birinci sınıfta alınan ışıklı spor ayakkabılarımla o kadar mutluydum ki hiç ayağımdan cikarmazdim. taa ki adını da unutmam terlikle okula gelen nazlı'yı sen de bunlardan giysene çok güzel vs. diye saf duygularla eleştirene kadar. ertesi gün yanima gelip anneme sordum bizim paramiz yokmuş demişti.

o gün bugündür ne kıyafete ne ayakkabıya önem verir ne de çok paralar harcarim.