*
hiç konuşmadan öylece kalakaldım.
yanlış duymuş olmak için yalvardım yukardakine ama,
eylül'ün ağzından çıkan "emre" kelimesi beynimin derinliklerinde yankılanıyordu hala.
telefonu kapatamadım bile,
tam bir mal olmuştum o an.
kısa süre sonra kapandı telefon.
ne yapacağımı, ne diyeceğimi ve hatta ne düşüneceğimi bile bilememiştim o an.
hiç bir şey yapmadan çaresizce bekledim öyle.
ne kadar zaman geçti bilmiyorum.
sağ ön camı tıklattı biri.
göz ucuyla baktım.
eliyle camı açmamı işaret ediyordu.
hiç bir şey yapmamıştım yine.
herif daha fazla dayanamayıp kapıyı açtı ve
-bilader çalışıyor musun, boş musun? dedi
cevap veremedim lan beyler, yemin ediyorum beynim durmuştu.
hiç bir komut vermiyordu vücuduma,
herif sorduğu soruyu 1-2 defa daha tekrarlayıp cevap alamayınca,
-mal mıdır nedir amk. diye sinirlenerek kapıyı çarptı.
herif haklıydı ben de maldım.
tam emin değilim ama belki bi yarım saat sonra tekrar çalıştırdım arabayı.
nereye gideceğim hakkında hiç bir fikrim yoktu.
dönüp cemil ustanın omzunda mı ağlamalıydım, gidip emrenin ebesi mi gibmeliydim, gidip eylül'ün ağzına mı sıçmalıydım...
bilmiyordum.
öyle boş boş sürdüm arabayı.
yola bakıyordum ama boş bakıyordum.
o an kaza yapmadıysam bir tek yukardakinin sayesindeydi.
o an yüzüme bakmıştı, daha çekilecek çilem vardı.
öyle böyle derken mahalleye gelmiştim.
çalışacak durumda değildim ama gidecek yerim olmadığından arabayı durağın önüne çektim ve çardağa geçtim.
diğer taksiciler içerdeydi.
dışarda tek başıma oturuyordum.
hava soğuktu ama içerdeki taksicilerin "ne lan bu hal" sorularına maruz kalmamak için girmemiştim içeri.
aradan belki 1 saat geçmişti.
benim taksinin önündeki 3 taksi de gitmiş sıra bana gelmişti.
bir süre sonra rüstem abi seslendi içerden.
-ömer fırla, aşağı mahalle, eczanenin önü. diye adres verdi rüstem abi.
cevap vermeden kalktım yerimden.
bindim arabaya.
arabayı sürdüm.
ama rüstem abinin verdiği adrese değil direk eylül'ün evine gidiyordum.
alacağım cevaptan korktuğum için yavaş sürüyordum arabayı.
ama zaten yakın olan evin önüne gelmem ne yazık ki uzun sürmemişti.
bahçe kapısının önüne park ettim arabayı ve indim aşağı.
yavaş adımlarla bahçe kapısından içeri geçtim,
evin kapısının önüne geldim.
kapıyı çaldım.
açan olmadı.
biraz bekledikten sonra yine denedim ama sonuç değişmedi.
tam arabaya dönmüştüm ki bir mesaj sesi duyuldu yakınlardan.

*
refleks olarak etrafıma baktım.
çok kısa süre sonra aynı ses tekrarlandı.
bu sefer sesin cebimdeki telefondan geldiğini farketmem geç olmadı.
telefon ya da mesaj sesine henüz alışık olmadığım için üzerime alınmamıştım ama iki mesaj da bana gelmişti.
henüz telefona kaydetmediğim eylül'ün numarasından gelmişti mesajlar.
ilkinde:
"yeter artık, allah aşkına beni arama, bırak peşimi, ben seni tamamen çıkarttım hayatımdan, sana dair hiç bir şey bırakmadım geride, yeni bir hayata, senin olmadığın bir hayata başladım ben. senin tanıdığın bildiğin eylül öldü, anladın mı, öldü. ben artık bambaşka biriyim, ben artık başkasını merak eden biriyim... " yazıyordu
henüz ilk mesajın mutluluğunu yaşayamamıştım ki daha kısa olan ikincisine kaydı gözlerim.
"beni bir daha sakın arama... !" yazıyordu.
o an tek yaptığım şey kafamı kaldırıp yukarı bakmak ve ona teşekkür etmek oldu.
"teşekkürler Allahım" dedim sessizce.
yüzümde gülümseme yoktu ama içimde tarifsiz bi mutluluk vardı.
doğru ablamın evine sürdüm arabayı eylül'ün orda olduğunu düşünerek.
orda değilse bile ablamın telefonundan arar yerini öğrenirim hem de ablamı görmüş olurum diye düşündüm.
çabucak ablamın evine gelmiştim.
arabayı gelişi güzel, evin önüne park ettim.
zıplayarak indim arabadan.
kapıyı çaldım.
kapıyı Eylül açtı.
iliklerime kadar rahatlamıştım amk.
hem onu görmek, hem burda olduğunu bilmek, hem de az önce emre diye bana attığı mesaj tarifsiz bir şekilde rahatlatmıştı beni.
-hoşgeldin. dedi kapıda.
gülümsüyordum aptal aptal.
ama eylül'ün yüzü asıktı, canı sıkkındı.
canının sıkılmasına bu kadar mutlu olacağımı hayal bile edemezdim.
ama kendisini emre'nin aradığını sanıp canının sıkılması acayip mutlu etmişti beni.
-hoşbulduk. dedim
içeri geçmem için kenara çekildi ben ayakkabılarımı çıkartırken.
ayakkabılarımı çıkarttım ve içeri geçtim.
peşimden o da geldi.
salona geçince tekli koltuklara oturduk karşılıklı.
ablamı görememiştim.
-ablam nerde. diye sordum.
-uyuyor ama bu sefer gerçekten. dedi ufaktan tebessüm ederek.
-bu saatte uyumazdı ablam. dedim
-gece hiç uyumamış, gözleri kapanıyordu, ben de yatağına yatırdım, gidecektim ama gidemedim belki uyanınca konuşmaya ihtiyacı olur diye. dedi
-iyi yapmışsın. dedim
2-3 havadan sudan muhabbet ettikten sonra asıl mevzuya girdim.
-canın sıkkın gibi. dedim
-biraz. dedi
-anlat bakalım noldu. dedim
-sonra konuşalım mı, kafamı toparlamam lazım. dedi
henüz renk vermeyerek bekledim, olayları nasıl anlatacağını merak etmiştim.
onun anlatmasını bekleyecektim.
ikimiz de susuyorduk.
ben anlatmasını bekliyor o ise anlatmak için cesaret topluyor ve biraz da kendini naza çekiyordu.

*
-ömer? dedi
-sana bi şey diyicem ama kızmayacaksın. dedi
-yok canım niye kızayım, anlat bakayım. dedim
-beni az önce sanırım emre aradı. dedi eylül üzgün bir ses tonuyla.
-nasıl yani diyerek. numaradan sesimi yükselttim.
-ya emin değilim ama muhtemelen oydu, dün ali geldiğinde anlattı, çocuğu sürekli tehdit ediyormuş, yerimi soruyormuş, numarasını engellediğim için sanırım başka numaradan aradı. dedi
olayları tüm açıklığıyla bana anlattığı için yüzümde gizleyemediğim bi tebessüm vardı.
gülmüyordum ama eylül "neden gülüyorsun" dedi gayet ciddi.
ayağa kalkarak yanındaki 3'lü koltuğun ona yakın olan tarafına oturdum.
ellerinden tutarak yerinden kaldırdım ve onu da yanıma oturttum.
ve sarıldım eylül'e.
-seni çok sevdiğim için gülüyorum. dedim
cevap vermeden daha sıkı sarılarak cevap verdi bana.
o an çok mutlu olmuştum lan beyler.
ama bunları eylül'e bilmiyormuş gibi anlattırdıktan sonra "bu numara benimdi zaa" demek olmazdı.
henüz ne yapacağıma tam karar vermemiştim ama bi şeyler düşünüp bulacaktım.
bi süre daha sarıldıktan sonra kendimi geri çekerek uzaklaştım.
-ama ben çok mutluydum. dedi dudaklarını büzerek.
bi küçük öpücük almamak için çok zor tuttum kendimi.
-bense hayatımda olduğun her an mutluyum. dedim
-ben de. diyerek karşılık verdi.
bi süre göz göze bakışıp liseli aşıklar gibi romantik yaptıktan sonra ablam girdi salona.
uyanmıştı.
-hoşgeldin ömer. dedi hala uyku sersemi.
bu sefer numaradan değil harbiden uyuduğu ses tonundan belli oluyordu.
-sana da günaydın abla, erkencisin bu sabah. dedim
-dalga geçme be. dedi esneyerek. (bunu yazarken ben esnedim, muhtemelen siz de esneyeceksiniz beyler, kasmayın beyler)
-iyi misin. dedim
-iyiyiz. dedi kanını tutarak.
mutlu görünüyordu.
onu mutlu görmek bizi de mutlu ediyordu.
ve bundan sonra biz de ablamın hamile olduğu bilinciyle hareket edecektik.
-aç olan var mı, ben acıktım. dedi ablam.
-abla vallahi ben de yerim. dedim ablam da olsa alışık olmadığım için utanaraktan.
-eylülcüm sen? diye sordu ablam.
-yok abla, tokum ben saol. dedi yerinden kalkarak
ve ablama yardım etmek için içeri girdi.
eylül içerden sofrayı getirdi ve yere serdi.
ablam dolaptan küçük bir tencere barbunya çıkarttı.
-azıcık beklerseniz yanına pilav yapayım. dedi eylül
-ben istemem ama ömer isterse yapalım. dedi ablam.
ikisi de bana bakıyordu.
aslında isterdim, barbunyanın yanına iyi giderdi ama ablamı bekletmemek için "gerek yok" dedim.
eylük dolaptan yoğurt çıkartıp koydu sofraya.
ablam da yufka ekmek ıslayıp getirdi içerden.
eylül'e "gel ye azcık" desek de eylül inmedi sofraya.
biz yedik ablamla.
yemeği yedikten sonra ben tabakları kaldırdım.
eylül de peşimden sofrayı.
tekrar içer geçmiştik. koltuklara oturduk.
-aysel' gördünüz mü hiç, dün gelecekti gelmedi, telefonunu da açmıyor, merak ettim. dedi ablam.