*
eskiden olsa muhabbeti buraya kadar getirme ihtimalim bile yoktu ama ablamın kan olayından sonra hiç bozmadım, bozamadım ceyda'yı.
normalde telefonu çoktan kapatmam lazımdı ama kapatamadım da
ama yine de yelkenleri suya indirmek olmazdı, en azından tavrımı belli etmek lazımdı.
-süprizlerden hoşlanmam ama ben. dedim
-ama ben çok hoşlanırım. dedi
-ceyda, çalışmam lazım. dedim
-sahile gidelim mi? diye sordu.
-ceyda bilerek mi yapıyorsun. dedim
-offf tamam be gıcık. diyerek tatlı sert kapattı telefonu ceyda.
geri içeri girdim.
bi 15 dk kadar oturdum ki bizim alemci amca aradı, rüstem abi'ye "ömer orda" mı diye sorunca rüstem abi de beni yolladı haliyle. adresi alıp çıktım duraktan.
evde değildi, başka yerdeydi bizimkisi. çarşı tarafından bi yerden alıp mahalleye getirdim.
özellikle beni istemişti ama yolda pek muhabbet etmemiştik.
sarhoşken "ooo ömerim hoşgeldin" diye sofrasına buyur eden adam ayıkken hiç çekilmiyordu,
muhabbeti sıfırdı amk.
"lan neden beni istedin amk" diye geçirdim içimden ama evine gelince anlamıştım mevzuyu.
-ömer benim cüzdan teknede kalmış be, bu seferlik idare ediver, bi dahaki sefere ödeşiriz. dedi
-ne demek ab,i lafı mı olur. dedim hiç bozulmadan.
elemana bi şey yansıtmamıştım ama içten içe de sinirlenmiştim amk.
başta alzaymır amca olmak üzere herkes ömer'i gibiyordu.
alzaymır amcaya kızmıyor, kızamıyordum gerçi, o ayrı.
cebim para görür görmez kontör alacaktım ama şansıma hiç müşteri de denk gelmedi.
durakta da işler kesattı.
akşama kadar 2 defa sıra bana geldi, 2'si de kısa mesafeydi amk. cebimde hala 10 lira bile yoktu.
ben mal gibi 50 kontör de satıldığını bilmediğim için 100 kontör için 20 lira toplamaya çalışıyordum.
şimdi düşünüyorum da amma fakirmişim be amk.
neyse. öyle böyle derken akşamı ettik. ablamı görmek için yanına gittim.
hem hala bi sürü elbisem de ordaydı eniştem yokken getirdiğim, onları da geri almak lazımdı.
ablamın evine gelmiştim. kapıyı eniştem açtı. selamlaşıp girdim içeri. aysel evine gitmişti.
eniştemin moralinin hala yerinde olmasına bakılırsa ablam henüz anlatmamıştı olanları.
bugün doktora gidecektik, eniştem mevzuyu henüz bilmediği için haliyle o da yalan oldu.
öyle böyle sohbet muhabbet, çay çorba derken akşamı etmiştik.
saat 9'a geliyordu.
eylül'den hala bi çağrı bile yoktu.
kafayı yemek üzereydim.
nerde olduğunu bile bilmiyordum. telefonu cebimden bi daha çıkartıp baktığında şarzının bitmek üzere olduğunu farkettim. ne olur ne olmaz eylül falan arar diyerekten telefonu şarza takmak için eve gitmeye karar verdim .
ablamla ve eniştemle vedalaşarak çıktım evden.
ama eylül'ü merak ettiğim için eve geçerken eylül'e bakmak için aşağı sokaktan bizim eski evin önünden geçtim.
ışık yanıyordu. evde olduğunu bilmek rahatlatmıştı beni. benim eve geldim. arabayı durağa parkedip çıktım eve. ses olsun diye TV yi açıp uzandım çekyata. telefon şarzda ve kulağım telefondaydı. sadece 1 mesaj bekliyordum çıkıp eylül'ün yanına gitmek için.
gurursuzluk yapmamak için kendimi zor tutuyordum. öyle böyle derken saat'i 12 etmiştim.
içim çok huzursuzdu.
eylül'ü görmeden uyuyamayacaktım.
"giberler" diyip indim aşağıya ve bindim arabaya.
ses olmasın da geldiğimi anlamasın diyerekten arabayı uzağa parkettim ve indim arabadan.
bahçe kapısına doğru yürüyordum ki bahçe kapısından çıkan adamı gördüm...