*
durağa gelmiştim.
çardakta kimse yoktu.
kaşımdaki yara kanamıyordu ama ne olur, ne olmaz farkeder de sorarlar içerdekiler diyerekten girmedim o soğuk havaya rağmen içeri.
yağmur başlamıştı.
çardakta tek başıma oturuyordum.
anasını kaybetmiş çaresiz yavru köpekler gibi eylül'ün dönmesini bekliyordum.
vakit öğleni geçmişti.
acıkmıştım.
mecburen içeri girip içerdekilerle göz teması kurmadan rüstem abinin masasından aşağıdaki köftecinin telefon numarasını aldım.
dışarı cıkıp cep telefonundan arayacaktım ki bu yağmurda paketçi çocuğun ıslanmasına gönlüm razı olmadı. gidip orda yemeye karar verdim. arabaya atladım ve köfteciye sürdüm.
bi yarım ekmek köfte bi de ayran söyledim kendime.
karnımı doyurmuştum.
üzerine bir de çay söyleyip camın kenarından sokağa bakıyordum.
derken elinde poşetlerle yürüyen aysel'i gördüm.
çayı içmeden hesabı ödedim ve koştum peşinden.
benim geldiğimi görünce durmadı ama yavaşladı.
-aysel. diyerek geçtim karşısına.
küs gibi değildi ama tokat olayından sonra da eskisi gibi de değildi haliyle, öyle olması da beklenemezdi zaten.
-efendim. demişti ki kaşımdaki yaranın kanamasa da açık olduğunu farketti.
elindeki poşetleri direk yere bırakıp.
-ne oldu. diyerek kaşıma dokundu.
o dokunuşta ne o tokadın tribi vardı, ne ona ettiğim küfrün öfkesi..
sımsıcak dokunmuştu lan beyler.
annem gibi dokunmuştu, şevkatle dokunmuştu.
-iyiyim, ufak bi kaza, merak etme. dedim ve uzatmamak için,
-nereye. diye sordum.
-ablana. dedi hala kaşıma bakarak.
-iyi, gel bırakayım. dedim
-yok otur otur kilo aldım zaten, azcık yürüyeyim. dedi
-yağmur yağıyor ama. dedim
-olsun daha romantik. dedi
gülerek karşılık verdim.
-peki sen bilirsin. diyerek aldım poşetleri elinden ve ablama doğru yürümeye başladım.
bulunduğumuz yerden ablamın evi 5 dk lık yürüme mesafesindeydi.
aysel önce bi dursa da sonra o da geldi peşimden.
ablamı evine gelmiştik.
kapıda poşetleri aysel'e geri teslim ettim.
-gelseydin sen de, yemek yapıcam. dedi
-yedim ben saol. dedim
-ablanı da mı görmeyeceksin. dedi
-ben görürüm de o beni böyle görmesin şimdi. dedim kaşımı göstererek.
-peki sen bilirsin. diyerek bahçe kapısından girdi içeri.
koşar adımlarla arabanın olduğu yere yürüdüm.
sucuk gibi olmuştum.
arabaya biner binmez kaloriferi çalıştırdım.
hemen ısıtmadı ama cemil otoya gidene kadar kururum diye düşündüm.
arabı ağır ağır sürüyordum. yine eylül düşmüştü aklıma.
çaresizce telefonun ekranına baktım ama hiç bi tak yoktu.
cebimizde bi buçuk milyarlık telefon taşıyorduk ama hiç bir taka yaramıyordu.

*
derken geldim cemil oto'ya. emrah da cemil usta'da dışarda bi şeyler yiyorlardı.
ama bu sefer yanlarında gamze de vardı.
gamze'yi gördüğüme sevinmiştim. gülerek geldim yanlarına.
ama rol icabı da söyleniyordum aynı zamanda.
-ne o lan, neye kızdın yine. dedi cemil usta henüz kaşımı farketmeden.
-kafamı vurdum usta ya arabaya binerken. dedim
-bakiyim. diyerek yaklaştı.
-açmışsın yine be olum. dedi
-sorma usta ya. dedim
-dikkat et de düzelsin şu elin yüzün artık. dedi
-edicem usta, olmuyo böyle. dedim gülerek.
emrah pek de yememiş gibi sinsi sinsi bakıyordu bana.
göz teması kurmamaya çalıştım.
o an için cemil usta'yı atlatmıştım ama gibe gibe emrah'a anlatacaktım mevzuyu.
muhabbet değişsin diye gamze'ye dönerek.
-sen eğleniyor musun burda bunlarla. dedim cemil usta ve emrah'ı kastederek.
-evde tek oturmaktan iyidir. dedi tebessüm ederek.
-bi ara çıkalım hep beraber dışarı. dedim
-hani dün akşam çıkıyordunuz siz dışarı. dedi cemil usta.
benim hiç bişeyden haberim olmadığı için boş boş baktım.
emrah "çaktırma" dercesine kaş göz yaptı. sustum.
-hava soğuk diye çıkmadık usta, sonraya erteledik. dedi
-bak öyle her zaman izin vermem ben haberiniz olsun ha. dedi ufaktan kızımı bi daha ekmeyin dercesine tehdit ederek.
emrah'ın dün akşamki gelme sebebini şimdi anlamıştım.
o üstünün başının jilet gibi hali, saçındaki jole şimdi daha bi anlamlı gelmişti.
"vay amk" dedim içimden.
kendim mutsuz olduğum gibi başkalarının da mutluluğuna mani olmuştum.
kim bilir emrah gamze'ye söz verip dışarı çıkaramadığı için nasıl da üzülmüştü.
cemil usta'nın kızıyla baş başa dışarı çıkacak züt haliyle emrah'da olmadığı için benim dün akşamki mevzumdan dolayı ben, emrah ve gamze'nin dışarı çıkma planı iptal olmuştu.
ama yine de tek kelime etmemişti emrah.
ve hatta dükkanın önündeki bu muhabbetten sonra konusunu bile açmayacaktı.
ben de o an üzüldüğümle kaldım. emrah'ın gönlünü almak için.
-usta biz o izni bugüne kaydırsak. diyerek kedi gibi baktım cemil usta'nın gözlerine.
-bir hafta buraya gelmek yok. dedi kızına bakıp pazarlık yaparak.
-3 gün. diye pazarlık yaptı gamze elini uzatarak.
cemil usta pazarlık yapılacak son insandı belki de.
gamze de gün geçtikce daha iyi tanıyacaktı babasını.
cemil usta elini uzatarak gamze'nin havadaki elini sıktı ve
-anlaştık o zaman, 1 hafta görmicem seni buralarda. dedi cemil usta pis pis gülerek.
gamze ufaktan üzülmüştü ama gözlerimle "merak etme hallederiz" gibi bir işaret yaptım.
o da bakışlarıyla onaylamıştı beni.
-tamam o zaman 8'de alıyorum sizi burdan. dedim
-8 geç olur 6'da gel. dedi cemil usta.
-usta dükkan. dedi emrah.
-erken gidin ki erken gelin. dedi cemil usta.
bize ne kadar güvenirse güvensin sonuçta o bir kız babasıydı.
-tamamdır usta, ben kaçıyorum o zaman. diyerek ayaklanmıştı ki.
dükkanın önüne çakal kasa mavi BMW ve hemen arkasından da kırmızı pejo 106 yanaştı.
iki arabada full doluydu. intikam için çok yanlış bir zamandı.
o an canımı sıkan tek şey Gamze'nin birazdan olacaklara şahit olacak olmasıydı...