beyler sazanavi değildir lütfen bi bakın

günlerdir düşünüyorum yaratılış ve varoluş üzerine, geceler boyu olasılık kavramlarını ve bi yaratıcının varlığını düşündüm ve mukayese ettim, evrim teorisine her ne kadar inanıyor olsam da bir yaratıcının varlığı son bir kaç gündür kafamı kurcalar oldu, çocukken dua ederken ve namaz kılarken yaşadığım huzuru düşünüyorum ve gerçekten de çok huzur doluyordum o zamanlar. ama her zaman gerçeği bilmek istemişimdir, çocukken bile atari'nin nasıl çalıştığını merak edip içini açarak bozmuşumdur ve nasıl çalıştığını anladığım zaman oyunların bütün büyüsü bozulmuştu, şimdide o büyü bozuldu ve herşeyi bilmeyi istemek o kadar güzel bişey değildir. hayatım boyunca islam adı altında yapılan bir çok pisliği ve iğrençliği gördüm ( örn: madımak, alevilerin inanışları yüzünden dışlanması, mezhep ayrımları vs. ) açık konuşayım evet alevi'yim ama çocukluğumdan ateist olana kadar cami'ye giderdim ve oruç tutardım. ama iğrenç olan'ın islam değil islam adı altındaki iğrenç insanlar olduğunu öğrendim, hep bir yaratıcıyı reddettim ve bu içimde bir boşluk oluşturdu, tıpkı babası bildiği adamın gerçek babası olmadığını öğrenip öfkelenen çocuklar gibiydim, dediğim gibi bir süredir düşünüyorum ve bir yaratıcının varlığını kabul etmeye başladım, ama sizin inandığınız 72 huri ve şarap akan nehirler olan bir cennete değil, sevdiklerimin yanımda olduğu huzurlu bir cennete inanmayı seçerim, müslümanlar olmayanların yanacağı bir cehenneme değil, hak eden insanların cezasını çekeceği bir cehenneme inanmayı seçerim, müslümanlar dışında herkesi cehenneme atıp, namaz kıldığı için 12 yaşındaki bir çocukla evlenen adamı affeden ama müslüman olmadığı için hayatını iyiliklere adamış bir insanı cehenneme yollayacak bir tanrı'yı değil, yarattığı bütün insanları seven ve hak edenleri hak ettiği gibi cezalandırıp ödüllendiren bir yaratıcı'ya inanmayı seçerim, namaz kılıp takke takarak yolda gördüğü saçı açık kadınlara ağzından salya akıtarak nefret kusan bir yobaz olmam asla. veya yapacağım iyilikleri mükafat bekleyerek yapmam. şimdi ateist kardeşlerime soruyorum, yobazların anlattığı allah'tan ziyade, gerçekten de sevgi dolu ve adaletli bir yaratıcı fikri güzel olmaz mıydı? ben buna inanmayı seçtim ve açıkçası içimde açıklayamadığım bir huzur var. günlerdir düşünüyorum yaratılış ve varoluş üzerine, geceler boyu olasılık kavramlarını ve bi yaratıcının varlığını düşündüm ve mukayese ettim, evrim teorisine her ne kadar inanıyor olsam da bir yaratıcının varlığı son bir kaç gündür kafamı kurcalar oldu, çocukken dua ederken ve namaz kılarken yaşadığım huzuru düşünüyorum ve gerçekten de çok huzur doluyordum o zamanlar. ama her zaman gerçeği bilmek istemişimdir, çocukken bile atari'nin nasıl çalıştığını merak edip içini açarak bozmuşumdur ve nasıl çalıştığını anladığım zaman oyunların bütün büyüsü bozulmuştu, şimdide o büyü bozuldu ve herşeyi bilmeyi istemek o kadar güzel bişey değildir. hayatım boyunca islam adı altında yapılan bir çok pisliği ve iğrençliği gördüm ( örn: madımak, alevilerin inanışları yüzünden dışlanması, mezhep ayrımları vs. ) açık konuşayım evet alevi'yim ama çocukluğumdan ateist olana kadar cami'ye giderdim ve oruç tutardım. ama iğrenç olan'ın islam değil islam adı altındaki iğrenç insanlar olduğunu öğrendim, hep bir yaratıcıyı reddettim ve bu içimde bir boşluk oluşturdu, tıpkı babası bildiği adamın gerçek babası olmadığını öğrenip öfkelenen çocuklar gibiydim, dediğim gibi bir süredir düşünüyorum ve bir yaratıcının varlığını kabul etmeye başladım, ama sizin inandığınız 72 huri ve şarap akan nehirler olan bir cennete değil, sevdiklerimin yanımda olduğu huzurlu bir cennete inanmayı seçerim, müslümanlar olmayanların yanacağı bir cehenneme değil, hak eden insanların cezasını çekeceği bir cehenneme inanmayı seçerim, müslümanlar dışında herkesi cehenneme atıp, namaz kıldığı için 12 yaşındaki bir çocukla evlenen adamı affeden ama müslüman olmadığı için hayatını iyiliklere adamış bir insanı cehenneme yollayacak bir tanrı'yı değil, yarattığı bütün insanları seven ve hak edenleri hak ettiği gibi cezalandırıp ödüllendiren bir yaratıcı'ya inanmayı seçerim, namaz kılıp takke takarak yolda gördüğü saçı açık kadınlara ağzından salya akıtarak nefret kusan bir yobaz olmam asla. veya yapacağım iyilikleri mükafat bekleyerek yapmam. şimdi ateist kardeşlerime soruyorum, yobazların anlattığı allah'tan ziyade, gerçekten de sevgi dolu ve adaletli bir yaratıcı fikri güzel olmaz mıydı? ben buna inanmayı seçtim ve açıkçası içimde açıklayamadığım bir huzur var. günlerdir düşünüyorum yaratılış ve varoluş üzerine, geceler boyu olasılık kavramlarını ve bi yaratıcının varlığını düşündüm ve mukayese ettim, evrim teorisine her ne kadar inanıyor olsam da bir yaratıcının varlığı son bir kaç gündür kafamı kurcalar oldu, çocukken dua ederken ve namaz kılarken yaşadığım huzuru düşünüyorum ve gerçekten de çok huzur doluyordum o zamanlar. ama her zaman gerçeği bilmek istemişimdir, çocukken bile atari'nin nasıl çalıştığını merak edip içini açarak bozmuşumdur ve nasıl çalıştığını anladığım zaman oyunların bütün büyüsü bozulmuştu, şimdide o büyü bozuldu ve herşeyi bilmeyi istemek o kadar güzel bişey değildir. hayatım boyunca islam adı altında yapılan bir çok pisliği ve iğrençliği gördüm ( örn: madımak, alevilerin inanışları yüzünden dışlanması, mezhep ayrımları vs. ) açık konuşayım evet alevi'yim ama çocukluğumdan ateist olana kadar cami'ye giderdim ve oruç tutardım. ama iğrenç olan'ın islam değil islam adı altındaki iğrenç insanlar olduğunu öğrendim, hep bir yaratıcıyı reddettim ve bu içimde bir boşluk oluşturdu, tıpkı babası bildiği adamın gerçek babası olmadığını öğrenip öfkelenen çocuklar gibiydim, dediğim gibi bir süredir düşünüyorum ve bir yaratıcının varlığını kabul etmeye başladım, ama sizin inandığınız 72 huri ve şarap akan nehirler olan bir cennete değil, sevdiklerimin yanımda olduğu huzurlu bir cennete inanmayı seçerim, müslümanlar olmayanların yanacağı bir cehenneme değil, hak eden insanların cezasını çekeceği bir cehenneme inanmayı seçerim, müslümanlar dışında herkesi cehenneme atıp, namaz kıldığı için 12 yaşındaki bir çocukla evlenen adamı affeden ama müslüman olmadığı için hayatını iyiliklere adamış bir insanı cehenneme yollayacak bir tanrı'yı değil, yarattığı bütün insanları seven ve hak edenleri hak ettiği gibi cezalandırıp ödüllendiren bir yaratıcı'ya inanmayı seçerim, namaz kılıp takke takarak yolda gördüğü saçı açık kadınlara ağzından salya akıtarak nefret kusan bir yobaz olmam asla. veya yapacağım iyilikleri mükafat bekleyerek yapmam. şimdi ateist kardeşlerime soruyorum, yobazların anlattığı allah'tan ziyade, gerçekten de sevgi dolu ve adaletli bir yaratıcı fikri güzel olmaz mıydı? ben buna inanmayı seçtim ve açıkçası içimde açıklayamadığım bir huzur var.

günlerdir düşünüyorum yaratılış ve varoluş üzerine, geceler boyu olasılık kavramlarını ve bi yaratıcının varlığını düşündüm ve mukayese ettim, evrim teorisine her ne kadar inanıyor olsam da bir yaratıcının varlığı son bir kaç gündür kafamı kurcalar oldu, çocukken dua ederken ve namaz kılarken yaşadığım huzuru düşünüyorum ve gerçekten de çok huzur doluyordum o zamanlar. ama her zaman gerçeği bilmek istemişimdir, çocukken bile atari'nin nasıl çalıştığını merak edip içini açarak bozmuşumdur ve nasıl çalıştığını anladığım zaman oyunların bütün büyüsü bozulmuştu, şimdide o büyü bozuldu ve herşeyi bilmeyi istemek o kadar güzel bişey değildir. hayatım boyunca islam adı altında yapılan bir çok pisliği ve iğrençliği gördüm ( örn: madımak, alevilerin inanışları yüzünden dışlanması, mezhep ayrımları vs. ) açık konuşayım evet alevi'yim ama çocukluğumdan ateist olana kadar cami'ye giderdim ve oruç tutardım. ama iğrenç olan'ın islam değil islam adı altındaki iğrenç insanlar olduğunu öğrendim, hep bir yaratıcıyı reddettim ve bu içimde bir boşluk oluşturdu, tıpkı babası bildiği adamın gerçek babası olmadığını öğrenip öfkelenen çocuklar gibiydim, dediğim gibi bir süredir düşünüyorum ve bir yaratıcının varlığını kabul etmeye başladım, ama sizin inandığınız 72 huri ve şarap akan nehirler olan bir cennete değil, sevdiklerimin yanımda olduğu huzurlu bir cennete inanmayı seçerim, müslümanlar olmayanların yanacağı bir cehenneme değil, hak eden insanların cezasını çekeceği bir cehenneme inanmayı seçerim, müslümanlar dışında herkesi cehenneme atıp, namaz kıldığı için 12 yaşındaki bir çocukla evlenen adamı affeden ama müslüman olmadığı için hayatını iyiliklere adamış bir insanı cehenneme yollayacak bir tanrı'yı değil, yarattığı bütün insanları seven ve hak edenleri hak ettiği gibi cezalandırıp ödüllendiren bir yaratıcı'ya inanmayı seçerim, namaz kılıp takke takarak yolda gördüğü saçı açık kadınlara ağzından salya akıtarak nefret kusan bir yobaz olmam asla. veya yapacağım iyilikleri mükafat bekleyerek yapmam. şimdi ateist kardeşlerime soruyorum, yobazların anlattığı allah'tan ziyade, gerçekten de sevgi dolu ve adaletli bir yaratıcı fikri güzel olmaz mıydı? ben buna inanmayı seçtim ve açıkçası içimde açıklayamadığım bir huzur var. günlerdir düşünüyorum yaratılış ve varoluş üzerine, geceler boyu olasılık kavramlarını ve bi yaratıcının varlığını düşündüm ve mukayese ettim, evrim teorisine her ne kadar inanıyor olsam da bir yaratıcının varlığı son bir kaç gündür kafamı kurcalar oldu, çocukken dua ederken ve namaz kılarken yaşadığım huzuru düşünüyorum ve gerçekten de çok huzur doluyordum o zamanlar. ama her zaman gerçeği bilmek istemişimdir, çocukken bile atari'nin nasıl çalıştığını merak edip içini açarak bozmuşumdur ve nasıl çalıştığını anladığım zaman oyunların bütün büyüsü bozulmuştu, şimdide o büyü bozuldu ve herşeyi bilmeyi istemek o kadar güzel bişey değildir. hayatım boyunca islam adı altında yapılan bir çok pisliği ve iğrençliği gördüm ( örn: madımak, alevilerin inanışları yüzünden dışlanması, mezhep ayrımları vs. ) açık konuşayım evet alevi'yim ama çocukluğumdan ateist olana kadar cami'ye giderdim ve oruç tutardım. ama iğrenç olan'ın islam değil islam adı altındaki iğrenç insanlar olduğunu öğrendim, hep bir yaratıcıyı reddettim ve bu içimde bir boşluk oluşturdu, tıpkı babası bildiği adamın gerçek babası olmadığını öğrenip öfkelenen çocuklar gibiydim, dediğim gibi bir süredir düşünüyorum ve bir yaratıcının varlığını kabul etmeye başladım, ama sizin inandığınız 72 huri ve şarap akan nehirler olan bir cennete değil, sevdiklerimin yanımda olduğu huzurlu bir cennete inanmayı seçerim, müslümanlar olmayanların yanacağı bir cehenneme değil, hak eden insanların cezasını çekeceği bir cehenneme inanmayı seçerim, müslümanlar dışında herkesi cehenneme atıp, namaz kıldığı için 12 yaşındaki bir çocukla evlenen adamı affeden ama müslüman olmadığı için hayatını iyiliklere adamış bir insanı cehenneme yollayacak bir tanrı'yı değil, yarattığı bütün insanları seven ve hak edenleri hak ettiği gibi cezalandırıp ödüllendiren bir yaratıcı'ya inanmayı seçerim, namaz kılıp takke takarak yolda gördüğü saçı açık kadınlara ağzından salya akıtarak nefret kusan bir yobaz olmam asla. veya yapacağım iyilikleri mükafat bekleyerek yapmam. şimdi ateist kardeşlerime soruyorum, yobazların anlattığı allah'tan ziyade, gerçekten de sevgi dolu ve adaletli bir yaratıcı fikri güzel olmaz mıydı? ben buna inanmayı seçtim ve açıkçası içimde açıklayamadığım bir huzur var. günlerdir düşünüyorum yaratılış ve varoluş üzerine, geceler boyu olasılık kavramlarını ve bi yaratıcının varlığını düşündüm ve mukayese ettim, evrim teorisine her ne kadar inanıyor olsam da bir yaratıcının varlığı son bir kaç gündür kafamı kurcalar oldu, çocukken dua ederken ve namaz kılarken yaşadığım huzuru düşünüyorum ve gerçekten de çok huzur doluyordum o zamanlar. ama her zaman gerçeği bilmek istemişimdir, çocukken bile atari'nin nasıl çalıştığını merak edip içini açarak bozmuşumdur ve nasıl çalıştığını anladığım zaman oyunların bütün büyüsü bozulmuştu, şimdide o büyü bozuldu ve herşeyi bilmeyi istemek o kadar güzel bişey değildir. hayatım boyunca islam adı altında yapılan bir çok pisliği ve iğrençliği gördüm ( örn: madımak, alevilerin inanışları yüzünden dışlanması, mezhep ayrımları vs. ) açık konuşayım evet alevi'yim ama çocukluğumdan ateist olana kadar cami'ye giderdim ve oruç tutardım. ama iğrenç olan'ın islam değil islam adı altındaki iğrenç insanlar olduğunu öğrendim, hep bir yaratıcıyı reddettim ve bu içimde bir boşluk oluşturdu, tıpkı babası bildiği adamın gerçek babası olmadığını öğrenip öfkelenen çocuklar gibiydim, dediğim gibi bir süredir düşünüyorum ve bir yaratıcının varlığını kabul etmeye başladım, ama sizin inandığınız 72 huri ve şarap akan nehirler olan bir cennete değil, sevdiklerimin yanımda olduğu huzurlu bir cennete inanmayı seçerim, müslümanlar olmayanların yanacağı bir cehenneme değil, hak eden insanların cezasını çekeceği bir cehenneme inanmayı seçerim, müslümanlar dışında herkesi cehenneme atıp, namaz kıldığı için 12 yaşındaki bir çocukla evlenen adamı affeden ama müslüman olmadığı için hayatını iyiliklere adamış bir insanı cehenneme yollayacak bir tanrı'yı değil, yarattığı bütün insanları seven ve hak edenleri hak ettiği gibi cezalandırıp ödüllendiren bir yaratıcı'ya inanmayı seçerim, namaz kılıp takke takarak yolda gördüğü saçı açık kadınlara ağzından salya akıtarak nefret kusan bir yobaz olmam asla. veya yapacağım iyilikleri mükafat bekleyerek yapmam. şimdi ateist kardeşlerime soruyorum, yobazların anlattığı allah'tan ziyade, gerçekten de sevgi dolu ve adaletli bir yaratıcı fikri güzel olmaz mıydı? ben buna inanmayı seçtim ve açıkçası içimde açıklayamadığım bir huzur var.

günlerdir düşünüyorum yaratılış ve varoluş üzerine, geceler boyu olasılık kavramlarını ve bi yaratıcının varlığını düşündüm ve mukayese ettim, evrim teorisine her ne kadar inanıyor olsam da bir yaratıcının varlığı son bir kaç gündür kafamı kurcalar oldu, çocukken dua ederken ve namaz kılarken yaşadığım huzuru düşünüyorum ve gerçekten de çok huzur doluyordum o zamanlar. ama her zaman gerçeği bilmek istemişimdir, çocukken bile atari'nin nasıl çalıştığını merak edip içini açarak bozmuşumdur ve nasıl çalıştığını anladığım zaman oyunların bütün büyüsü bozulmuştu, şimdide o büyü bozuldu ve herşeyi bilmeyi istemek o kadar güzel bişey değildir. hayatım boyunca islam adı altında yapılan bir çok pisliği ve iğrençliği gördüm ( örn: madımak, alevilerin inanışları yüzünden dışlanması, mezhep ayrımları vs. ) açık konuşayım evet alevi'yim ama çocukluğumdan ateist olana kadar cami'ye giderdim ve oruç tutardım. ama iğrenç olan'ın islam değil islam adı altındaki iğrenç insanlar olduğunu öğrendim, hep bir yaratıcıyı reddettim ve bu içimde bir boşluk oluşturdu, tıpkı babası bildiği adamın gerçek babası olmadığını öğrenip öfkelenen çocuklar gibiydim, dediğim gibi bir süredir düşünüyorum ve bir yaratıcının varlığını kabul etmeye başladım, ama sizin inandığınız 72 huri ve şarap akan nehirler olan bir cennete değil, sevdiklerimin yanımda olduğu huzurlu bir cennete inanmayı seçerim, müslümanlar olmayanların yanacağı bir cehenneme değil, hak eden insanların cezasını çekeceği bir cehenneme inanmayı seçerim, müslümanlar dışında herkesi cehenneme atıp, namaz kıldığı için 12 yaşındaki bir çocukla evlenen adamı affeden ama müslüman olmadığı için hayatını iyiliklere adamış bir insanı cehenneme yollayacak bir tanrı'yı değil, yarattığı bütün insanları seven ve hak edenleri hak ettiği gibi cezalandırıp ödüllendiren bir yaratıcı'ya inanmayı seçerim, namaz kılıp takke takarak yolda gördüğü saçı açık kadınlara ağzından salya akıtarak nefret kusan bir yobaz olmam asla. veya yapacağım iyilikleri mükafat bekleyerek yapmam. şimdi ateist kardeşlerime soruyorum, yobazların anlattığı allah'tan ziyade, gerçekten de sevgi dolu ve adaletli bir yaratıcı fikri güzel olmaz mıydı? ben buna inanmayı seçtim ve açıkçası içimde açıklayamadığım bir huzur var.
günlerdir düşünüyorum yaratılış ve varoluş üzerine, geceler boyu olasılık kavramlarını ve bi yaratıcının varlığını düşündüm ve mukayese ettim, evrim teorisine her ne kadar inanıyor olsam da bir yaratıcının varlığı son bir kaç gündür kafamı kurcalar oldu, çocukken dua ederken ve namaz kılarken yaşadığım huzuru düşünüyorum ve gerçekten de çok huzur doluyordum o zamanlar. ama her zaman gerçeği bilmek istemişimdir, çocukken bile atari'nin nasıl çalıştığını merak edip içini açarak bozmuşumdur ve nasıl çalıştığını anladığım zaman oyunların bütün büyüsü bozulmuştu, şimdide o büyü bozuldu ve herşeyi bilmeyi istemek o kadar güzel bişey değildir. hayatım boyunca islam adı altında yapılan bir çok pisliği ve iğrençliği gördüm ( örn: madımak, alevilerin inanışları yüzünden dışlanması, mezhep ayrımları vs. ) açık konuşayım evet alevi'yim ama çocukluğumdan ateist olana kadar cami'ye giderdim ve oruç tutardım. ama iğrenç olan'ın islam değil islam adı altındaki iğrenç insanlar olduğunu öğrendim, hep bir yaratıcıyı reddettim ve bu içimde bir boşluk oluşturdu, tıpkı babası bildiği adamın gerçek babası olmadığını öğrenip öfkelenen çocuklar gibiydim, dediğim gibi bir süredir düşünüyorum ve bir yaratıcının varlığını kabul etmeye başladım, ama sizin inandığınız 72 huri ve şarap akan nehirler olan bir cennete değil, sevdiklerimin yanımda olduğu huzurlu bir cennete inanmayı seçerim, müslümanlar olmayanların yanacağı bir cehenneme değil, hak eden insanların cezasını çekeceği bir cehenneme inanmayı seçerim, müslümanlar dışında herkesi cehenneme atıp, namaz kıldığı için 12 yaşındaki bir çocukla evlenen adamı affeden ama müslüman olmadığı için hayatını iyiliklere adamış bir insanı cehenneme yollayacak bir tanrı'yı değil, yarattığı bütün insanları seven ve hak edenleri hak ettiği gibi cezalandırıp ödüllendiren bir yaratıcı'ya inanmayı seçerim, namaz kılıp takke takarak yolda gördüğü saçı açık kadınlara ağzından salya akıtarak nefret kusan bir yobaz olmam asla. veya yapacağım iyilikleri mükafat bekleyerek yapmam. şimdi ateist kardeşlerime soruyorum, yobazların anlattığı allah'tan ziyade, gerçekten de sevgi dolu ve adaletli bir yaratıcı fikri güzel olmaz mıydı? ben buna inanmayı seçtim ve açıkçası içimde açıklayamadığım bir huzur var.
günlerdir düşünüyorum yaratılış ve varoluş üzerine, geceler boyu olasılık kavramlarını ve bi yaratıcının varlığını düşündüm ve mukayese ettim, evrim teorisine her ne kadar inanıyor olsam da bir yaratıcının varlığı son bir kaç gündür kafamı kurcalar oldu, çocukken dua ederken ve namaz kılarken yaşadığım huzuru düşünüyorum ve gerçekten de çok huzur doluyordum o zamanlar. ama her zaman gerçeği bilmek istemişimdir, çocukken bile atari'nin nasıl çalıştığını merak edip içini açarak bozmuşumdur ve nasıl çalıştığını anladığım zaman oyunların bütün büyüsü bozulmuştu, şimdide o büyü bozuldu ve herşeyi bilmeyi istemek o kadar güzel bişey değildir. hayatım boyunca islam adı altında yapılan bir çok pisliği ve iğrençliği gördüm ( örn: madımak, alevilerin inanışları yüzünden dışlanması, mezhep ayrımları vs. ) açık konuşayım evet alevi'yim ama çocukluğumdan ateist olana kadar cami'ye giderdim ve oruç tutardım. ama iğrenç olan'ın islam değil islam adı altındaki iğrenç insanlar olduğunu öğrendim, hep bir yaratıcıyı reddettim ve bu içimde bir boşluk oluşturdu, tıpkı babası bildiği adamın gerçek babası olmadığını öğrenip öfkelenen çocuklar gibiydim, dediğim gibi bir süredir düşünüyorum ve bir yaratıcının varlığını kabul etmeye başladım, ama sizin inandığınız 72 huri ve şarap akan nehirler olan bir cennete değil, sevdiklerimin yanımda olduğu huzurlu bir cennete inanmayı seçerim, müslümanlar olmayanların yanacağı bir cehenneme değil, hak eden insanların cezasını çekeceği bir cehenneme inanmayı seçerim, müslümanlar dışında herkesi cehenneme atıp, namaz kıldığı için 12 yaşındaki bir çocukla evlenen adamı affeden ama müslüman olmadığı için hayatını iyiliklere adamış bir insanı cehenneme yollayacak bir tanrı'yı değil, yarattığı bütün insanları seven ve hak edenleri hak ettiği gibi cezalandırıp ödüllendiren bir yaratıcı'ya inanmayı seçerim, namaz kılıp takke takarak yolda gördüğü saçı açık kadınlara ağzından salya akıtarak nefret kusan bir yobaz olmam asla. veya yapacağım iyilikleri mükafat bekleyerek yapmam. şimdi ateist kardeşlerime soruyorum, yobazların anlattığı allah'tan ziyade, gerçekten de sevgi dolu ve adaletli bir yaratıcı fikri güzel olmaz mıydı? ben buna inanmayı seçtim ve açıkçası içimde açıklayamadığım bir huzur var.