Sevemiyorum olum annemi. Tiksiniyorum ondan. Herkes annemin çok fedakar oldugunu söylüyor. Değil aslında o çok bencil. Ama kimse fark edemiyor. Tamam bizim için çalışıyor. Sabahın köründe gidip geliyor. Ama hepsi kendi için. Düşündüğü yok ki bizi. Okuldan eve gelince günümü ona anlatmak istiyorum ya da konuşmak istiyorum. Ama ne zaman onunla iletişime geçmeye kalksam sürekli başım ağrıyo diyo. Anlatamıyorum ki kimseye derdimi. içimden geçenleri söyleyemiyorum. Sevmiyorum seni gibtir git diyemiyorum. Bazen duygu sömürüsü yapıyor istemiyosunuz beni gelmicem eve diyo. Gelme seni kimse istemiyor diyemiyorum. Sürekli şiddet uyguluyor. Arkadaşlarla küçüklüğümüz hakkında konuşurken utanıyorum geçmisimden. Çünkü çocukluğumu mahvetti o benim. Mutlu hiç bir anım yok onla. Sadece gecelri günlüğüme döküyorum içimdekileri. Rqhatlıyorumda.