Yıl 2003. Hayatımın en berbat yılları. Çocukluk nedir öğrendiğiniz yaşlar. Ben o zaman aile iç savaşı ile burun burunayken. Arkadaşlarım, güle oynaya eğlenirdi. Annem her defasında "Babam" dedigim o adam'dan dayak yer. Yaşım küçük olduğu için engel olamazdım. Çocuklar bana gülerdi. Hahaha hihihi duymaktan usanmıştım. Insan içine çıkacak yüzüm yok. Herkes alay ederdi, dalga geçerdi. Sesimi çıkarmazdım. Geçerdi bu günler de biliyordum. Her gece yastığa kafamı gömerdim. Bir gün dayanamadım. Odaya daldım. Babam kemeri çıkarmış, takır takır saydırıyor. Annem baygın bir şekilde yer de yatıyor. Kıpırdayamıyor. Ses yok.. Babam hala vuruyor. Kostum annemin üstüne atladım. Belime geldi, böyle bir acı yok. Beni tuttu duvara fırlattı. Yerde sürüne sürüne Annem'in yanına gittim. Saçını kokladım, yüzüne dokundum. Biraz irkildi. Ağrıdan annemde ses yok ya. Bitmiş ölü gibiydi. Aradan bi kaç hafta geçti. Olayların neden olduğunu bilmiyordum. Sonra babam çekti gitti. Yıllar sonra öğrendim. Başka bir sarışın 250 gram için çekip gitmişti. 15 yıl oldu. Bir nebze olsun unutamadım. Şimdi, Çukurova Üniversitesin de 2nci sınıf bilgisayar müh. okuyorum. Etrafta aile gördükçe yüreğim sızlıyor. Yaşayamadığım, çocukluğuma. Ailemle gidemediğim lunaparka. Pikniğe gidemediğim günlere üzülüyorum. Beraber aynı sofradan yemek yiyemedik. Babam kalk oğlum okul vakti demedi. Elimden tutup birkez olsun okula zütürmedi. Ablamı hiç tanıyamadım ben doğmadan önce ölmüştü. Bende isterdim, biri baktı laf attı diye karşıdakini hastanelik etmeyi. Ağzını yüzünü kırmayı ama olmadı. Kader, kısmet artık ne derseniz. Ne anlarsınız. Ben sizlere anlatmak istediğim aslında, ailenizin değerini iyi bilin. Her anı ölümsüzleştirin. Fotoğraf çekin sürekli. Babanızın yüzü asık olduğu zaman gidin sorun. "Neyin var baba?" deyin. "Sananeee laaan huur çocuğu" dese dahi. Atarlanin, ben senin oğlunsam bilmeye hakkım var diyin. O zaman anlatır emin olun. Annenize her defasında sarılın. Bir saniye sonra ne olacağını bilmiyoruz. Her gün, öpün koklayın annenizi. Çocukken saçlarının kokusuyla uyudugunuz günleri hatırlayın. O zamanlar en güzel koku annenizin saçlariydi değil mi. Yine sarılın, yine koklayin. Ama her anı ölümsüzleştirin. Fotoğraf karesinde tüm aileniz olsun. Benim babamla fotoğrafım yok. Değerini bilin bugünlerin. Bu güzel zamanın. Oturun düşünün bi 250 gram için yaptıklarınıza bakın. Bir de aileniz için yaptıklarınıza. Herkes gelir gider. Ama aile kalıcıdır. Aile bu hayatta ki en büyük servetinizdir. Aileniz herseyinizdir.