Annemizin karnında uzunca bir seyehatten sonra dünyaya "merhaba" diyoruz. hiç bir şeyin farkında olmadan yavaşça büyüyoruz.

çocukluk zamanımızda komşu çocuklarıyla tanışıyoruz. top oynuyoruz, saklanbaç oynuyoruz. en önemlisi gülüyoruz.

büyüdükçe bazı şeylerin farkına varıyoruz, her şey gülmeyle çözülmediğini farkediyoruz. sonra birden karnımızda kelebeklerin uçuştuğunun farkına varıyoruz. evet, "aşık olma" hissine kapılıyoruz. daha önce yaşamadığımızdan geceleri uyuyamıyoruz bile, hatta nefret bile edebiliyoruz o histen.

üniversite var dimi.. herkesin farklı amaçlarla gidip umduğunu bulduğu yahut bulamadığı şu üniversite. adına yüzlerce, binlerce hikaye yazılan üniversite hayatı..

o da bitiyor bir şekilde, kimi sevdiği insanla el ele çıkıyor kapısından, kimi bitirmenin mutluluğuyla tek başına.

evleniyoruz bir zaman sonra, her günümüzün rüya gibi geçmesini diliyoruz, ama geçmiyor.. zaman geçtikçe ölüm haberleri yaralıyor kalbimizi..

iş sahibi oluyoruz, alnımızın teriyle kazanıyoruz parayı.. sonra o parayı harcamak için binbir plan yapıyoruz.

yaşlanıyoruz sonunda, ağrılarımız artıyor.. ama çocuklarımız oldu tabi ki.. onlar bakıyorlar anne ve babalarına. bir zamanlar bizim anne babamıza baktığımız gibi..

ve ölüyoruz sonunda.. öteki dünya var mı yok mu diye meraktan ölüyoruz desem yeridir. onu da gözümüzü tekrardan açabilirsek anlayabileceğiz..

evet yahu,

aslında her şey çok basit değil mi..?