asansöre yanımda tanımadığım biriyle binince

ecel terleri döküyorum, o an o adamın bir şekilde ilgisini çekip takdirini kazanmam gerekiyor. bu düşüncelerle beraber o 5 katı soğuk soğuk terleyerek çıkıyorum, 4. kata geliyoruz. son bir kat kalıyor, orada sessizlik beni yenmiş oluyor, adama kendim adıma verebildiğim tek şey soğuk ve sıradan bir iyi günler.. kaybediyorum, ilk olmuyor. son da değil.

hayat da zaten asansöre bir tanıdıkla binmeye çalışmak değil midir ?

merdivenler yorucu, merdivenler dar. ama merdivenlerde kaybetmek yok. bu yüzdendir tüm çırpınışımız.

ama dostlarım, merdivenlerden de bir düşünce, yuvarlanıveriyoruz yalpalayan bir martı gibi, giderek büyüyor dünya.

asansörde kaybedenlerden olmadık, yeri geldi yuvarlandık merdivenlerde, başımızı vurduk merdivenin sivri köşelerine.

@1 hayalini kurduğun o asansörde; sen ve o yabancı yukarı doğru çıkarken 4.katta asansör durduğunda yabancı, açılan kapıdan tam çıkarken sana doğru dönerek hafif bir tebessümle: "iyi gün.." der ve o sırada asansörün 1 halatı hariç diğer halatları kopar. Kabin bir giyotin gibi yabancıyı ikiye böler. Asansör kat arasına doğru esneyerek durur ve yabancının bedeninin bir yarısı asansörün içerisinde, parçaları asansör boşluğu ve duvarlarda, diğer yarısı ise 4ncü katta kalır. Senin yüzünde ise donuk ve aptal bir ifade ile birlikte yabancının kanı vardır...

Insallah böyle bir anın olur amk. yazdıkların ruhumu sıktı panpa.

işte bu yüzden kardeşlerim, bizler hep merdivenlerde çürüyoruz.

fuattan çok yaşadı cemal, daha çok sevdi, daha çok hissetti, daha çok nefret etti, daha çok isyan etti cemal. fuattı yaşadığını sanan, ama hep cemal yaşadı.

işin belki de en kömür sobası kokan zavallı kısmı da cemalin de fuattan çok yaşadığını farketmemesiydi.

hep fuat olmak istedi cemal, ama o fuatların ölülerden farksız olduğunu, sevmek sevilmenin 5 kattan ibaret olduğunu bilmiyor.

asansöre kimse yokken bin panpa neden uzattın bu kadar

cemal fuat olmak istiyor ve bununla ilgili en ufak bir planı yok. en ufak bir çabası da. onun hayali fuat olmak, asansöre binmek. ama hayaller gerçekleşmemek için yok mudur zaten ?

hayallerle ilgili emin olduğum tek şey, merdivenlerin o ev kokan, yer yer kirli havasının, asansörde yokluğudur. bu da hayalin ta kendisidir.

cemal hayalini yaşıyordu aslında, daha çok hissediyordu. daha çok seviliyordu cemal.

anan da öyle diyordu panpa

öyle çok üzüldüler ki birbirlerinin acılarına, cemal olmak istedik hep yeri geldi. yüzüne bakmadığımız cemal'in elindeki tek şeyi, o küçük hayallerini de çalmak istedik.

merdivenlerini çalmaya çalıştık cemallerden, "cemal efendi, merdivenleri silmiş yine, bizim oğlan da kaymış düşmüş aşağı, düşüncesiz herif o saatte merdiven mi silinir hiç" ?

cemal kadar sevemeyeceksin sen kardeşim, fuat olmaya çalıştıkça ne cemal kadar hayal kurabileceksin, ne de sevileceksin cemal kadar.

evet, o kafanı gömüp çalıştığın ders tıpkı fuatın imzaladığı soğuk dosyalar gibi.

evet, az önce bitirdiğin fincan kahve tıpkı fuatın o pis gırtlağından geçen kahve gibi.