Rivayet odur ki, bir Çuval cevizi paylaşamayan ve aralarında dövüşüp çekişen, tartışan bir grup adam Nasreddin Hoca’yı görünce, Evet, derler, Hoca bu durumu çözer O, adildir. O'na gidelim O bize bu cevizi paylaştırsın. Hocam, derler, biz bu cevizi paylaşamıyoruz. Sen adil adamsın, gel bunu bize paylaştır. Hoca ise bakar şöyle duruma, "Peki Allah adaleti mi istersiniz?, Kul Adaleti mi? der. Adamlar düşünmeden, Tabii ki derler, Allah adaleti isteriz "Allah adildir, Allah kimseye zulmetmez". Öyleyse verin bakalım çuvalı der Hoca ve On birine, On beş birine, üç birine, yedi birine, beş birine verir ve ardından çuvalın kalanını da sırtlayıp zütürür. Arkasından bakakalan grup, şaşkın bir vaziyettedir, itiraz etmek ister ama, Hoca haklıdır, Allah adaleti böyledir işte...

Allah adaleti, nimeti örneğin yer yüzüne de eşit dağıtmaz, hikmetin ‘den sual olunmaz ancak, kimi yerin toprağı kuvvetli ve bereketlidir, kimi yerin kurak ve çorak. Kimi yerin yağmuru ve havası, iklimi bereketlidir, kimi yere tek damla yağmur düşmez. Öte yandan yağmur bir yerde bereketken başka bir yerde felaket olur. Öte yandan bir yerde yağmur yaş varken, toprak bereketliyken, güneş olmadığından toprak buz tutmuştur yahut bataklıktır ve yine bereket olmaz. Yani her var olan aynı zamanda verim ve bereket de getirmez.

Bu insanoğlu için de böyledir. Kimi malı mülkü varken fakirdir, kimi yokken. Kimi az bir malla çok verimli ve faydalıyken, kimi çok malla zararlı ve fitnedir. Kiminin akli var, parası yoktur, Kiminin parası var, akli yoktur. Yani kiminin At’ı vardır, meydanı yoktur, Meydanı var, At’ı yoktur. 

işte burada dünyaya gönderiliş sebeplerimizden biri ortaya çıkar. Allah kimine vererek dener, kiminden alarak dener. 

Alıntı