anlatıyımmı sabahı gören tayfaa

beyler, toplaşın abiniz anlatıcak

özet geç demek yok giberun

beyler
bu bin özet geçmeyecek
yalnızlık nedir ulan dedim kendi kendime, tek başıma otururken odamda. düşündüm, bilgisayarımda bir parça, anason kokarken sofralar, masadan eksiliyor dostlar. ulan hiçbirşey tad vermiyor. ferre bile seyretmiyorum artık. 25 yaş bunalımı mı dersiniz ne dersiniz bilmem ama 18imi nasıl boş geçirdiysem hala boş geçiyor hayat. çevremdekiler değil beni yalnız hissettiren içimdeki boşluk başka birşey. yine verdim kararımı her zaman yaptığım gibi hava aydınlanmadan çıkacaktım dışarı, geceden beri oturduğum masamdan kalktım, banyoya gittim, yüzümü buz gibi suyla yıkadım montumu geçirdim sırtıma, botlarımı bile bağlamadım, attım kendimi dışarı. rüzgar henüz kurumamış yüzümü serinletiyordu. şu sabah gezilerimi zehir eden yokuşu tırmanmaya başladım. hiç sevmediğim fakat hiç vazgeçmediğim sigaramı da yaktım, ceplerimi kontrol ettim, beş kuruş para yok, telefonumda evde kalmış, amaan, bu kadar yokuş çıktım şimdi kim iner tekrar. hem ne yapacaktım parayı telefonu, akbilim yanımda, yemekhane akbili de yanımda tamamdır işte diye düşündüm ve yoluma devam ettim çok geçmeden durağa vardım. kimse yok. burası son durak, durağın sonuna doğru yürüdüm, biraz boğazı seyrettim. arkada otobüs sesini farkedince hangi otobus olduğuna bakmadan yürüdüm binmek için. her yerim titriyor. isınırım ümidiyle hemen bindim otobüse. ama ne fayda, otobüs dışarıdan daha soğuk. en arkaya geçtim hemen, cam kenarına oturdum, soğuğa inat camada yaslandım. akmerkeze kadar üç beş kişi vardı otobüste, hangi otobüs olduğunu hala bilmiyordum. açıkçası umursamıyorumda, biraz sonra biraz daha kalabalıklaştı otobus. sesler iyice gurultuye donusmeye basladı. ulan millet isinde gucunde, ben ne yapıyorum ya diye soruyordum bir yandan kendime. her serferinde sorardım bu soruyu. belki de derse gitmek, insanların ekmek mucadelesi için sabahın korunde koşuşturmalarını seyretmek kadar hoş gelmiyordu bana. begibtasa gelince otobusun cogu bosaldı. orta boylu siyah diz kapaklarına kadar uzanan bi mont giyinmiş, kırmızı adını bilmediğim ressam beresi gibi, oyalı moyalı bi bere başında saçları düz beline kadar uzanan kumral bi kız bindi beşiktaşta, akbili dokundurdu, boş akbil sesi ilk defa bu kadar heyecanlandırmıştı beni. arkaya baktı

yürümeye başladı, yaklaştıkça sabah denizi gibi koyu mavi gözlerini iyice seçebiliyordum artık, ulan ilk defa bi kızdan bu kadar etkilenmiştim. hiç mi kusur olmazdı ya bu ilk bakıştaki kızda, o nasıl bi yüz allahım. hemen gözlerimi kaçırdım, burnumu cama dayamıştım nerdeyse, kaçınılmaz son bir pardon sesiyle başlamıştı. boğazım düğüm düğüm anasını satayım, kafamı çevirdim, gözlerinin içine bakmamla gözlerimi kaçırmam bir oldu, hemen toparladım kendimi, evet diyebildim sadece. akbilimde yokta sizde fazla varsa benim içinde basabilirmisiniz. olması lazım dedim ve ani bi hareketle kalktım yerimden, aceleyle şofor mahaline doğru yürüdüm, arkadan siz zahmet etmeseydiniz ben basardım diye seslendiğini hatırlıyorum sadece elimle sorun değil demeye çalışarak saçma bi hareket yaptım. gittim akbili okuttum ve atan 1.75 le birlikte kalan 20 kuruş. vay amk, gibi tuttuk iyimi dedim kendi kendime.

beyler duvara anlatmıyorum demi, burdamısınız lan

geri otobusun arkasına doğru yurudum, arkada benim oturduğum yerin hemen yanına oturmuş beni bekliyordu bi yandanda çantasını karıştırıyordu, hiç birşey demeden yerime oturdum. lütfen dedim gerek yok nezaket icabı. olmaz dedi, cudanından çıkardığı on lirayı gostererek ya kusura bakmayın ya hiç bozuk yok dedi, bende ya ne olcak, lafı bile olmaz dedim, ama sizi tanımıyorum bile dedi, bende (nasıl olduysa) tanışalım o zaman ben lotcsystems dedim, gülümsedi ve bende irem dedi. tanıştığıma göre sorun kalmadı artık dedim. gülüştük falan kafamı cevirdim yine camdan dışarıyı seyretmeye başladım, kabataşa kadar tek kelime bile etmedik. kabataş son durak, otobusten indik, iyi sabahlar dedi, iyi sabahlar dedim ve hızla tramvaya doğru yürüyüğ gitti. dönüp bakmadı bile. ulan dedim, boy 186 kilo 110(itfaye numarası gibi amk) tip desen inciye ifşa etsem sözlük cemaatce şükür namazına çıkar, ateist imanı bulur. normal bi kız bile bakmazken bu afeti devran niye baksın.

panpa makaraya almıyonuz demi, anlat deyip kaçmıyonuz yani

ne umuyordun ki amk diye kendi kendime söylenirken hariçten bağlama sesleri duymaya başladım, zira içinde bulunduğum vaziyet aklıma gelmişti. ne gibim yapcam lan şimdi diye düşünmeye başladım, yolun karşısına doğru geçerken üşüyen ellerimi cebime attım ki hiç beklemediğim bir kağıt parçası elime takıldı, oha amk bu para lan diye heyecanlandım, heyecanla çıkardım parayı, on lira amk. ulan demek unutmuşum, vay be allahım teşekkür ederim, bu iyiliğini hiç unutmayacağım dedim, hemen adalar iskelesinin onundeki ufak derme çatma çay ocağına oturdum, sıcak bi çay içeyimde içim ısınsın ulan dedim, bir yandan da gözleri gözlerimin önünden gitmeyen hatunu düşünmeye başladım. başladım aptal aptal hayal kurmaya, hani şu gerzek hayallerden, ulan bi türlü kurtulamadım bu hayallerden, eşşek kadar adam olduk ya, neyse çayımı bitidim, beşiktaşa kadar yürüyüp ordan tekrar eve donecektim, kalktım, hesabı ödemek için cebimden tekrar parayı çıkardım, uzattım adam parayı aldı ki paranın üzerindeki yazılar dikkatimi çekti. bi dakka!!! dayı bi dakka!!!

vay amk, o ne lan numara yazıyo parada, dayı dedim bi kağıt kalem bişey ver, dayım da eski kurt halden anlıyor, cok sık gelirim bu mekana, ismen bilmesekte birbirimizi iyi tanırız. kağıt kalem de verdi, çayda benden olsun dedi sağolsun parayıda verdi. sen keyfine bak. ulan sarılıp öpecektim adamı. içim içime sığmıyor. paranın uzerindeki numarayı yazdım kağıda hemen. amk, numara paraya yazılı, yosma başka birşey bulamadımı yazcak. parayıda harcayamıyacam numara bin olmasın diye. gibeyim boyle başlayan aşkın ızdırabını.

yanlız panpalar, bu hikaye daha yeni başladı, bi hafta olmadı yani, devdıbını sonra yazcam. uykum geldi. rezerv alın merak edenleriniz. şu sıra akıl danışmam gerekecek size.

bagdattan gelen, nasibinde varsa bağdattan gelir yersin, nasibinde yoksa dayak bile yiyemezsin.

panpalar, uykusuzluktan başım ağrıyor. geceye devam etcem. hepinizi seviyorum bu aralar.. aldkfa

panpalaaaaaaaaaaaaaaarrrrrr, episode 2 için merak edenler toplaşsın, yada ben boşa bile anlatcam...

evet tayfa, nerde kalmıştık, para bulmalıydı, çaycıdaki dayıya karşı artık para istemeye yüzüm kalmamıştı, para bulabileceğim tek yer beşiktaşta genç kafede çalışan az muhabbetim olan bi arkadaş geldi aklıma. ordamıdır değilmidir bilmeden tek çare o olduğu için kafeye gitmeye karar verdim. dolmabahçenin arkasından beşiktaşa yürüyorm, bir yandan kaldırımdaki karoların oluşturduğu çizgilere basmamaya çalışıyorum, bir yandan hayat ne güzelleşti lan diye düşünüyorum, amk ekgib bi yanım tamam sanki, o içimdeki boşluk doldu sanki, yalnız hissetmiyorum, yapmam gerekeni yapmışım gibi hissediyorum. işte budur olm, olmadı olmadı ama en sonunda en iyisi oldu. derken kafeye vardım. etrafa bakındım bizim elemanı görmek için ama yoktu, çalışanlardan birine sordum, abi gelmesi lazım ama daha gelmedi dedi. çaresiz oturdum, beklemeye koyuldum. bi baktım iki masa ötede bi arkadaş oturuyor. mustafa mı lan o, pek sevmem bu cocuğu muhabbeti bayar, çok yalan atan tiplerden hani, bi de attığı yalana kendi de inanır ha, beraber yaşadığımız bir anıyı anlatmıştı bi seferinde, yanımda kim vardı hatırlamıyorum diye başladı konuşmaya, yarım saat amk aralıksız anlattı, vay musti ne cevizler kırmışsınız falan diyor diğer arkadaşlar, yok kızlar şöyle dedi de yok biri iş attıda falan derken hatırladım anlattığı mevzuyu amk yaşadığımızla yakından uzaktan alakası yok yani, ses etmedim amk, bişey desem bi de beni rezil etcek amk öyle de bi tip. neyse konuya dönelim, bu herifi gorduğume bu kadar sevineceğimi hiç düşünmezdim. neyse adettendir, hal hatır sordum uzatmadan konuşmayı on lira borç aldım akbile attım hemen evin yolunu tuttum. yol boyunca olan bitenin değerlendirmesini yaptım. ne yapıyordu acaba, öğrencimiydi, çalışıyormuydu? bütün bu sorular kafamda dönüp dolaşırken birşeyi farkettim, o an için mutluydum be. çok mutluydum amk.

sol freyminizi gibiyim olm başlığı bulamadım saniyesinde ikinci sayfaya geçti

panpalar, isteğe göre hemen devam etcem, yada yediye doğru devam etcem

aniden kafama bi soru takıldı, lan acaba bu numara ona mı aitti. belki de başka birine aitti. vay amk, ya öyle olsaydı. birden bütün keyfim kaçtı. ulan ne zaman boyle mutlu olsam illa bi kuruntu bi aksilik çıkacak yani. kendimi teselli etme çabalarım hemen başladı, olamazdı ya, nasıl olacaktı. bana hiç ustunde tel numarası yazan bi para gelmedi. gelseydi bilirdim. bende yazmamıştım, eee, o zaman kesin o bıraktı ya. para elimde numara ustunde mutlu mutlu bakıyorum paraya. lan on lira ne tatlı duruyordu, ata bile gülüyodu...

@33 lan nickin iyimiş panpa,

amk aşık mı oluyordum acaba. ya bu nedir kendi kendine gelin güvey oluyorsun lotcs+, belkide kız şey olsun diye. ne olsun diye amk ne olsun diye. numarasını yazmış işte, daha ne olsun, bu bi ümit işte, bi fırsat. yaaa gibecem ama haaa. bu nedir ya, bırak be olm, akışına bırak. bırak ne olacaksa olsun. ama o değil aşık olsam fena, zira aşk acısını iyi bilirim, hemde “”platonik”” aşk, kaderim amk. hayatımda tattığım tek aşk. platonik, kaltak, yelloz, acımasız, hep küfrederim, ama bilirim ne günahı vardı be kızın, o gözle bakmıyordu işte, on yılımı yedi ama az değil, karşı cinsle ilişkilerimi gibti resmen, hiçbi kızla konuşamaz oldum, amaaaaan neyse, o ayrı bi hikaye, lotcs+ gibecem belanı ama, yeter. konuya odaklan.

ve hisarüstü, ne güzel yer ya, heryer pempe amk, lan olm iyi kaptırdın kendini, ilk görüşte aşk dedikleri şey bu olsa gerek, hiç eve gidesimde yok. ama yatsam iyi olacak, akşam uyanır uyanmaz ilk iş ararım. hele şöyle güzel bi uyku çekeyimde, iyice yoruldum zaten bu gün. eve gittim panpalar, tahmin edebileceğiniz gibi yatamadım. yıllardır aradığım, bana o eskiyi unutturacak, hayal bile edemeyeceğim kadar güzel bi kız bana numarasını vermişti, numaraya tekrar tekrar bakarak telefonuma, bilgisayarıma başka bi kağıda temize çekerek tekrar tekrar yazdım, amk heyecan paranoyamı körüklemişti, yatağa geçtim kaçta uyuya kaldım bilmiyorum ama uyuyana kadar milyonlarca senaryo canlandırdım kafamda. herşeye hazır olmalıydım. akşam önemli olacaktı.