*
çardakta oturan taksici arkadaşa selam verip içeri geçtim.
çok şükür sonunda rüstem abi'yi görebilmiştim.
içerde azıcık takıldıktan sonra
-abi 2 dk dışarı gelebilir misin. diyerek rüstem abiyi dışarı çağırdım.
ben çıktıktan sonra hemen geldi peşimden.
çardakta oturan gencoya bakıp "öhö öhö" diye öksürerek azıcık müsade vermesini istedi kibarca.
eleman içeri geçti
o içeri geçer geçmez de biz de çardağa oturduk.
rüstem abinin babamın ajanı olduğunu bildiğim için artık rahattım.
cevabı zaten bildiğime emin olduğum o soruyu sordum.
-rüstem abi bu beni döven elemanlar var ya, onları sen dövdürdün di mi? dedim gülerek.
-hangi elemanları. diye karşılık verdi.
içimden "hoba amk", dışımdan "nasıl yani hangi elemanları" dedim.
-yok olum bizim kavgalık yaşımızı geçti, elimizi ayağımızı çektik o işlerden. dedi
rüstem abi gereksiz yalan söyleyecek bir insan değildi.
eğer o yaptı da saklıyorsa bunu yapmak için çok sağlam bir nedeni olması gerekiyordu.
ama şimdilik ortada öyle bir durum da yoktu.
rüstem abi'nin yapmadığına artık emindim.
ee cemil usta desem mevzudan haberi bile yok adamın,
ee o zaman kimdi bu benim dıbını gibtimin gizemli kahramanım?
2. denememde cevabı yine bulamamıştım.
bir an babam haber uçurdu rüstem abiye de olaylar öyle gelişti diye kendi kendime kurmuş babamın ta almanyadan kollarını üzerimde hissetmiştim.
o an öğrendim ki kendi kendime gelin güvey olmuşum amk.
gizli kahramanımı henüz öğrenmemiştim ama yakın zamanda çok ilginç bir şekilde öğrenecektim.
-eyvallah abi kusura bakma, babamla mevzunuzu öğrenince ben direk sen sandım işte. dedim
-neymiş babanla mevzum? dedi.
-ya işte malum durumlar abi biliyoruz ikimiz de. dedim
-biz sevni evlat yerine koyduk da kol kanat gerdik ömer, bunu unutma. dedi ve hafiften dediğim lafa bozularak içeri girdi.
cemil ustanın elinde büyüdüğüm için beni evlat gibi sevdiğini biliyordum ama başta rüstem abi olmak üzere mahalledeki diğer abilerin, amcaların beni harbiden sevmesi çocukluğumdan bu yana hep dürüst olmamdan kaynaklanıyordu.
kimsenin güvenini sarsmamış, tıpkı emrah gibi verdiğim her sözü ne pahasına olursa olsun yerine getirirmiştim.
yıllar sonra bunların meyvelerini sırtımı dayayacak bir sürü güzel insan olarak topluyordum.
kendi kendimle gurur duymuştum oturduğum yerde amk.
gözüm yine eylül'ün cdıbına takılmıştı.
uyanınca çıkar bana bakar umuduyla sıra bana gelene kadar ayırmadım gözümü camdan.
10-15 dk kadar sonra rüstem abi bi adres verip adımı söyledi içerden.
zaten bi kaç gündür taksiye çıkmadığım için beş kuruş para kalmamıştı cebimde.
o yüzden bu sefer istekli gittim.
şansımızı da kısa mesafe denk gelmişti.
dönerken de müşteri bulamadım.
5 lira için eylül'ü görme ihtimalinden mahrum kalmıştım.
durağa döndüğümde kendime bir çay aldım semaverden ve eylül'ü beklemeye başlamıdım.
evet biraz sonra gördüm eylül'ü
ama beklediğim gibi camda değil evin önüne bırakan yabancı bir arabadan inerken...

*
indikten sonra ufaktan beni aradı gözleri.
bense arabayı sürene odaklanmıştım.
ama camlar filmli olduğu için göremedim.
bi kaç saniye sonra eylül ile göz göze geldik.
hiç bişey olmamış gibi ufaktan tebessüm etti.
ben o arabayla bırakanın kim olduğunu çok merak ettiğim için tebessümüne karşılık veremedim ve boş boş baktım eylül'e.
kendi kendime öfkelenmiştim durduk yere.
eylül sinirlendiğimi ya da merak ettiğimi anlamış olacak ki eve çıktıktan sonra önce camdan çaktırmadan bakarak hala durakta olup olmadığımı kontrol etti,
5 dk sonra da durağı arayıp sokağın başını tarif ederek taksi istedi.
taksiyi isterken özellikle benim adımı söylemişti.
sokağın başında buluşmak üzere o evden çıktı ben taksiye bindim.
köşeyi döner dönmez durdum.
bi 2 dk sonra da eylül geldi tin tin.
-meraba. dedi tebessüm ederek.
-meraba. diye karşılık verdim bu resmi selamlaşma pek hoşuma gitmeyerek.
"sevgili olmadan önce bile daha samimi konuşuyorduk amk" diye geçirdim içimden,
ama şu an için daha büyük sorunlarımız vardı.
kızgın olduğumu ve bi açıklama beklediğimi anlayan eylül neyse ki ben sormadan lafa girdi
-annemdi. o dedi.
şok olmuştum.
-nasıl yani. dedim
-korktum gece. dedi
dalgınlıkla "neyden" diye sordum.
-ömer daha bi gün öncesine kadar emre kapıma dayandı, ses çıkartmadım, orda olduğumu anlayacak bir şey yapmadım ama emre bu, şüphelendiyse bi kez bi daha gelecektir mutlaka. dedi
-neden bana söylemedin, ben bunu bilmiyordum, böyle düşünmemiştim. dedim
-öyle işte. dedi.
hazır konusu açılmışken dünden aklımda kalan diğer soruyu sordum eylül'e
-peki neden sana bakmaya geldiğimde yüzüme bile bakmadın. dedim
-emre'nin tekrar geleceğine emindim, geldiğinde de boş gelmeyecekti bunu da biliyordum, bu sefer senden korktum Ömer, sana zarar vermesine dayanamazdım senden sonra Ali'yi de yolladım zaten. dedi
düşününce mantıklı gelmişti, ikna olmuştum, uzatmadım.
her ne kadar emre mevzunu çok uzatmasam da bu konu çok pis aklıma takılmıştı.
ben gerekirse gece gündüz kapısından nöbet tutardım ama eylül bu korkuyla o evde yaşayamazdı.
aklıma bi fikir gelmişti.
Eylül'ü kolundan tutup hiç konuşmadan arabaya bindirdim.
"nereye" der gibi baksa da kendimce süpriz yapacağım için cevap vermedim.
bizim evin önüne çektim arabayı.
bahçe kapısındadan koşar adımlarla geçip aceleyle evin kapısını açtım.
eve girince şaşkınlıkla etrafı inceleyen Eylül
-burası neresi? diye sordu
-yeni evin. diye cevap verdim...