başbakan keşke söylediklerine

“Türkiye’nin bir zenginlik olarak gördüğümüz tüm farklılıklarını birbirinden ayırmak birbirine rakip ve düşman gibi göstermek kimin haddine! Selahattin Eyyübî’nin sancağı altında Kudüs’ü fethederek, orayı bir barış ve huzur şehrine çeviren ordunun neferleri, biz değil miyiz? Çaldıran’da, Yavuz Sultan Selim’in ordusunda birbirine kardeş olan biz değil miyiz? Yemen’de Çanakkale’de Sarıkamış’ta vatan topraklarını birlikte savunan, birlikte şehit olan, birlikte gazi olan biz değil miyiz? Kurtuluş Savaşı’nın kahraman evlatları hep birlikte biz değil miyiz? Cumhuriyet’i kuranlar ve ortak idealler ve ortak hedefler doğrultusunda yüceltenler bizler değil miyiz? istiklal Marşı’mızı dinlerken hepimizin yüreği kabarmıyor mu? Yemen türküsünün dinlerken hepimizin gözleri yaşarmıyor mu? Fuzuli’nin şiirleri nasıl ruhumuza hitap ediyorsa, Ahmedî Hanî’nin dizeleri aynı şekilde bizi duygulandırmıyor mu?

Neşet Ertaş “gönül dağı” dediği zaman her birimizin tüyleri ürperiyor... Aynı şekilde Şivan Perver “halepçe” dediğinde “Hazal” dediğinde gönül dünyamızın derinliklerine dalıyor. Yunus Emre, Mevlana, Hacı Bektaşi Veli, Karacaoğlan, Pir Sultan Abdal bu toprakların mayasını yoğururken, Cudi’nin Munzur’un eteklerinde dolaşan Tekbeyzerde aynı topraklara aynı kardeşlik mayasını atıyor.

Horon bizim… Horon bizim horonumuz, zeybek bizim zeybeğimiz, halay bizim halayımız, zılgıt bizim zılgıtımız. Bizi birbirimizden ayırmak kimin haddine! Bizim kardeşliğimize kastetmek kimin haddine! Bizi birbirimize düşürmek; düşman eylemek kimin haddine! Türkiye Cumhuriyeti’nin tüm vatandaşlarını birbirine ayrı gayrı görmek kimin haddine! Bu ülkede her etnik kökenli insan, Kürd’üyle, Türküyle, Laz’ıyla, Çerkez’iyle, Gürcü’süyle bizim kardeşimizdir, buna kimse gölge süremez… GÖLGE SÜREMEZ!

Değerli kardeşlerim, evlat acısından daha büyük bir acı yoktur. Allah hiç kimseye bunu yaşatmasın. Hiç kimsenin ocağına bu ateşi düşürmesin. Ama son 25 – 30 yıldır, ülkemin doğusunda batısında kuzeyinde güneyinde, nice annelerin çalan her telefonla yürekleri ağızlarına gelmiştir. Elleri telefona uzanırken, hasret dermekle, şahadet haberini almak; ölüm haberini arasındaki derin uçurumda kalmıştır. Bunu gittiğim bir evde yaşadım. Bir şehit evi... “Oğlum o gün beni aradı. Anne ben, şu anda dipsiz bir yola çıktım gidiyorum. Dua et ama şahadeti de özlüyorum” diyor ve 24 saat sonra oğlunun ölüm haberini alıyor. Göğsündeki cebinden çıkmış olan emanetleri bana gösterdiklerinde de orada hakikaten benim de bünyem sarsıldı. Çünkü orada abdest almıştı…

Hangi annenin yüreği dayanır, hangi annenin kalbi bu acıyı kaldırır. Hep derler ya “büyüttüm besledim asker eyledim, gitti de gelmedi yavrum, buna ne çare” diyerek ağıtlar yakan bir anneyi, hangi etkileyici söz teselli edebilir. işte yaklaşık 30 yıldır nice annemiz Ağrı Dağı gibi, Munzur gibi, Cudi gibi, Erciyes gibi, Kaçkar gibi olduğu yerde yığılıp kaldılar, hep bunu yaşadılar ve babaların gözyaşları sel oldu içine aktı. Anneliğin ideolojisi yoktur, anneliğin siyaseti yoktur! Sağcılığı solculuğu yoktur. Oğlu her ne sebeple hayatını kaybetmiş olursa olsun Yozgat’taki anne ile Hakkâri’deki anne oğullarının başında aynı duayı ediyorsa, evladı için Yasin ve Fatiha okuyorsa, cemaat aynı kıbleye dönüyorsa burada çok ciddi bir yanlışlık olduğu ortadadır…

R.T.E