi . Şoka girmistim. Hayatimin anlamı ölüyordu. Arkadaşlarım beni çıkarmışlar sakinleştirici yapmışlar.

Uyandığımda bir hasta yatağında yatıyordum. Arkadaşım başın sağolsun dedi, yıkıldım. O günden beri de hala ayağa kalkamadım ve O'nu hiç unutamadım.

Siz siz olun sevdiginizle geçirdiğiniz her anın kıymetini bilin. Sonunuz benim gibi olmasın.