bazen düşünüyorum daha güzel ne olabilir ki

lan hayatta diyorum. artık çok ağır geliyor başkalarının sorumluluklarını üzerimde taşımak, en yakınımdaki insanlara ne olur bırakın beni siz de ne haliniz varsa görün deyip inime çekilmek istiyorum. sordukları sorulara cevap vermekten nefret ediyorum. ne duymak istiyorsunuz allah aşkına, nedir duymak istediğiniz, ne anlatmamı bekliyorsunuz size? kendimle bile konuşmuyorum bazen, hatta kendimle konuşmamak adına olmadık hayaller kuruyorum, daha yalnız bir hayatın nasıl mümkün olacağına dair.

mutlu değilim 10 yaşımdan beri, çok konuşmayı da sevmiyorum, çünkü ağzımdan çıkanların hiçbiri beni anlatmıyor, derdimi söyleyemiyor dilim işte bunca dar kelime haznenizle ne anlattığınızı sanıyorsunuz ki birbirinize, bir sürü laf kalabalığı. niye zorluyorsunuz beni, nedir bu beni konuşturma, hayatınıza dahil etme çabası? ben de kendimi olmadık yerlere sürüklüyorum sizin yüzünüzden yapamayacağım işlere kalkışıyorum, oysa saf temiz bir sevgi sunmaya çalışıyorum yalnızca size, "gerçekten" ihtiyacınız olan her anda yanınızda olacağım sinyalini vermeye çalışıyorum. ama ispat istiyorsunuz, yeri ve zamanı gelsin diye beklemiyorsunuz.

o kadar zorsunuz ki hepiniz dıbına koyim, derdiniz tasanız bitmiyor. ve ben artık o kadar az kişinin yanında mutlu huzurlu hissediyorum ki kendimi, onun haricinde her kalabalık ruhumu daraltıyor, delirmemi hızlandırıyor yalnızca. saatlerce hiç konuşmadan oturabileceğim ve aynı zamanda içinden bu durumu sorgulamadığını bana hissettirecek ancak bir iki insan biliyorum hayatta. düşünsenize hiçbir teklifte ısrar yok, en fazla o eylemi gerçekten beraber yapmak istediğine dair bir cümle daha var o kadar. iki cevap var o insana verebileceğiniz; istemiyorum, hayır gerçekten istemiyorum ya da istemiyorum, peki madem bu kadar çok istiyorsun öyle olsun. bu kadar, yalnızca bu kadar, bu cevaplardan hiçbiri karşınızdaki insanı rahatsız etmeyecek, bir an için sadece küçük bir hayal kırıklığı yaşayacak istediği cevabı alamadığı takdirde o kadar. unutmadan, bütün hepinizi aldattım ben, arkadaşlarımı, sevgililerimi, zaman zaman ne kadar istemesem de ailemi. ama beni buna siz zorladınız. izin vermediniz, ben ben olayım, kabul edemediniz bir türlü. ben de size aynısını yapıyor olabilir miyim cidden? neyse öyleyse de biliyorum ki siz de beni aldattınız zaten, hiç söylemeseniz de, hiçbiriniz itiraf edemese de aldattınız beni biliyorum ve benden önce siz yaptınız bunu, sonra ben dedim ki; ben niye zorluyorum ki kendimi onlar yapıyorsa ben de yapayım hatta onlardan önce ben yapayım ki onları suçlamaktan vazgeçeyim. hatta bakın birazda sizi kendi nefretimden kurtarmak için yapıyormuşum tüm bunları. her iki türlü de ben acı çekiyorum anasını satayım, size göre hava hoş, size göre hayat böyle çünkü. birazcık adam olmak, ahlaklı davranmak aklınızdan geçmiyor. vicdanınız yok çünkü.

ben de zaten çok sevgili yalnızlığımı dahi aldatıyorum çoğu zaman. her an kendimi atabilirim, alkolün, sigaranın, bol kalabalığın, sahte gülüşlerin arasına ya da hiç sevmediğim bir bacak arasına. ama yine de birkaç taneniz var onları gerçekten sevebiliyorum galiba ya da sevebilirdim işte, yalnızlığımı feda edebilirdim belki yalnızca onlarla yaşamak mümkün olsaydı.