*
sarıldık.
uzun uzun baktık birbirimize.
resmen birbirimize dokunmadan sevişiyorduk gözlerimizle,
o gece ikimiz de uyumadık.
sabah kadar sözler verdik birbirimize,
ona artık gerçekten güveniyordum.
o gözlerde yalana yer yoktu beyler,
o, eylül'ün başlarda bahsettiği saf çocuk da yoktu artık.
çok acılar çekmiş acılarımla beraber ben de büyümüştüm.
eylül de bunun farkında olduğu için beni bi daha kaybetmeyi göze alamazdı.
ertesi gün otobüse bindirip uğurladım eylül'ü.
vedalara da alışmıştık.
artık verilen sözler üzerine daha sık görüşeceğimiz için ilk vedalar kadar koymuyordu vedalar.
eylün izmir'e döndükten sonra bazen ayda 2 kez, en az ayda 1 kez gittim eylül'e.
tek başına eve çıkmıştı eylül.
anahtarı bile vardı bende.
bi kaç defa eve geldiğimde kapıyı anahtarla açtığımda onu korkuttuğum için önce kapının zilini basıyor sonra anahtarla kapıyı açıyordum hep.
öyle böyle o seneyi de bitirdik beyler.
eylül'ün bütün arkadaşlarıyla tanıştım.
genellikle kızlar beni çok sevmişti.
erkeklerin bazıları kıl tüy tiplerdi ama onlar da alıştı sonra bana.
hatta bazılarıyla eylül yokken dışarı çıkmışlığımız bile oldu eylül her ne kadar "zaten 2 günlüğüne geliyorsun, onda da çocuklarla bensiz dışarı çıkıyorsun" diye kızsa da.
ali mert haricinde diğer tüm çocukların pes'te vermiştim ellerine.
ali mert bini çok iyi oynadığı için berabere bile kalamamıştık hiç.
geçtiğimiz süre zarfında ben de sınava girdim.
gamze sürekli ders çalıştırdı beni.
hep zeki olduğumu söyledi gamze ben pek inanmasam da.
matematiğe oldum olası zaten kafam basardı.
sınava soktular beni el birliğiyle.
kocaeli üniversitesi fen edebiyat fakültesi. matematik bölümünü yazdım.
sonuçlar açıklanmış yazdığım bölüm gelmişti,
çok garip bir duyguydu.
benden çok eylül ve bizim çocuklar sevinmişti.
hiç hayal edemesem de başta kötü kenan'ın gazıyla 2008 Eylül'de üniversiteye başlamıştım.
bölümdeki çocukların hepsi abi dediler bana.
başta aralarına almasalar da gibimde değildi zaten,
ama sonra onlar da sevdiler beni.
ben de alışmıştım okula.
lise zamanında olduğu gibi sabahları okula geceleri taksiye çıkıyordum.
matematiğimiz iyi dedik demesine ama soyut matematik falan nedir bilmezdim,
bütün dersleri hep sınırdan geçtim.
en çok ben çalıştım bölümde.
bütün derslere gittim tek bir devamsızlık bile yapmadan.
eylül okulu bitirdiğinde ben 2. sınıfa geçmiştim.
hem onun mezuniyetini hem de benim sınıfı geçişimi kutlamak için susanoğlu'na tatile gittik.
habip abiyi bulduk yine,
bizim ev doluydu.
1 aylığına başkaları tutmuştu.
yalvar yakar hatta fazla vererek boşalttırdık evi.
evden çıkanların cebine de para koyduk tabi.
mükemmel bi tatil geçirdik eylül'le.

*
ama bu sefer annemlere uğramadan dönmeyecektik.
tatil dönüşü tuttuk tarsus'un yolunu.
şehit ishak mahallesine,
o duvarları çatlak mavi kapılı eve geldik,
ananemin evine geldik,
geldiğimiz çok iyi olmuştu. çünkü ananem de artık son zamanlarını yaşıyordu.
onun da gözleri masmaviydi.
ben gözlerimi ondan almıştım.
boncuk nine derlerdi ona mahallede.
önce ben sonra eylül öptü ananemin elini.
ananem beni gördüğüne çok sevinmişti.
-gelin kızımız bu mu. dedi ananem.
-ananeee. diyip utansam da aldırış etmedi ananem.
-evet anane, gelin kızın. dedi eylül göğsünü gere gere.
daha önce aramızda evlilik lafı geçse de ailem tarafından ilk defa gelinleri olarak görülmüştü eylül.
o da ben de çok mutlu olmuştuk.
2 gün kaldık orda.
doya doya vakit geçirdik annemle, ananemle, teyzemlerle.
hepsi de çok sevmişti eylül'ü
veda vakti gelmişti.
ananemin elini öpüp evden çıkacaktık ki herkesi çıkarttı odadan ananem.
bi tek benle eylül kalmıştık ananemin yanında.
ananem bizim de yardımımızla yattığı yataktan kalktı.
yatağın altından eski ve küçük bi sandık çıkarttı.
sandığı açtı.
içinden bir kutu çıkarttı.
kutuyu da açtı,
kutunun içinden bir kolye çıkarttı.
biz "o ne anane" dememiştik ki
-bu kolye, dedenin evlenirken taktığı kolye ömer, ahtım vardı, ilk gelinime takacaktım, ama benim çok vaktim yok, düğününüzü göremem, bunu vermeden gidersem gözüm açık gider. dedi ananem.
ananemin söyledikleri ve ölüm gerçeği bizi üzse de yapacak bi şey yoktu.
bu laftan sonra almamak olmazdı.
ananem bana vermeden kendi elleriyle taktı eylül'e kolyeyi.
ucunda mavi bi boncuk olan, altın, eski ve maddiyatını gibtir et manevi olarak çok ama çok değerli bi kolyeydi bu.
-bu kolyenin adı boncuk, deden boncuğum diye severdi beni hep, o verdi bu kolyeye o ismi. dedi
o kolye o günden sonra eylül'e her baktığımda onu müstakbel eşim olarak görmemi sağlayacaktı.
ananemle sıkı sıkı vedalaşarak ayrıldık o evden. döndük izmit'e.
ben 2. sınıfa başlamıştım eylül okulu bitince yapması gereken stajı yaparken.
başlarda babası karşı gelse de sonra kızını üzmemek için izmit'te ayarlanmıştı eylül'ün stajı.
yakın zaman sonra kaybettik ananemi.
o kolyenin eylül'ün boynunda olması tek tesellimizdi.
ama ölüm allahın emri, defnettik ananemi.
sonra izmit'e döndü annem.
kötü kenan ve mine teyze ailemle tanışmak için bize geldi.
yemeğe davet etmiştik onları.
annem fakir olduğumuz için çekinse de ben ne olursa olsun kendisiyle gurur duyduğumu söyleyerek rahatlatmıştım onu.
onlar kadar olamasa da biz de çok güzel ağırlamıştık onları.
bi şekilde onlar da sevmişti bizi,
şükrettim allaha hep,
çok zor zamanlar geçirdikten sonra sonunda gülüyordu yüzüm.