Bugün benim doğum günüm beyler. Sizinle biraz dertleşmek istiyorum. Öncelikle doğum günümü çok kişi kutladı. Annem, babam, arkadaşlarım vs. hepsine çok teşekkür ettim ama mutsuzdum. Beni gülmekten alıkoyan bir durum vardı çünkü. 3 sene önce (2013) bir kızla çıkıyordum ama zerre gibime taktığım yoktu kızı. Aldatıyodum, hor görüyordum, küfrediyordum o yinede ısrarla sürdürmeye çalışıyordu. Seviyordu lan baya bildiğiniz köpek gibi seviyordu beni. Ben o zamana kadar sayısız kızla yiyişmişken o ilk kez benim elimi tutmuş ilk kez beni öpmüştü, çok saf çok masumdu. Bense havalıydım, egoluydum. Neyse beyler doğum günüme 3 ay kala falan ayrıldık. Doğum günümde kız elinde pastayla okul çıkışıma geldi. Çok güzel olmuştu lan siyah pantolon deri ceket falan. Kızı görünce zütüm kalktı tabi bide 12. sınıftım millette bakmaya başlayınca iyice havalandım kızın yanına gidip ne yüzle geliyosun defol burdan ayrıldık bitti anla artık gibi sözlerle ego kasmaya başladım. Kız pastayı elime verdi üstünde birlikte çekindiğimiz bir fotoğraf vardı -anısı büyük o fotoğrafın- görünce iyce bağırdım ve pastayı yere fırlattım kızın gözleri doldu çantasından bir poşet çıkardı "aç olmayabilrsin pastayı attın ama hava soğuk ince giyinmişsin üşüyosundur poları atma giy. He bide iyi ki doğdun doğum günün kutlu olsun" dedi poşeti elime verdi gitti. Biraz üzüldüm amk vicdanmıydı sevgimiydi anlamadım ama bir şeyler yaktı canımı. Bizim sınıfta seda diye bir kız vardı 5 yıllıktı sınıfta kalmış ayan ayan takılıyodu bende ona yavsıyodum okulun ablası sonuçta bende abisi olurum ayakları neyse beyler yanıma geldi sorun çıkarıyosa söyle dedi. Toparlandım hemen dik durmalıydım egoluydum sonuçta! "yok ya takmıyorum onu ne sorun çıkarabilirki sümsük" diyip bir de dalga geçtim arkasından. "takmıyorum diyosun ama hediyesi hala elinde" dedi. Fark ettim harbiden elimdeydi ve bırakmakta istemiyordum. Ama o an ambians gereği kaldırımın kenarına fırlattım ve kolumu sedanın boynuna atarak "artık değil" dedim, yürümeye başladık. Onu evine bıraktıktan sonra 2 sokak üstteki evime gittim kapıyı annem açtı, hiçbir şey demeden odama gittim akşama kadar elimde telefon uzandım yatağımda. Telefona gelen mesajlardan ziyade kimlerin attığına bakıp geri yatıyodum. Herkes olayı soruyodu. Daha kimse doğum günümü kutlamamıştı bile. Bir tek o kutladı o gün. Sonraki sene aradı okulun biraz ilerisindeki cafeye çağırdı bu seferde orda kutlicaktı ama gitmedim. Arkadaşlar söyledi özel olarak süsletmiş falan. Aradan 1 sene daha geçti (2015) yine doğum günümde hastaydım okula gitmemiştim evde yatıyodum bir paket geldi kargodan. Annem adamdan alıp bana getirdi açtım içinden bir kutu çıktı kutunun içinde bir sürü şey vardı. Birlikte aldığımız bileklik, gittiğimiz sinema biletleri, saçına taktığım papatya... bize dair her şey. Birde not vardı açtım baktım sadece gülücük koymuş. Neydi o anlamamıştım. Aradan 1 sene geçti (2016) bugün anlıyorum. O söyleyecek çok şeyi olduğu halde sustuğunda hep gülümserdi. Yine sustu yine güldü. Bitirmişti. Saat 00.00 olana kadar beklicem. Doğum günümü, onu zerre giblemeyen adamın lanet gününü unutmadığını çok iyi biliyorum. Ama kutlar mı orası muamma. Hem bu saatten sonra giblemesede hakkıdır.