*
emrah hiç bi şey diyemedi.
hemşireye sorduğum o soruyu sorduktan sonra eminim ki benle ölene kadar orda bekleyebilirdi.
oturduk öylece.
saat 3 oldu, 4 oldu, 5 oldu.
ben istemesem de sabah oldu.
telefonum çaldı bir çok kez.
duyan aradı, duyan aradı.
çoğunu açmadım, açamadım.
yeni duyanlar hastaneye gelmeye başlamışlardı yine.
oysa ki ne değişirdi ki,
ablam çoktan gitmişti.
saat 10'a geliyordu ki cemil usta geldi duraktan bir kaç arkadaşla.
hiç kimse konuşmadı, hiç kimse bi şey demedi, diyemedi.
dedilerse de duymadım ben zaten.
ilk geceden nasıl ağırlaşmıştı bu acı böyle anlamadım,
ama dincek gibi hiç durmuyor, aksine sanki her geçen saniye ağırlaşıyordu.
üstüne bir de beynimi uyuşturan uykusuzluk binince ayakta duracak gücüm kalmamıştı.
ama ne yapıp ne edip kalmalıydım.
saat 11'e geliyordu, cemil usta hava almak için beni dışarı çıkarttı.
kendine bi sigara yaktı.
öyle boş boş bakıyordum ben,
ve birazdan ablamın bineceği son arabayı gördüm.
cenaze arabası hastanenin arkasına doğru gidiyordu.
içerden taksici arkadaşkar işaret ettiler.
içiri girdim,
görevlilerden biri bi kaç kağıt imzalattı, cenazeyi tesim alabilmemiz için.
artık ablamı teslim alma vakti gelmişti.
bi kaç kere düşme tahlikesi yaşayarak çıktım arka kapıdan.
cenaze arabasından içeri boş giren tabut içinde ablamla çıktı dışarı.
arabaya bindirdiler ablamı.
cemil usta sırtımdan destek veriyordu bana.
tutmuyordu ama resmen düşmiyim diye önlem alıyordu.
bi kaç defa dayandım cemil ustaya, o olmasaydı kaç defa düşmüştüm zaten.
cemil ustayla beraber bindik cenaze arabasına.
ablamın evine doğru gidiyorduk.
her seferinde güle oynaya gittiğim eve bu sefer yas tutmaya gidiyorduk,
hiç bitmesin istedim o yol ama yol da bitti.
mahalleye girmiştik.
daha sokağın başından döner dönmez gördüm evin önündeki kalabalığı.
ne ara kurulmuştu, kim kurdurmuştu bilmiyordum ama çadır vardı evin önünde.
altında bir sürü sandalye, masa, tanıdık tanımadık bir sürü insan oturuyordu.
bizim geldiğimizi görünce ayaklandı herkes.
ortada ayılan bayılan kadın annem hemen yanında onu tutmaya çalışan aysel ve selim vardı.
selim'in hemen yanında duran babamı görmem güç olmadı.
hepsi çok kötü görünüyorlardı.
ağıt sesleri sokağın başından duyuluyordu.
cenaze arabası kalabalığın önünde durdu.
herkes ağlıyordu lan beyler.
ben hariç herkes ağlıyordu.
annem ağlıyordu, eniştem ağlıyordu, selim ağlıyordu, babam ağlıyordu, aysel ağlıyordu, rüstem abi ağlıyordu, hacer teyze ağlıyordu, süleyman abi ağlıyordu, tanıdık tanımadık herkes ağlıyordu.
yolda dikkat etmemiştim ama arabadan inerken farkettim ki cemil usta da ağlamıştı, gözleri kıpkırmızıydı.

*
önce ben sonra cemil usta indik arabadan.
ablamı da evini son kez ziyaret etmesi için indirdik arabadan.
açık olan kapıdan içeri girdik ablamla beraber.
salonun orta yerine bıraktık ablamı, insanlar içeri doluşmaya ağıtların sesi yükselmeye başlamıştı.
annemi de içeri geçirdiler.
ablamın yanında diz çöktü annem, ablama sarılmaya çalıştı.
"günah" diyerek tuttular annemi.
nesi günahtı ki, insanın en sevdiğine son bir kez sarılacak olması mı.
ben daha fazla dayanamadım ve çıktım dışarı.
kalabalığın arasında tıpkı ben gibi bakan ama ağlamaktan kıpkırmızı olan gözleri gördüm.
elleri kelepçeliydi ve yanında bir asker vardı.
o da çok kötü görünüyordu.
yıllar sonra ilk defa görüyordum abimi.
istemsizce yanına gittim, kelepçeli ellerini havaya kaldırarak kafamın üstünden geçirdi ve sarıldı bana.
özlemle ve acıyla ben de sarıldım abime.
o ağladı, ben sustum yine.
babamla selim de dışarı çıktılar.
ne onlar bi kelime etti ne de ben, resmen gözlerimizle konuştuk.
yaklaşık 1 saat sonra ablamı geldiği arabaya tekrar bindirip mezarlığa gidecek ve onu orda bırakıp gelecektik.
nasıl yapacaktık bilmiyordum ama yapacaktık işte.
o an insanın tek istediği şey ne oluyor, ne için yalvarıyor biliyor musunuz beyler,
siz hiç bilmeyin, ben çok iyi biliyorum, söyleyeyim,
"allahım çabuk geçsin zaman da çabuk unutayım bu acıyı" diyor insan.
beni gören herkes "başın sağolsun ömer" diyordu.
sadece başımla "eyvallah" diyebildim cevap olarak.
ablamın nasıl öldüğünü yarım yamalak birbirlerine anlatan ve "vahh vahhh" çeken teyzelerin sesi bana kadar geliyordu.
o an onlardan nefret etsem de yapacak bir şey yoktu,
usulca uzaklaştım aralarından.
çadırın arka tarafında yüzünü kapatmış ağlayan kızı gördüm.
onu tanımam için yüzünü görmeme gerek yoktu, saçları zaten kendini ele veriyordu.
yanına gittim yavaşça.
-eylül. dedim omzuna dokunarak.
kafasını yukarı kaldırdı oturduğu yerden.
onun da gözleri kıpkırmızıydı.
ayağa kalktı sonra, o da sarıldı bana.
en sağlamı da bu olmuştu.
bi nebze de olsa iyi gelmişti.
-saol. dedim
daha sıkı sarıldı.
-ağlama. dedim
cevap vermedi, hala için için ağlıyordu.
ellerimle sildim gözyaşlarını.
ailem dışında bir tek eylül demedi o samimiyetsiz "başın sağolsun" kelimelerini.
çünkü canımın ne kadar yandığını, ablama ne kadar taptığımı çok iyi biliyordu eylül.
az önce oturduğu sandalyenin yanındaki kaldırıma oturup hiç konuşmadan beraber yaşadık aynı acıyı.
derken 1 saat de geçti.
bi hareketlenme oldu evin önünde, annemin ağıtları arasından ablamı çıkarttılar dışarı ve cenaze arabasına bindirdiler geri. bu sefer cenaze arabasına babam ve selim binmişti.
cemil usta yanımıza gelerek beni ve eylül'ü aldı ve rüstem abinin arabasına bindirdi.