babamla aramızda geçen diyalog

Pederin yanında çalışıyorum kendimize has bi mobilya dükkanımız var neyse yemeklerimizi falan yedik tekrar işe başlıcaz.

Peder dedi bu seferde sen ısmarla yemeği dedi.Hep bizden çıkıyo birazcık elini cebine at dedi.
Bende "kaçıcam hasan kardeş işim var " dedim.
Bari şu işleri bitirde öyle git mutfak dolabı parasından düşelim sonra kalkarsın dedi.

Ben tabi sinirli insanım bi hışımla koltuktan kalkıp "ne zaman kalkacağımı sanamı soeucam aslanım" dedim.

Tamam oğlum niye sert yapıyosun, kalkalım kalkalım da
Ayıp oluyor dedi.

Ben tabi hala sinirliyim mutfak dolabının ayıbı olmaz hasan kardeş dedim.

Peder bu sefer ayağa kalkıp, oğlum
Geçen aydan beri arabayı alıp duruyosun sürtüyosun akşama kadar mazotta atmıyosun,hep aynısını yapıyosun bizimi koparıyosun anlamadım ki dedi.

Benim tabi nevrim döndü beyler o sinirle bağırarak "kim kimi koparıyor kendi mazotunun amuna goyum " dedim.

Tam kalktım kapıya yöneldim babam oğlum baksana bi dedi dönmemle beraber bi baktım bitane mutfak dolabı havadan üstüme üstüme geliyo amaaaan tanrııım dedim.

Şuan hastanedeyim beyler kafa yarılmış dikiş attılar kafayıda yenilemiş olduk. Buda böyle bir anımdır.

-her biriniz bi tarafa savruldu be oğlum. bi türlü bir arada olamadık

-naapalım baba hayat işte. kader kısmet ekmeğimizin peşinde koşuyoz

- hayatı kaderi kısmeti gibeyim lan hepsi kerhanede parayla gibişiyor..

bu da böyle bir anımdır