... mezarıma çiçek bıraksa affederim gibi.

Ortaokulu üç yıl birlikte aynı sınıfta okumuştuk ama ben onu son senemizde fark etmiştim. 13 yaşında kendini kocaman sanan küçücük çocuklardık ikimizde. Başlarda korktum hissettiklerimden, ilk defa sevginin nasıl bir şey olduğunu o zaman görmüştüm. Bir süre uzaktan sevdim sadece, bana kalsa öyle de devam ederdi ama olmadı. SBS'ye sayılı günler kala bir arkadaşı geldi yanıma, senden hoşlanıyor bak hem çok yakışırsınız dedi. O anki sevincimi hala unutamam. Ertesi gün konuşmaya karar verdim ama bütün gece acaba ne desem nasıl başlasam diye kafamda yüzlerce senaryo kurdum. Yanına gittiğimde ise söyleyebildiğim tek şey seni seviyorum oldu.

ilk kez böyle başlattık ilişkimizi bir Haziran günü. Her ne kadar başlarda utangaç olsak da yavaş yavaş alıştık birbirimize. Ama bir sorunumuz vardı, ayrı liselere düşmüştük. Olsun dedik devam eder, ama etmedi. Çok sevdim onu, her şeye katlanırdım onun için ama o yapamadı, çok daha basit görmüştü ilişkimizi. Bir iki küçük krizden sonra bitirdik tamamen. Uzun süre çıkamadım etkisinden, unuturum zamanla dedim ama unutamadım. Ondan sonra kapattım duygularımı başkalarına, kimseyi sokamadım hayatıma tekrardan. Onun boş bıraktığı yerle yaşadım yıllarca. 4 yıllık lise hayatımı tek bir kızı görmeden severek geçirdim. Gelmeyeceğini bile bile yıllarca beklemeden sevdim. Başka kızlara baktığımda sanki ona ihanet ediyormuş gibi hissediyordum. Kimselere de anlatmadım onu, hep sakladım. içimdeki dertlerden bir damla akıtmadım dışarıya.

Arada yazardım uzun kısa biraz muhabbet ederdik iyi olduğunu öğrenir yoluma devam ederdim. Lise yıllarımı böyle bitirdim. Sonra kader bizi aldı aynı üniversitede tekrar karşılaştırdı. Yıllar sonra ilk kez o yazmıştı bana 'nasılsın' diye. Gecenin bir vakti o mesajı gördüğümde kalp atışımı göz bebeklerimde hissettim. Ertesi gün üniversitede buluşma kararı aldık hemen.

Kaldırımın bir köşesine oturup öylece bekledim gelmesini. Çünkü titreyen dizlerimin beni ele vermesini istemedim. Gözler kalmıştı bir tek saklanması gereken, oraya da bakmadı zaten. Oturduk saatlerce konuştuk. Oldu mu başka birileri dedim oldu dedi. Yüzünden anlaşılıyordu olmamış gibiydi. Sordum anlattı biraz. Birisini sevmiş ama olmamış, sonra aylarca toparlanamamış.

Sonra ben anlattım ona yıllarca beklediğimi. Şaşırdı biraz onu böyle sevmeme, beklemiyordu pek. Neden tekrar olmasın dedim ve sustum. Herkes hayatında defalarca sevebilir ama bir kez âşık olur dedi. Ben kotamı onunla doldurmuştum o başkasına harcamıştı. Gözyaşlarım içime akmaya başladı o an. Durmamalıydım yanında bana zarar verebilirdi biliyordum ama dört yıl gelmeyen birisini sevip daha sonra onu bulursanız bırakmak söz konusu bile olmuyor. Yeniden olur inanıyorum, seni sevmek istiyorum tekrar dedi. Böylece bıraktık zamana

ilk buluşmadan sonra neredeyse her gün görüştük, bir hafta boyunca iyice alışmıştık birbirimize. Unutamadığım kokusu ve gülüşü hala aynıydı. Umutluydum ikimiz için ama ona her sarıldığımda acaba bu sonuncu olabilir mi diye geçti hep aklımdan. Korkar insan sevdiğini tekrar kaybetmekten. Kaygılarımı bir kenara bırakıp anı yaşadım sadece. Onun yanında oldum her an, boşta bırakmadım. Geçmişi aklını kurcalamasın, beni düşünsün istedim sadece.

Bir hafta sonra o kadar yakınlaştık ki tarih atalım artık dedik ve tekrar başlattık bizi. Şimdi anlıyorum ne kadar acele ettiğimizi. Ama o an gözüm ondan başka bir şey görmüyordu. Çok mutluydum yanındayken ve onu da mutlu ediyordum. En azından öyle olduğunu sandım. iki haftalık birlikteliğimizde çok güzel anılarımız oldu. Bu sırada da sürekli onu nasıl sevdiğimi, o yokken neler yaptığımı anlattım ona. Bilsin istedim, bu kadar sevginin karşılığı olmalıydı mutlaka. Arada küçük tartışmalar oldu ama hep geri döndürebildim onu, pes etmesine izin vermedim.

Yine iyi olduğumuz günlerden birisinde buluştuk üniversitede. Konuştuk biraz nasıl olacak böyle, nasıl devam ederiz diye. Benim umudum vardı, sonuna kadar gitmeye hazırdım ama aynı umudu onun gözlerinde göremedim. Sanki çoktan pes etmiş gibiydi. Onu ölümden kurtarıyordum ama acı çektiriyordum. Dayanması en zor kısım buydu sanırım. Konuştukça olay daha da derinleşti, gözleri doldu ve bana asla içinden çıkamayacağım şeyler söyledi; Senin beni nasıl sevdiğini gördükçe ona olan sevgimi hatırlıyorum.

Tekrar içeriye akmaya başladı gözyaşlarım. Cevap veremedim çünkü doğru söylüyordu. Ben onu yıllarca unutamamıştım ve onun başka birisini unutup bana geri dönmesini istiyordum. Ondan istediğim şeyi kendim başaramamıştım. ilişkimizi tekrar başlatırken hiç düşünemediğimiz bu kısım aslında bizim hiçbir zaman birlikte olamayacağımızın göstergesiydi. Ben ona ne kadar yaklaşırsam benden o kadar uzaklaşacaktı.

Oturdum yanına sarıldım sadece konuşamadım bir süre. Biliyordum çünkü bu ona son sarılışımdı. Kokusunu iyice çektim içime son kez. O geceyi kötü bitirdik. Erkenden uyumak istiyorum yarın konuşalım dedi ama uyumadı biliyordum. Belki de sabaha kadar eskileri hatırladı. Ona ve kendime yapabileceğim en büyük kötülüklerden birisini yapmıştım. O tekrar eskilere döndü ve ben hayatımda yaşadığım en büyük çaresizlikle onu tekrar kalbime gömdüm.

Ertesi gün neredeyse hiç konuşmadı benimle kısa cevaplarla kaçtı hep benden. Akşam son bir umut gül aldım ve evinin önüne gittim. içimde kalan tüm umutları o güle yüklemiştim. Yeter ki yanımda kalsın istedim, o sevmese bile ben ikimiz için de sevmeye hazırdım. Aradım hemen heyecanla gelsin yanıma diye ama telefonu açan olmadı. Bir saat kadar oturdum bekledim telefonu açmasını. Açtı sonunda uyumuşum görmedim dedi. Aşağıdayım hadi gel biraz göreyim dedim. Gelemem git dedi. Biraz üsteledim ama inmedi aşağıya, korktu benimle yüzleşmekten. Bıraktım gülü kapısının önüne ayrıldım oradan. Mesaj attım sonra çiçeğini alırsın kapının önünden diye.

Onunla birlikte olduğum son dakikalardı artık, bekliyordum bitmesini. Fazla direnmedim karşısında çünkü biliyordum çıkış yok bizim için. Biraz tartışmadan sonra onun bende açtığı yarayı kimse kapatamaz diye mesaj yazdı bana ve bitirdi tekrar bizi.

Ağlamayalı uzun yıllar olmuştu ve o gece hayatımda ilk kez uykumdan ağlayarak uyandım. Bana ayırdığı üç haftalık cennetten sonra ömür boyu cehenneme mahkum etmişti beni. Sevgimin karşılıksız olmasına mı üzüleyim yoksa aşık olduğum kızın benim acılarımın aynısını başkası için yaşamasına mı üzüleyim bilmiyorum. Yaptıkları için onu asla suçlayamam, bu yüzden sürekli kendimi suçluyorum. Ne olursa olsun onu hala seviyorum. Bu yaptıklarımın ne kadarı sevgi ne kadarı aptallık orası bilinmez. Çünkü yaşayan bilir aşkın ne kadar acıttığını.

Yine severim belki yıllar sonra başka birisini ama o hep kalır bende. Boş bıraktığı yerler öyle kalır hep. Belki ilerde bu kadar yakmaz canımı onsuz yaşamak. Bunca zaman gelmeyeceğini bile bile unutamadım bundan sonra da böyle devam eder sanırım. Benim bu yaşadıklarımın aynısını başkası için yaşaması bana daha çok acı veriyor. Geride bıraktıklarını hiç düşünmeden onu geride bırakanın peşinden koşturuyor. Benim ona dinlediğim şarkıları o başkasına dinliyor, benim ona ettiğim duaların aynısını başkasına ediyor. Nasıl dayanılır bu acıya bilmiyorum, ölümün eşiğindeyim ama ölemiyorum.

Bu kadar acı çekerken bile keşke onu sevmeseydim diyemiyorum çünkü hala onun doğru insan olduğunu düşünüyorum. Sürekli çevremde olduğunu bilmek onu unutmamı daha da zorlaştırıyor. Belki elime bir fırsat geçer ve giderim buralardan, gidebildiğim en uzak yere giderim. En kötü günlerimi yaşıyorum şu sıralar. iyi günlerim mutlaka olacak ilerde bunu biliyorum ama o yanımda olmadıkça onunla birlikte geçirdiğim günlerden daha iyi günlerim olmaz. Mucizelere ihtiyacım var sanırım benim

Umarım bu karamsarlık zamanla yeni umutlara bırakır kendini. Artık yine yıllar öncesine, başladığım yere geri döndüm bakalım sonumuz hayır olsun…

Adet yerini bulsun, bu da böyle bir anımdır.