Özlemekten.

işten çıkıp minibüse bindim eve gidiyorum,

halimden gayet memnunum işten çıkmışım ve bir dahaki günüm tatil daha ne isterim.

Kulaklıkla eğlenceli şarkılar dinliyorum, kenarıda çizgili kıyafetli çantalı bir amca,
dikkatimi çekti adamı izlemeye başladım.

Adam aşırı derecede babama benziyordu, çizgili gömlek, kahverengi pantolon, beyaz saçlar ve belinde çanta var.

Birden aşırı duygulandım ve gözyaşlarım yanağıma süzülmeye başladı. insanlar görmesin diye nasıl hızlı hızlı siliyorum.

Babam beni sever,
bende onu severdim. Ailemizle ikimiz de anlaşamazdık, fazla umursamaz, gevşek insanlardır kendileri.

Evden kaçan ablamı hiç merak etmemiş, polise dahi gitmemiş insanlardan bahsediyorum, Kimse sevmez bu tür insanları.

Babamla en son konuşmamızda kelle paça çorbası içmiştim, 1. tabakta doymadığımı fark edip bir tabak daha almıştı, mutluyduk.

Evimizde oturmuyordu, annemle babam boşanmıştı 2 yıl geçmişti üstünden ama hala benimle görüşüyordu.

Çorba içerken söylemişti bana beynindeki tümorü, çok tehlikeli değil diyip geçiştirmişti. Ben de bir süre sonra evime dönmüştüm.

Aileme bu tümörden bahsettiğimde annem ve abim gebersin gitsin türünde hakaretler ediyordu, ablam benim babam yok zaten miras kalacak mı türünde konuşuyor ve benim sinirlerimi hoplatıyordu bu insanlar.

Hiç birine aldırmadım ve beklemeye başladım.

Bir süre sonra telefonuma babamdan 'Senin baban öldü' diye bir mesaj geldi.

Inanmadım, tüm gün boyunca aradım, mesajlar attım inkar ettim, ağladım sızladım.

Aileme bahsettiğimde yemin ederim hiç umursamadılar bile, aileme nefretim bu umursamazlıklarından ve gevşekliklerinden geliyor.

Üstünden tam 2 sene geçti. O babama aşırı benzeyen adamı görünce ağlamamın nedeni buydu.

insanlar bana bakınca sevgisinden ayrılmış, aldatılmış gibi düşüncelere kaplıyordu belki de.

Bilmiyordu o insanlar, karşımdaki amcada çocukluğumun gölgesinin yattığını.

bu satırları yazarken hâlâ ağlıyorum, elimde değil.

Babam acaba yaşıyor mu, ne halde, beni hiç mi özlemiyor, tek başına yaşamanın ağırlığı altında ezilmiyor ağlamıyor mu?

Babamın yaşını bile hatırlamıyorum.

Yemin ederim ses tonunu bile hatırlamıyorum.

O gülüşü hâlâ aklımda fakat ona ulaşamıyorum, çok uzakta.

Minibüsten indim evime doğru yürümeye başladım, ağlamam şiddetlenmiş yüzümü ekşitiyorum ses tonunu hatırlamadığım aklıma geliyor hüngür hüngür ağlıyorum.

Keşke hayat istediğimiz gibi gitse.