*
tamam belki onlarca suça ortak olmuştu.
ama kurduğu cümlelerden ve bizim olaydan da bildiğim kadarıyla bu çocuk diğer iki huur çocuğunun yancısıydı, şoförüydü, getir götürcüsüydü.
kurunun yanında yaş da yanacaktı.
evet yaptıklarından pişmandı ama yapacak da bi şey yoktu.
hiç bi şey diyemedim.
çocuğu yine yakasından bu sefer daha nazik tutarak indiği yere bindirdim geri.
arabanın etrafından dolandım ve ben de yerime oturdum.
bu sefer kapıları bile kilitlemedim.
eleman o kadar çaresizdi ki teslim olmayıp kaçmak bile onun için büyük dertti.
boğazını sıktığımda kendini bile savunmaması işte sırf bu yüzdendi.
ölüme gideceğini biliyor, giderken de vicdanını biraz olsun rahatlatmak istiyordu sadece.
içimde tarifsiz bir rahatlama vardı.
bu 2 huur çocuğunun ölmesine sevinmiştim.
ama rahatlamanın sebebi dolaylı yoldan da olsa intikamımın alınması değildi.
elimi kana bulamamış olmam, abim gibi olmamış olmam ve ablama vermiş olduğum sözü tutabilecek olmamdı.
allah ömür verdikçe umut'un yanında olabilecek, eylül'ün gözlerinde kaybolabilecek olmamdı. henüz farkında değildim ama az önce teşebbüs ettiğim şeyden dolayı uzun süre kendimden nefret edecek, her ne kadar direkten dönmüş olsam da yapabileceğim şeyden ötürü çok pişman olacak, hatta bir süre sevdiklerimin yüzüne bakamayacaktım.
ama yapacak bir şey yoktu.
öyle ya da böyle bendeki dipsiz kör kuyu kapanmıştı.
karakola gelmiştik.
hiç bi şey demeden inmesini bekledim.
belki dediği gibi helallik bekliyordu, belki de her ne yaptıysa zorla yapmıştı ve iyi bir çocuktu ama ben bunu yapamazdım.
hadi ben yaptım,
Umut, annesiz büyümek zorunda kalan umut, onun vebalinin altından öylece kalkılır mıydı.
-bi sözün var mı abi. dedi çocuk arabadan inmeden önce.
-allah kurtarsın. dedim sadece
çocuk güldü yine.
-orda allah yok abi. dedi
ölüme gideceğini bile bile güldü ve arabadan inerek karakola girdi.
onun hikayesi burda bitmişti.
bir süre öyle boş boş bekledikten sonra bastım gaza.
neye uğradımı şaşırmış halde durağa sürdüm arabayı.
ama sonra yolumu değiştirdim.
yaklaşık 1 haftadır uğramadığım ablamı ziyaret etmeye karar verdim.
eylül, en son onsuz gittiğim için kızmıştı bana ama gerekirse bugün yine geliriz ablama diyerek aldırış etmedim, yolumu değiştirmedim.
mezarlığa girince durdum ve arabanın arkasından aldığım bidonlara yakınlardaki bi hayrattan su doldurup ablama doğru devam ettim.
önce mezarın üzerindeki çiçekleri suladım bir bidonla, kurumuş dalları söktüm attım.
sonra mezarlığın taşlarını yıkadım ellerimle.
anlatmaya başladım yine.
her şeyi anlattım ablama.
o çocuğu nerdeyse öldüreceğim için özür diledim ablamdan.
diğer huur çocuklarının cezalarını çoktak çektiklerini ama korkmaması gerektiğini, onların ablamdan çok uzaklarda, cehennemde olduklarını söyledim.
içimde ne varsa dökmüştüm.
iyi gelmişti.
bi süre ablamın mezarının başında oturduktan sonra duamı ederek ayrıldım mezardan.

*
yaşananları anlatmam gereken bi kaç kişi daha vardı ama acelesi yoktu.
önce benim bi sindirmem gerekiyordu olanları.
bildiğim tek şey, güzel günler göreceğimizdi, güneşli günler.
her şey iyi olacaktı, umut büyüyecekti.
ve hepimiz onun üzerine titreyecektik.
arabaya bindim ve durağa döndüm.
saat öğleni geçmiş 2'ye geliyordu.
tam arabayı durağa parketmiş içeri geçecekken telefonuma mesaj geldi.
mesaj eylülden geliyordu.
"acıkmadın mı hala?" diyordu.
belki de acıkmıştım ama yaşadıklarımdan dolayı aklıma bile gelmemişti.
yemek için beni bekleyeceğini bildiğim için "çok acıktım" dedim.
"ee hadi gel o zaman, bekliyorum * " diye cevap geldi.
artık eylül'le olan ilişkimizi herkes bildiği için hiç çekinmeden karşı kaldırıma geçtim ve zile bastım. aşağı kapı açıldı ve 2. kata çıktım.
kapıda karşıladı eylül beni.
önce hiç bir şey demeden kocaman öptü.
özlemişti, özlemiştim.
içeri geçer geçmez
-neyin var senin. dedi
ben elimden geldiğince hiç bir şey yansıtmamaya çalışsam da becerememiştim.
kızacağını bile bile
-ablamın yanına gittim, az kötü oldum işte. dedim
-sen nasıl bi yalancı pislik oldun başıma ya. diyerek yalandan yumruklamaya başladı beni.
o şebek hareketlerine daha fazla dayanamayıp güldüm.
-gideriz yine. dedim.
-zaten bi daha da götürmezsen taksiye atlar giderim. dedi tebessüm ederek.
olaysız dağıtmıştım asıl konuyu.
önceden hazırlamış olduğu yemekleri tabaklara koyarak oturduğumuz odadaki masaya getirdi eylül.
ben de su falan getirerek yardım ettim.
en son ekmeği de getirdim ve oturduk masaya.
tavuklu pilav ve salata yapmıştı eylül.
o bana yapmış olduğunu zannettiğim ilk kekle beklentilerimi çok fazla yükselten eylül ondan sonra yaptığı her yemekte seviyeyi biraz daha düşürmüş ve nihayetinde vasatın altına indirmişti.
ve bi gün bana getirmiş olduğu o kekle para bozdurmak için girmiş olduğum bi pastanede karşılaştığımda taşlar yerine oturmaya başlamıştı, ama bi şey söylelemiştim ona.
açık söylemek gerekirse eylül bu konularda çok beceriksizdi ve benim bile elime su dökemezdi.! ama yemek yapmaktan hiç vazgeçmedi.
karnımı doyurdu çoğu zaman sağolsun.
ona başlarda yalan söylemeyip yemekleri biraz eleştirsem de üzüldüğünü gördüğüm için lapa gibi pilavını bile "ımmm çok güzel olmuş" diye diye yedim bi zaman sonra.
alışmıştık be birbirimize,
dışarda başka yerde tane tane bi pilav yediğim zaman bile garip geliyor,
eylül'ün pilavını arıyordum.
yemekleri yemiş karnımızı duyurmuştuk.
ben teşekkür edip ellerimi yıkamış, durağa inmek için kapıya doğru yönelmiştim ki kapı çaldı.
direk açtım kapıyı.
elindeki zarflar kapıda bekleyen kişi postacıydı.
postacı, eylül'ün adını soyadını söyleyip zarfı teslim etmek ve imza almak için kapıda beklerken elindeki zarfı nazikçe aldım ve üzerini okudum.
zarf ÖSYM'den geliyor ve o çok sevdiğimle yollarımızın ayrılacağının haberini veriyordu...