*
önce anlam veremedim.
"ne diyon lan sen değişik" diyen gözlerle baktım Güler'e.
-anlamadım. dedim
-içeri geçer misin. dedi
cevap vermedim, hala sorduğum soruya cevap bekliyordum.
ama beklediğim cevabı alamadım.
içeri geçti Güler kapıyı açık bırakıp.
1 dk kadar kapıda mal gibi bekledikten sonra merakıma yenik düşüp girdim içeri.
ben girdiğimde Güler salondaki koltuğa oturmuş beni bekliyordu.
karşısındaki koltuğa oturdum.
-dinliyorum. dedim
-nasıl başlayacağımı bilmiyorum ama beni utandırdın. dedi
-ne demek istiyorsun. dedim
aklıma necati amcanın arabada düşürdüğü zarftan başka bir şey gelmiyordu Güler'in beni yemlemesi için ama o da imkansızdı,
zarfı necati amcanın düşürdüğüne emindim.
-çekmecedeki zarflar ömer... dedi.
aslında cümleye devam etmesine gerek kalmamıştı artık,
Güler'in beni nasıl denediği belli olmuştu.
-sen mi koydun onları oraya. dedim
-evet. dedi boynunu bükerek.
-çok güzel, teşekkürler. dedim ve sinirle ayağa kalktım gitmek için.
-devdıbını da dinlemen lazım. diyerek gitmeme engel oldu Güler.
atarımı uzatamayarak oturdum gerisin geriye.
-kaybını duydum, çok üzüldüm ömer. diyerek ikinci parta giriş yaptı Güler.
-sağol. dedim
-ve hastanede olan yiğeninden dolayı ne kadar zor durumda olduğunu da. dedi
Umut'tan ve hastaneye olan borcumuzdan bahsetmesi garibime gitmişti,
necati amcaya bunların hiç birinden bahsetmemiştim.
-bunları nasıl bilebiliyorsun. dedim
-polisim ben. dedi
-nasıl yani, bildiğimiz normal polis mi. dedim şaşırarak.
-evet, bildiğimiz normal polis. diye cevap veri Güler tebessüm ederek.
-beni araştırdın o zaman. dedim
-sordum soruşturdum. diyelim
-neden peki. dedim
-daha önce de bahsetmiştim sana, babamın bu durumunu suistimal eden çok yakını oldu ve sen de garip bir şekilde birden yakınlaştın, bir anda duymaya başladım adını, babamın evine girip çıkmaya başladın ve rahatsız oldum, önce babamın durumunu anlatıp nabzını kontrol ettim sonra da bu oyunu oynadım, çekmeceye zarfları ben koydum, o paraya ihtiyacın olduğunu ve alacağını düşündüm, çünkü kaybedicek bi şeyin yoktu. demişti ki sözünü keserek.
-hala kaybetmeye çok korktuğum şerefim ve onurum var. dedim sinirlenerek ve ikinci kez ayağa kalktım.
-işte zaten bu yüzden utandırdın ya beni, lütfen anlayışla karşıla, babam benim için çok değerli ve artık çevresindekilerden daha fazla zarar görmesini istemiyorum, nolur kızma bana, ya da kız, boşver beni, yeter ki babama yoldaş olmaya devam et, senle tanıştığından beri pek mutlu, daha bi pırıl pırıl bakıyor, yapamayacağı bi şey oldu mu, senden bahsediyor, "o yapar" diyor, ha bir de kızma ama sana "gereksiz Ömer" diyor. dedi Güler tebessüm ederek.
son cümlesinde sinirlerime de hakim olamayarak güldüm.
ben gülünce Güler'de güldü.
-affettin?. dedi gülüşümden destek alıp.
affetmemiştim aslında
ama uzatmamak için kafamı salladım.

*
-sadece meraktan soruyorum, oldu ki ben o parayı aldım, beni hapse mi attıracaktın? dedim
-yemin ederim ki hayır, öyle bir niyetim yoktu. dedi
-ordaki parayı alıp elimi kolumu sallaya sallaya gitmeme razı mı olacaktın yani. dedim
-babamın etrafına bir daha yaklaşmaman için ordaki parayı alıp uzaklaşmanı yeğlerdim ömer. dedi
babasını gerçekten çok sevdiğini ve Güler'in de iyi niyetli olduğunu anlamıştım artık.
tam "eyvallah" diyip gidecektim ki
-bak aklıma ne geldi. dedi
"ne geldi amk" der gibi baktım Güler'e.
-ordaki zarflar, babamın önceden beri aldığı kira paraları ve uzun zamandır babamın kiraları alamadığını ve takip edemediğini söylemiştim sana, var mısın benle bi anlaşma yapmaya? dedi.
aklıma ahkalksız teklif gelse de allahtan korktuğum gibi olmamıştı.
-çekmecedeki zarfları al, orda yaklaşık 40 bin TL kadar para var, yiğeninin çıkmasına 1 aydan fazla var, 2 ay de sen ona. 2 aylık kira yaklaşık 20 bin TL eder, hatta bazılarından da geçmişe yönelik kiraları da alırsan senin hastane işini hallederiz, yiğenini de hastaneden çıkarttıktan sonra kiraları almaya devam edersin ve düzenli olarak babamın hesabına yatırırız. bu durumdan sen de karlı çıkmış olursun biz de. dedi Güler.
aslında mantıklı bir teklifti bu ama yine de kabul edemezdim.
-hadi necati amca alamıyor, unutuyor anladım ama kızı olarak sen neden alamıyorsun. dedim
-binadakilerin hiç biri kızı olduğumu bilmiyor. dedi
-ama sen bana bu binada oturanların çoğunun babanın eski dostu olduğunu söylemiştin. dedim
-evet ama ben uzun süre Fransa'daydım, değiştim ve unutuldum ömer. dedi
mantıklı gelmişti, uzatmadım.
-anladım. dedim
-eee ne diyorsun. dedi
-kabul edemem. dedim
-bize yardım etmeyeceksin yani o zaman. dedi
-yoo ederim, kiraları toplar getitiririm hepsini ama o ilk söylediğini yapamam, birikmiş zarfları ve 2 aylık kirayı alamam ben. dedim
-neden almayasın ki. dedi
-çünkü benim değil onlar. dedim
-ben canı gönülden veriyorum. dedi
-böyle bi şeyi karşılıksız kabul edemem. dedim
-peki tamam, borç olarak kabul et o zaman. dedi
-olmaz. dedim yine.
-bu sefer neden. dedi
-ödeyemem o kadar parayı. dedim
-babam bunu duyarsa çok üzülür. dedi Güler, resmen beni tehdit ederek.
-necati amcayla konuşmadınız inşallah bunları. dedim
-yok ama bilseydi çok üzülürdü yani. dedi
gönlüm hiç razı gelmese de inceden kaymaya başlamış,
"istemez yan cebime koy" moduna girmiştim.
-peki diyelim ki dediğin gibi yaptık, millet neden bana versin ki kiraları, beni tanımıyorlar sonuçta. dedim
-orasını bana bırak. dedi
-peki bakalım. dedim
-bu, kabul ettin demek oluyor o zaman, uzat elini bakalım ortak. dedi Güler tebesüm ederek.
utanarak da olsam uzattım elimi.
-anlaştık ortak. dedi
-anlaştık ortak. dedim
o gün resmen benim hayatımın dönüm noktası olmuş,
o günden sonra da Güler'in bendeki adı "ortak" olarak kalmıştı.
para sorununu çözmüş olmanın mutluluğu içinde ayrıldım Güler'e teşekkür ederek evden.
aşağı indim ve arabaya bindim, durağa doğru müşteri kovalaya kovalaya sürüyordum.

*
müşteri bulamadan durağa geldim.
sokağa girdiğimde camda birilerinin yolunu gözleyen eylül'ü gördüm.
beni görünce yüzünde oluşan sıcak gülümseme cevabı vermişti bana.
onu öyle görünce ben de mutlu oldum, ben de güldüm.
durağın önüne park ettim,
biraz eylül'le çaktırmadan kesiştikten sonra her zamanki gibi "gir kız içeri" işaretimi yaptım kafamla,
söylene söylene girdi içeri sevdiceğim.
yüzümdeki gülümsemeyi fark eden şoför arkadaşlar
"ooo neşen daim olsun Ömer"im diyerek selamladılar beni,
"eyvallah abiler" diyerek oturdum yanlarına.
rüstem abinin de keyfi yerindeydi, kim bilir o da beni mutlu gördüğü içindir belki.
sohbet, muhabbet derken durağın telefonu çaldı bi kaç defa.
sıra bana gelmişti,
adresi alıp çıktım duraktan.
müşteriyi alıp gideceği yere bıraktım,
dönerken müşteri kessem de yine bulamadım,
durağa doğru sürüyordum ki ablamı bi kaç gündür fazla ihmal ettiğimi fark ettim,
doğru mezarlığa sürdüm arabayı,
büyük bahçe kapısından girdim içeri,
arabayı uygun bir yere park edip indim arabadan.
arabanın bagajındaki iki bidonu alıp en yakın çeşmeye doğru yürüdüm,
bidonların doldurduktan sonra ablamın mezarına doğru yürüdüm,
mezarın başında durdum,
baktım öylece bir süre,
-kızma bana abla, senin yaramazla uğraşıyoruz kaç gündür, ondan gelemedim. dedim tebessüm ederek.
sonra yine aynı hüzün çöktü.
ağlamadım ama gözlerimin dolmasına da engel olamadım.
oturdum yanıbaşına,
dertleştim biraz ablamla,
her zamankinden daha sakin dinliyordu artık beni,
en ince ayrıntısına kadar anlattım her şeyi,
üzülmesin diye para muhabbetini atlayarak.
mezarının üzerindeki çiçekleri suladım, kuruyanları söktüm attım ve biraz daha durduktan sonra
-yine gelicem ablam. diyerek ayrıldım mezarın başından.
arabaya bindim.
durağa doğru sürdüm arabayı.
15 dk kadar sonra girmiştim bizim mahalleye,
durağın sokağına döndüğümde eylül'ün evinin önünde duran çakal kasa BMW'yi gördüm.
Ali gelmişti.
istem dışı bir an için gerilsem de,
yapacak bir şey yoktu,
sonuç olarak Ali, Eylül'ün kardeşiydi
ve benim de müstakbel kayınçomdu,
her seferinde burun buruna gelsek de bunun da bi şekilde halledilmesi gerekiyordu,
ama çocuğu ne zaman görsem önce Selim'i sonra da beni evire çevire dövdükleri geliyordu aklıma.
"neyse" diyerek geçtim durağa,
selam vererek girdim içeri,
bi süre oturdum öylece,
sonra bi mesaj geldi telefonuma,
mesaj eylül'den geliyordu.
"bana gelir misin, konuşmamız gereken şeyler var.." yazıyordu.