beyler çağdaş yaşam derneği hikayem

tüm bildiklerimi ve kurumla ilgili tüm spekülasyonları ilk defa burada açıklayacağım.

istanbul'un taşra bir semtinde doğmuş, yoksul bir ailenin, çalışkan çocuğuydum ve 90lı yıllarda şu anda ismini vermek istemediğim, bir ege kıyısı şehrinde fen lisesi kazanmıştım. istanbulda yaşadığımız çevre kötü olduğundan ve söz konusu şehirde yakınlarımız bulunduğundan, ailem kazandığım okula beni kayıt ettirmeye pek hevesli olmuşlardı.

o yaşlarda aile yanından uzaklaşmak bilmem herkese koyar mı ama bana çok koymuştu. fakat istanbul'da kalmanın, ve kerameti kendinden menkul sıradan devlet liselerinde tedrisat görmenin geleceğimi nasıl karanlıklaştıracağını az buçuk o yaşlarda dahi kestirebiliyordum. (bu arada bu tür liselerde okuyanları tenzih ederim). aileden uzak kaldığım ve hiç alışık olmadığım bir akdeniz ikliminde yeni bir okula başladığım için yalnızlık duyuyordum. zaten yanlarında kaldığım dayımlarda yengemin negatif bakışlarını sürekli üstümde hissediyordum. siz siz olun akraba makraba diye ilerde çocuğunuzu kardeşinizi yakından bir ailenin evine göndermeyin. kardeş evi de olsa o çocuk orda istenmez. çok basit ve çok doğal bir nedeni vardır; siz onlardan değilsinizdir. en azından bizde böyle olmuştu.

hazırlık boyunca genelde yalnız kaldığımdan ve arkadaşlık kuramadığımdan, sınıf arkadaşlarımı izlemek olanağım olmuştu. birbirlerini tanıyan yakın çevreden insanlar tabiidir ki aralarında grup kurmuşlardı. bu gruplardan birinin kendi aralarında sohbetlerinde, hocalarımızdan birinin ismi çok geçiyordu. o hocamızın adını değiştirip takma ad olarak gülden hoca diyeceğim. her hafta yaptıkları etkinliklerden filan bahsediyorlardı. ancak kurumu bıraktıktan sonra anlayabildim ki bu gülden hoca, söz konusu lisenin sorumlusuymuş. ben de o sırada dayımların eviyle olan sorunlarımı aileme açmıştım. ailem beni anlayışla karşıladı fakat beni yurda çıkaracak imkanları yoktu. bunu zaten ben de bildiğimden, burs kovalama işlerine girişmiş, oldukça da araştırmıştım.

takip ediyo musunuz binler?

neyse bu benim burs veya ucuz yurt işini ben yakın arkadaşlarımdan birine açıkladım, onun da arası her hafta sonu etkinlik metkinlik yapan grupla iyiydi, benden bahsetmiş olacak, hazırlık bitimine doğru bir gün arkadaşım hale, gülden hoca seninle konuşmak istiyor diye bana geldi. bi anlam veremedim tabii, zaten umudumu çoktan kesmiştim. yanına gittim, gülden hoca, şimdi değil son ders sonrası gel konuşalım dedi.

neyse gittim konuştum, yurt aradığımı ve durumumun olmadığını öğrendiğini ve bana bu konuda yardımcı olabileceğini, eğer ben de onlara yardımcı olabilir ve sorumluluklarımı yerine getirebilirsem bursumun devam etmemesi için hiçbir sebep olmayabileceğini söyledi. ben bu duruma olur verdim. senin olurun olmaz, ailenle irtibata geçmemiş filan lazım dedi. ben bu konuyu evdekilere ilettim. gülden hocayla görüştürdüm, çok cüzi bir katkı payıyla bana destek olacaklarını söylediler.

tabii bu sorumlulukların ne türden olduğunu sormak aklıma bile gelmemişti...

hazırlık bitimine doğru beni süper bir yurda yerleştirdiler. hiçbir şeyi ekgib değildi. bir odada en fazla 3-4 kişi kalıyordu, etüt odası gayet güzel dizayn edilmişti. beni oda arkadaşlarımla tanıştırdılar. bunlardan illaki biri bizden yüksek bir sınıftan olurdu. herkeste bir güleryüz, bir ışık görüyordum. garibime giden hususlardan biri, yurtta gereğinden fazla (3 tane) rehberlik hocası olmasıydı. bunlar daimi olanlardı. bir de ara sıra tanınmamış sanatçılardan, doktorlardan, stk'lardan birileri gelir bizlerle ilgilenirlerdi. müze gezisi, tiyatro gezisi, sinema gezisi, piknik gibi etkinlikler yapılırdı. gayet güzeldi her şey.

yiğidi öldür hakkını ver; çok iyi ders çalışma imkanım oldu orada. lise boyunca beni desteklediler. derslerimde hiç sorun yaşamadığımı hatta okulu dereceyle bitirdiğimi söyleyebilirim. bunun yanında çağdaş yaşamın hakkını verecek etkinlikler de düzenliyorlardı. bunun için herhalde okumadığım klagib edebiyat eseri hemen hemen yoktur, ve iyi olmasa da piyano ve kemanı ortalama üstü bir yetenekte çalabilirim. çok iyi de tango yaparım. bunların hepsini bugün her ne kadar ayrı yollara düşsek de bana inanmış olan kuruma borçluyum.

yurtta tüm lise boyunca kaldım. ve benden çok memnun oldular. dönemin belediye başkanı olan adamla bile kanka olmuştu. birlikte yenilen akşam yemeklerinden birinde yurt müdürümüz benimle birlikte 2 arkadaşımı alıp ilyas beyle (müstear isim) tanıştırmıştı. bize türkiye'nin bizimle aydınlanacağından bahsediyor, bizi yere göğe sığdıramıyordu. "sizin misyonunuz, ulu önderin misyonuyla aynıdır; bu ülkeyi zincirlerinden koparıp, aydınlığa kavuşturacak olan sizlersiniz. sizler kurtarıcılarsınız" filan derdi. o zamanlar bunlara layık olmadığımızı düşünüyordum. gücün en büyük türünün nitelikli veya niteliksiz farketmez, öyle ya da böyle adam devşirmek olduğunu nerden bilebilirdim ki...

bir kere sizi birileri hayatta "kurtarıcı" ilan etmeye görsün. baştan inanmasanız da yavaş yavaş bu misyon sizin hoşunuza gider. kendinizi üstün, kendinizden olmayanları cahil görmekte tereddüt etmezsiniz. eğer kurtarıcı olduğunuza gerçekten inanmışsanız, ve kurtarıcılığın gereklerini yaptığınıza inanıyorsanız ve görece iyi eğitimli, sizden büyük kimseler önünde isminiz gururla okunup alkışlanıyorsa, bundan iyi gaz yoktur. işte bizden beklenen sorumluluk, o anda otomatikleşmiştir. o artık bir "sorumluluk" bir "görev" değil, bir hayat tarzı olmuştur. siz o sorumluluğun ta kendisi olmuşsunuzdur. bunsuz edemezsiniz ve bu motivasyon insana çok da büyük bir enerji verir. kapasitenizi, potansiyelinizi uçurursunuz. öss'de de böyle oldu. sayısal puanda türkiye 102.si olmuştum.

üniversitede ilk yıllarda artık güvenilen biri olmuştum. hatta yaklaşık 2-3 üye için benim mülakat yapmama bile izin verdiler. peki ne değişti? seküler hayat tarzının iliklerindeydik artık. humanizmin tam içindeydik. patrici gibi bir sanat severdik. medeni hayat tarzı, her insanın içine gireceği ve serpileceği bir tarzdır. bir insanın bu hayat tarzına alışması için birkaç şey gereklidir; birincisi sorgulamaksızı bu kişiyi kabul, ikincisi destek. bunlardan sonra telkin. ve tabii ki karşısında birleşilebilecek ve fonksiyon göreceğiniz bir günah keçisi. kız arkadaşlarımızdan bazıları oldukça kültürlü, oldukça humanist, özel günleri kesinlikle unutmayan, sanat delisi, uçuk kaçık neşeli insanlardı. anneler günü, sevgililer günü ve bir sürü önemli günleri kesinlikle unutmazlardı. evsiz kalmış yavru bir kedi için 2 saat moralleri bozulan, caretta carettaların neslinin tükenmemesi için çırpınan bu sevgi pıtırcığı insanlar, başı örtülü bir kadın gördüklerinde, hassas, sevgi dolu auraları birden bozulur, düşünebileceğiniz en acımasız sözlerle ve hakaretlerle o insanı eleştirirlerdi.

@37 inanmak zorunda değilsin panpa.

skerler benim de uykum geldi arkası yarın panpalar.

kurumda tuhaflıkları ilk hissettiğim zamanlar üni.nin de son yıllarına rastgeliyordu. kurum, burs verecek fakir ve çalışkan insanlar seçiyordu, bunların hepsine burs vermesi tabii ki mümkün değil fakat yine de kurumun böyle bir çalışması olurdu. kuruma birinci elden müracat eden öğrenciler için de dosya açılırdı, bizzat kurum üyelerinin veya bursiyerlerin önerdiği kişiler için de. bir gün bu dosyaları inceleme olanağım oldu. burs vermek içn seçilenler, çoğunluklu olarak doğu kokenlilerdi.

zten malumunuz olan "haydi amlılar okula" ve "gelincikler" * eğitim seferberliği de dikkat ederseniz hep bir bölgenin kız çocuklarını hedef alır. kızlar neden önemlidir? çünkü kızları elde ederseniz, geleceğin annelerini ve geleceğin ailelerini de elde edersiniz. kız çocuğunu, hele ayrılıkçı bir bölgenin kız çocuğunu yetiştirmek, toplum muhendisliği için önemli bir kaynaktır.

http://www.milliyet.com.t....2010/1325987/default.htm

http://medya.zaman.com.tr.../turkan-saylan-belge3.jpg

http://www.seyiralemi.com...rkan-saylan-kimdir-video/