Senin anani gibeyim

anlat panpa

Bu ay ne yazık ki 26 yaşıma girdim; deist olalı henüz 1 yıl veya ondan acucuk fazla oldu. Kısacası aklım kıçımdan başıma 10 yaşımda geldi desem, 25 yaşıma kadar geçen 15 yılı tamamen zarardan sayıyo, boşa geçirilmiş, kandırılmış hissediyorum. Normalde her ramazan orucumu full tutar, mission complete yapardım. Cumalara gider, ara sıra 5 vakit namazlardan bazılarını da kılardım (sık olmamakla birlikte). Dinimi sorgulamam aslında tamamen yaşayıp yaşamakta olduklarım, dünyaya bakışım ve aile içi taktan durumlar sayesinde başladı (iyi ki de başladı babasını satayım).

Mike Tyson düşün, karşısına da Kasımpaşa'lı Pakizeyi koy ve ortaya çıkacak kavgayı, curcunayı hayal et, işte çocukluğumdan beri öyle bi dalaşmanın içindeyim ki kafam olmuş Minotaur kafası. Bu ve diğer tüm zor zamanlarımda dua edip bişeylerin düzelmesini istedim yıllarca. Çok uzuuun yıllar, bilbo yüzüğü çaldığından beri diyelim biz ona. Neyse efem, öncelikle ardı ardına aparkatlar yemeye başladım:
- Allahım nolur bize huzur ver, aileme huzur ver dedim, işler dahada taka sardı, eskisinden de tak oldu yıllar geçtikçe level atladı resmen.
- Allahım nolur şu işlerim iyi gitsin dedim, 2 güne kalmadı kapının önüne koydular.
Tabi diğer yandan da nasıl daha iyi müslüman olurum diye uğraşıp Allaha yaklaşmaya çalışırken, bazı şeyleri fark edip, dini sorgulamaya başlamış buldum kendimi.
Yıllarca dikkat ettim, kimseye kötülük yapmasam da, dua da etsem hiç bişey değişmedi ve burada aklıma George Carlin geldi, "hiçbişey değişmeyecekse dua etmenin ne anlamı var ki". Hatta öyle hissediyodumki son yıllarda hacı, "Tanrım ne olur meteor düşmesin" diye dua etsem evimizin çatısına devasa boyutlarda at çükü düşücek de altında kalıcam diye korkar oldum. Tabi burada da klagib inanç sistemi giriyodu devreye "seni test ediyo, hayırlı olan bu demek ki, şükret, falan filan inter milan"

Okumadım

adam hâlâ inanıyo ya din saçma tanrı değil öyle mi