bana ateistliği neden seçtiğinizi yazın

theorists, instructors, and practitioners: the evolution of french doctrine in the revolutionary and napoleonic wars 1792-1815

by kevin kiley

'to declaim against war in verse and prose…is to beat the air with vain sounds, for ambitious, unjust, or powerful rulers will certainly not be restrained by such means. but what…must necessarily result, is to extinguish little by little the military spirit, and some day to deliver up one's own nation…to the yoke of warlike nations which may be less civilized but which have more judgment and prudence.'

guibert
you have to have seen the steadfastness of one of the forces trained and led by bonaparte…seen them under fierce and unrelenting fire-to get some sense of what can be accomplished by troops steeled by long experience in danger, in whom a proud record of victories has instilled the noble principle of placing the highest demands on themselves. as an idea alone it is unbelievable.'

clausewitz
'the crash of the imperial drums, beating with the harsh unity that stamp them as the voices of veterans in war, woke me from my reverie and made my heart throb with their stony rattle. never did i hear such drums and never shall again: there were years of battle and blood in every sound.'

benjamin haydon
'the french soldier is the most difficult to lead. he is not a machine to set in motion, but a reasoning being which you must govern…the french soldier loves to argue because he is intelligent. he is a severe judge of his officers' ability and courage…when he approves of the operations and respects his commanders there is nothing he cannot do…the french soldier is the only one in europe who can fight on an empty stomach [but] he is more demanding than any other soldier when he is not in combat…a french soldier has more interesting winning a battle than a russian officer…the art of retreating is more difficult with the french…a lost battle destroys his confidence in his leaders and incites him to insubordination…[he is] humiliated…the french soldiers' only motivation is honor; it is that motivation which must be the source of [our] punishments and rewards.'

napoleon
'[the emperor's] opinion…is that in war there is really nothing accomplished so long as there remains something to do; a victory is not complete any time that one can do more.'

berthier to soult
'in the career of glory one gains many things; the gout and medals, a pension and rheumatism…and also frozen feet, an arm or leg the less, a bullet lodged between two bones which the surgeon cannot extract…all of those bivouacs in the rain and snow, all the privation, all those fatigues experienced in your youth, you pay for when you grow old. because one has suffered in years gone by, it is necessary to suffer more, which does not seem exactly fair.'

elzear blaze
'the better the infantry, the more it should be used carefully and supported by good batteries. good infantry is, without doubt, the sinew of an army.'

napoleon
'napoleon was a born gunner; his cannon were truly his 'ultimo ratio regum.' a special compartment in his astounding memory was devoted to them,…he used them with a calm, sure skill, improving his techniques from campaign to campaign…at heart napoleon was a gunner. there had been kings who had made artillery their hobby; napoleon was an artilleryman who made a hobby of breaking and making kings. at montereau in 1814 he personally laid his guns-and, it would seem, personally booted frightened boy cannoneers back to their posts-becoming once again the ardent young artillery lieutenant of thirty-odd years before. probably he never was, in his inner life, far from that at any time…'

john elting


1100 hours 14 october 1806, southeast of hassenhausen, saxony

the smoke and roar of the battle to the division's front was a growing crescendo that seemingly threatened to swallow them whole. they knew they were marching into a fight, but not to face the dreaded main prussian army. frantic, hard riding couriers and even harder-faced aides-de-camp had pounded up and down the road towards hassenhausen all morning, and general morand had hustled the division down the same road since dawn.

at the head of the column of morand's 1st division of davout's iii corps, the panting 13th légère sweated under their heavy packs as they hastened to the vulgar uproar in front of them. they realized the rest of the corps was engaged with the prussians. they also knew the situation was undoubtedly desperate-why else were their officers urging them on at this speed?

orders barked out at the head of the column, and the lead companies of the 1st battalion shook out as skirmishers in open order. so, it was to be that way, was it? as they double-timed down the road, men reached back to pull cartridge boxes closer round to their hips for easier access. others touched bayonets to ensure they were still there. still others spat and wiped their sweat-streaked faces as they rushed towards the smoke and roar of what would be for some of them, their last battle. the rookies among them were visibly upset, fresh-faced conscripts and downy-cheeked sous-lieutenants alike, yet their young faces were set and determined. at least davout had ensured they were well trained and could shoot. they still had no idea what kind of hell they were walking into.

as they reached the battlefield, they saw their comrades off to their right, at least one division formed in squares fighting off clouds of prussian cavalry. cannon on both sides belched fire and death, ordered volleys of musketry from the prussians and the more individual fire of their comrades in gudin's and friant's divisions threw clouds of smoke over the battlefield.

morand's divisional artillery clattered past, trumpeters and drummers playing them into action, both instruments clear through the sacre noise. battery commanders mounted on skittish horses were waving their swords and bellowing commands, the foot artillerymen double-timing to keep up with the gun teams. team horses snorted in the early morning dust, sometimes tripping, but gathering themselves up with their drivers urging them on with a word and sometimes a whip. guns and limbers followed by ammunition caissons slid around bends in the road, oblivious to the hustling infantrymen now on either side of the one good thoroughfare.

more commands were barked by their regimental and battalion commanders, and swiftly and expertly each light infantry company, urged on by their ncos, each battalion led by their chef, deployed as skirmishers until the entire regiment was in a thick skirmish line, meant to cover the division front while the other four regiments behind them deployed to fight.

the companies and battalions of the 13th légère shook out in skirmish order along the entire front of the division. company commanders took their places behind their deployed companies, with a handy reserve of ten to twelve picked men and their company cornet, to enable the company to rally if necessary, and to control their skirmishers. smart company commanders had kept their drums when ordered to turn them in-the cornet was a very weak-sounding instrument and not as martial as the drum. every company had one cornet, but some kept the drum and used it, undoubtedly to the chagrin of their company drummer who had to lug it around to keep up with his more lightly accoutered company commander.

the companies moved forward on the left flank of what they later discovered was gudin's division. muskets started to bark all along the line as the lead companies ran into, or rather, went after any hostile prussians. the other four regiments of their division, all ligne, deployed in column behind them. suddenly, as if on cue, the voltigeur companies of the ligne battalions were shaking out as they had done, behind them, deploying in open order to replace them along the division front. the kleine manner were an efficient, aggressive, and cantankerous lot, ready to fight with musket and bayonet or fist and wine bottle as the occasion demanded, undoubtedly because they were all so short-light infantry with an attitude. they hustled to catch up with the now deployed 13th légère, replacing them covering their own battalions. chasseurs in the center companies of the légère regiment started shouting at the newly arrived voltiguers that it took more than haute pay to make a light infantryman, getting quick, nasty looks in return. that argument would have to be settled later.

orders were again barked, cornets blew and drums beat away, and the companies and battalions reassembled and shifted to the left flank of the division, to screen it from any hostile prussian movement. companies and battalions moved off with the fluid ease of veterans, some chasseurs turning for one last insult to the ligne's voltigeurs before being cuffed along by their ncos

@12 bak güzel kardeşim

aişe'nin, muhafazid ile 9 yaşında gerdeğe girdiği konusunu “hurafe” ilan ederken, süleyman ateş’in kullandığı metotlar, onun “işine geldiğinde işine gelen tarzı”na iyi bir örnek oluşturuyor…

o halde, onun kullandığı metodun ne kadar bilimsel veya ( kendi kavramlarıyla ) "günahsız" olduğuna kısaca bir bakalım...

bir okuru süleyman ateş'e soruyor:

“hz. muhafazid’in, hz. ayşe 9 yaşındayken onunla evlendiği iddiası doğru mu, hurafe mi? “

bu soruya süleyman ateş, tereddüt bile etmeden, “..hurafedir..” diye bir başlık atarak yanıt veriyor:

”hz. ayşe’nin 9 yaşında evlendiği iddiaları hurafedir. bu konuyu birkaç kez yazdım. ayşe, cübeyr ibn mutim’le nişanlıydı.

demek ki evlenecek çağdaydı. peygamberimizin kendisi ayşe’ye talip olmadı. eşi hatice vefat edince, hizmetini görecek bir hanımla evlenme isteğini halasına açtı.

halası ona ebubekir’in kızı ayşe’yi münasip gördü ve gidip kızı babasından istedi. babası da kızının nişanlı olduğunu söyledi ancak usulüyle nişanı geri verdi. demek ki ayşe evlenecek çağdaydı. yoksa peygamber’in haberi olmadan halası ona ayşe’yi önermezdi.

kaynaklarda bu 9 yaş hikâyesi geçiyor ama bunların
hepsi hurafe ve abartıdır.

hz. ayşe, peygamberimizin kızı fatma ile yaşıttır. fatma, peygamberimiz 35 yaşlarındayken doğmuştur. 5 yıl sonra babasına peygamberlik verilmiş. 13 yıl mekke dönemi, 5 daha etti 18. peygamberimiz ayşe ile medine döneminin ikinci yılında evlendi. 18 + 2 = 20 eder. nerede 9? düşüncesiz, eleştiri zihniyetinden yoksun kimselerin sözlerine dalıp kanmayın. bunlar size ziyandan başka bir şey getirmez.” http://www9.vatanim.com.t...09.10.2008&newsid=202 ...

• *

süleyman ateş, yukarıda iki "çıkış noktası" kullanıyor.

birisi, “demek ki ayşe evlenecek çağdaydı”
mantıksal çıkarım noktası...

öteki de
" hz. ayşe, peygamberimizin kızı fatma ile
yaşıttı" iddiası...

"..demek ki evlenecek çağdaydı... " ifadesi o kadar göreceli, gelişigüzel ve içinde yaşadığımız dönemin anlayışıyla yüklü ki, insan, böyle basit bir iddianın karşısında s. ateş'e ne söyleyebileceğini düşünmek zorunda kalıyor...

kuran'daki bazı tabuları kabul etmemek için sık sık, "1400 yıl önceki şartlar... "a göndermeler yapan süleyman ateş, mezopotamya toplumlarında kızların evlilik yaşının neredeyse hiç değişmeden sabit kaldığından nasıl emin olabilir?

çünkü başka türlü ".. demek ki evlenecek çağdaydı.." demek oldukça zor...

ama s. ateş , kendine göre, değişmeyen bir "evlenecek çağ" anlayışından yola çıkıyor ve kafasındaki "evlenecek çağ"a dayanarak, "aişe 9 yaşında olamazdı... " gibi hipotetik bir tarz kullanıyor.

fakat günümüzde bile, diyelim ki, obama'ya 44 kurban kesecek derecede "dünyasal olaylarla ilgili" van şehrimizde, 13-14 yaşlarında kızların "satış" yoluyla evlendirildiklerini;

bazı devlet yetkilisi i̇bn'ullah veya abdullahların, 14-15 yaşlarındaki kız çocuklarıyla nişanlanıp-evlenebildiklerini, vb. biliyoruz.

6 veya 9 yaşında evlendirilen kız çocukları örneğine, bırakalım eski toplumu, günümüzün yemen veya suud'unda (muhafazid'in memleketi..) oldukça yaygın olduğunu gazete haberlerinden öğrenmiş bulunuyoruz.

( i̇slam'da 1 yaşındaki kızla da evlenilir!)

eski toplumda var olduğu bilinen "beşik kertmesi" türü uygulamalarda, kız bebek için bile evlilik kararı alınabiliyordu.

• **

önceki çalışmalarımızda da belirttiğimiz gibi, iki cins arasındaki evlilik ilişkilerinde, "kuşaklar arası ayırım"ın yapılmadığı şartlarda, dede yaş kuşağının torun yaş kuşağı ile evlenmesi, toplum bakımından hiç de yadırgatıcı bir husus değildi. hammurabi yasaları döneminden beri, eski toplum, ana ile oğul, baba ile kız, dede ile torun arasındaki evlilik ilişkilerini yasaklamaya çalışıyordu.

bu yönüyle aslında, muhafazid, aişe ile 9 yaşında evlenmiş ise, bundan ötürü kendi dönemi bakımından pek eleştirilemez bile. bir insanın, tanrısal kılıflara soksa da, tamamen insani bir uygulaması, 1400 yıl sonraki hukuk veya etik değerler temelinde ele alınıp yargılanabilir mi?

böyle davranışları i̇lhan arseller, turan dursunlar, düşünceleri "batı aydınlanmacılığı"yla şekillenmiş batılı bilim adamlarımız gösterebilirler. ama bu eleştiri türünün bilimsel bir özelliği yoktur.

abraham'ın "kız kardeş karısı" sara'yı , sahibi olduğu köle,esire hacer/hagar'ı kocasına sundu ve ondan kocasıyla birlikte "oğul edindi" diye, günümüzde oturup kınamak doğru olabilir mi?

eski toplumda erkek, kendi sınıflayıcı veya biyolojik "kız kardeşi" ile evlendi diye eleştirilebilir mi?

buradaki mesele, 1400 yıl önceki kuran ve "yaratıcısı" muhafazid'in davranışını genelleştirme eğiliminden kaynaklanıyor.

• *

aişe'nin, muhafazid'in kızıyla yaşıt olduğu iddiası da, pek kanıtlı değildir ve sanki bir erkeğin, torunu çağındaki kız çocuğu değil de, kızı çağındaki kızı alırsa, bu "normal"miş gibi bir yaklaşıma dayanıyora benziyor.

bu düzeydeki "ahlakçılık" savunuculuğu bize değil, s. ateşlere, y. nuri öztürk’lere özgü olmalıdır ve tartışmanın bu alanları bizi çok fazla da ilgilendirmiyor aslında.

eğer, zamanımız olursa, muhafazid döneminde kadınların evlilik durumlarını inceleyebiliriz ve orada, muhafazid'in bu tutumunun sadece ona özgü olmadığı ortaya çıkar. zaten aişe örneği bile, önceden "nişanlı" imiş, küçük yaşlarda kız çocukların evlilik/ nişanlılık uygulamasının sadece "muhafazid"e özgü olmadığını gösteriyor zaten...

burada bir nokta daha önemli:
bazı medya mensupları, h. üzmezlerin davranışlarını bugünkü siyasal i̇slamcılara mal ederek, muhafazid'i ve "güzel dinimizi" aklama yoluna, i̇slam'ı güya bugünkü uygulayıcıların kötüleştirdiği türünden savunmalara kayıyorlar.

bunu samimi duyguları böyle olduğu için yapıyorlarsa, bu çok hatalı..çünkü bugün akademi dünyası bile “9 yaşında kız çocuğu ile evlilik caizdir”i işleyen profesörlere sahip... bunu yayınlamıştık.

eğer, onların "güzel dinimiz" üzerine söyledikleri, basit bir şekilde, kitleleri siyasal i̇slamcılardan laikçiler tarafına kazanma eski ve işe yaramaz politikasına dayanıyorsa, bu gerçekten çok “iki yüz”lüce bir davranıştır ve savunulacak yanı da