askerlik anılarım öyle böyle değil capsliiiii

@1598 şukunu verirken sandalyeden düştüm amk

yengemi acile alıyo bu kez hemşireler. bi kaç sakinleştirici iğneden sonra tamamen kendindne geçiyo. amcam babama sarılmış, halamlar, teyzem ve annemse başka bi köşede.
amcaoğlu benimle gözgöze geliyo. hemen yanına gidip boynuna sarılıyom. abim de gelmiş ıspartadan. günübirlik. öylece bekliyoruz.
bir müddet sonra hastaneden cenaze alınıp, amcamların eve getiriliyo

la yarraım bitmedi mi daha senin bu askerlik anıların.

o günün akşdıbına doğru defnedilecek. böyledir bizim oralarda. insanların ölülerine bi nevi saygı göstergesi. hemen toprağa gömülecek ölen kişi. garip gelir bu durum bana. oysa bırakın biraz daha kalsın. nedir bu acele?
amcamların evi ana-baba günü. amcam taşaklı adamdır. belediye başkanından tut da valisine varana kadar herkes apartmanın önündeki geniş alanda. ve bi kadının feryadı ortalığı yıkıyo. yengemin feryadı. nası ele geçirmişse hastanedne aldığı, rahmetlinin kanlı gömleğini amcamın yüzüne doğru zütürüp, bağırıyo; "o kadar çok beddua ettin ki, bak işte kabul oldu hepsi."

sex hikayesine kadar okuduydum bu hikayeyi.
ordan sonra alice harikalar diyarında yı okumaya başladım

yengemin ellerini amcamın göğsünden anamla teyzem söküyo. yerel muhabirler ise görüntü ve fotoğraf almanın derdinde. onları ise abim geçiştiriyo.
cenaze namazı sonrası mezarlığa gidiyoruz. önümdse 2 metrelik çukur. ve karşımda 90 kiloluk bi dev. bembeyaz kefene sarılı bedeni tam aşağı indirilip, üstüne toprak veirlecekken amcam öyle bi feryat ediyor ki, olduğum yere kusmamak için yerimden kalkıp, mezarlığın dışına geliyorum

herkesin yüzünde bi hüzün maskesi. herkesin dilinde başınız sağolsun cümleleri. allah geride kalanlara uzun ömür versin saçmalıkları. peki diyom kendi kendime. allah madem bu kadar adil, neden geride kalan 2 çocuğu, bir de annesinin karnındaki bebeği düşünmedi.
tabii bunlar benim kendi düşüncelerim. dillenmeyen cinsten. hiç dillenmeyecek olanlardan.
sırtımı mezarlık girişindeki kapıya verip bi sigara yakıyom. babam görüyo beni. anam da görüyo. bu kez içime çekip üflüyom bilerek. ikisi de aynı anda kafasını başka yöne çeviriyo

çıkıp geliyoz eve. rahmetliyi 2 metrelik çukura indirip, üzerine kürek kürek toprak attıktan sonra. iyice gücüm gidiyor. ömür diyorum, kendi kendime. hepsi son bir nefes için. neye yarar ki bu kadar çaba? bu kadar özveri? telaş? neye yarar lan dıbına koyim?
taziyeler kabul ediliyo ilk bi kaç gün. cenaze evine getirlen yemekler, helvasıdır, şudur-budur.
herkesin pili bitik. bu bizim ailenin üçüncü genci hayat denen şu yavşağa canlı-kanlı teslim edişimiz oluyor.

ilki dayımdır 80 olaylarında kimin öldürdüğü belli olmayan polis dayım. ikincisi ise yine bi trafik kazasında kaybettiğimiz dayımın oğlu. ömür işte. daha dün, kendisini ankara şekersporun güreş takımına işe sokan babasına bana dünya dar geliyor diyen erdal abi, bugün toprağın altında çürümeye terkedildi diyorum.
aklımdan geçenlere zihnim yetişmiyor. düzensiz olan uykularım, iyice bozuluyo. bunu hisseden babam, bi gün ben boşboş dolanırken yanıma gelip, senin için cemal amcanla konuştum diyo. onun oğlunun patron olduğu küçük bi şirket var ankarada diyor. görüşmek istersen bi git oraya? tama diyorum.

bir kaç günlük suskunluktan ve uykusuzluktan sonra cemal amcayla ben de konuşuyom. o da okul durumumu soruyo babam gibi. sadece sınavlara giriyorum, diyorum.
tamam diyo, artık neye tamam diyorsa. bi öğleden sonra atladığım gibi otobüse, soluğu ankarada alıyom. karşımda ise ta çocukluğunu hatırladfığım, hiçbir zaman sevmediğim o çocuk. cemal amcanın oğlu

hala mı anlatıyon sen amın feryadı?

çocuğu görür görmez nasıl hitap edeceğimi bilmiyom açıkçası. babasından aldığım telefonuna çağrı yapmak isteme karşın elim varmıyodu inemedne önce. ama bu cingöz, ben inmeden geli psotelenmiş perona. ve hemen sudan çıkan balık gibi yakaladı beni.
valizim olmadığı için de zoraki bi hoş geldinden sonra yanına ilişip yürümeye başladık. alt geçitten geçip yolun karşı tarafında kendi arabasına bindiğimizde soruyo; ne iş yaptığımı, yapacağını biliyosun deil mi? hayır diyom. bu bozuluyo

arabada giderken konuşmuyoz hiç. bu durumdan ben rahatsız olmuyom. ama o oluyo. bi ara suskunluğu bozup nerede ve hangi bölüm okuduğumu soruyo. cevap veriyom. aslında benimle ilgiliymiş gibi davrana bi tip. gene de bi işekilde "iyi insan" tarafı ağır basanlardan. kötü diyorum kendisi için. ki kötü biri değil.
iş yerinin önüne geldiğimizde, burası senin de sayılır diyo. ve ekliyo. yıllarca yatılı okuduğum için sadece ilkokul ilk 3 yıl birbirimizi görebildik. o da çocuk aklı, sorsan ne hatırlıyosun diye o günlerden, hiçbi şey hatırlamam. ama aileler hep görüştü. biliyon işte sen de. neyse, açsındır sen, ben bi şeyler söleyeyim yememiz için.
öylece dinliyorum onu. onu da değil aslında. onu böyle konuşturan parasını

bak amk gecenin gibilmiş vaktinde başladın neyse yarın okurum

taka sardı ama yaa bastandır okuyomda özet geçmen lazım aralarda artık

rezerved

hepsini okudum devamıda var ama okumucam amk hikaye hikaye demişin ama ekgib bişey var aşkkk bide sen canının sıkıntısından kafayı yemişsin amk

özet geç bin

@1618 iyi özetlemiş bin