Bir gün hayatımdaki yeri tartışmasız olarak en başta olan biri bana bir şey sormuştu biraz hayretle; ‘Senin annen, baban veya kardeşlerin yok mu? Bir ailen yok mu senin?’ Gülmüştüm bu soruya içten içe.
Elbette herkes gibi benim de bir ailem vardı. Lakin alışılagelmiş bir ailevi ilişki zinciri değildi bu. Güçlü bir bağ olsa da, derin farklılıklar vardı. Biyolojik ailemden yalnızca ablamı gerçek ailemden sayabiliyorum. Benim ailem olarak gördüğüm kişilerle aynı soy ismi taşımıyoruz ne yazık ki. Aileme bir hafta içinde bile birileri girebiliyor olsa da saniyeler içinde bir kaçı çıkabiliyordu da. insandım ben de sonuçta. Kazanabilir, kaybedebilirdim. Gerçi kaybetmekte daha da yetenekliyim. Her neyse. Evet, bir ailem var. Dört tane abim, beş tane kardeşim, iki tane de ablam var. Babam ve anneme gelirsek… Sanırım dolduramayacağım iki mevkiden bahsetmiş olurum. Bazı arkadaşlarım var; bazısı annesini, bazısı babasını, bazısı ise hem annesini hem babasını kaybetmiş. Benim ise her ikisi de hayatta olsa da, ne acıdır ki yoklar. Bir baba figürü nasıl olmalı bilmediğim için hiç yokluğunu çekmedim ama annemi özlüyorum. Eskiden böyle değildi tabi bu. Çocukluğumda annemle çok iyiydik biz. Çok düşkündüm ben ona. Çocuk aklımla bile sırf o aldığı için yemeye kıyamazdım çikolatalarımı. Bazen sevdiğimi bildiği için küçük oyuncak askerler alırdı. Aldıklarının her biri duruyor dolabımda hala. içlerinden bazıları kırılırdı ister istemez ama kırılanları atamazdım. Hatta geceleri oyuncakların üstüne de yorgan örterdim üşüyeceklerini zannederek. Annem de bana çok düşkündü eskiden. Çok severdi beni. Geçmiş zaman kullanıyorum evet. Çünkü artık ailemle bir kibrit kadar bağımız kaldıysa bile onu da severek yakacaklardır eminim ki. Bir sene, belki de daha uzun bir süre geçti. Bu sürede annemle doğru düzgün konuştuğumuz süre bir haftayı göremez. En son beni evden kovduğundan beridir de konuşmuyoruz. Üzülüyorum. Gerçekten üzülüyorum ama önemi yok. Alışırım sanırım. ‘Ne ölüme, ne de dirime gelme!’ Buydu annemden duyduğum son cümle. Yakında kurban bayramı gelecek. Elini öpeceğim birisi, gidip ziyaret edeceğim bir yer yok. Bayramlar gibi özel günler yok artık benim için. Kimliğimi kaybediyorum galiba yavaş yavaş. Neden diye sormak isterdim anneme aslında. ‘Babamı anladım da sen neden be anne?’ demek isterdim konuşabilseydim.
En çok koyan da ne biliyor musunuz? Hemen şimdi şu satırları yazarken ölsem, cenazemi alabilecek kimse yok. Çünkü gerçek ailemin yasal olarak bunun için hak talep etmesine olanak tanınmıyor. gibtir edin ya. Başka bir yazımda da yazmıştım hatırlayan olursa; Hayat güzel.