Bir korku var içimde, hani öyle sanılan gibi küçük küçücük olanlardan dğeil. Küçük bir çocuğun yatağının altında ki hayaletlerden canavarlardan korkması gibi bir şey işte. Karanlıktan korkmaya benziyor bir yandan her gece usulca yaklaşıyor yavaş yavaş ve ben buradayım diyor. Ansızın gelmez ama bu korku içine bir çöreklendi mi de gitmez işte. Kimi kalabalıklar içindeki yalnızlık der kimi de sadece yalnızlık der. Başka şeylerin ardına da saklanmaya gerek görmez zaten açıkça ortadadır ne olduğu, sokaktan taşan insanlar içinde bir barda yalnız başına oturup bir bira içmek gibi aslında çok acıtır ama bir yandan da yalnızken de yaşıyorum dersin ama kandırmaca. Yaşayanları kendince yaşamaya çalışanları görürsün de imrenirsin aslında.
Sessizliğin acıtır, gülüşünü paylaşacağın kimse de yoktur. Kendince izlersin insanları, gülüşlerine içten içe ortak olur sonrada ellerin cebinde ayrılırsın olduğun yerden. Ruhun gülmek ister ama gülüşler bile ortak arar kendine. Yalnızlık kocaman fark edilmez gibi görünen belki de kötülüklerin en kötüsü. Hiç oldu mu hiç konuşmadan bir gün geçirdiğiniz benim oldu. Kendi sesime ses aradığım zamanlar da oldu ve kendi sesimde boğulduğum zamanlarda. Ama yaşıyorum her sabah uyanmak istemeyerek belki de kalabalık gruplar içinde ki insanlara imrenerek çoğu zamanda geçiyorum yanınızdan. Öyle işte öylesine.