bu kıyağı babanız yapmaz alın bakayım

Ne diyorsun huur cocugu

“uyuyamayan, uykusuzluk hastalığı çeken kişiler, karanlığın getirdiği sınırsız özgürlük ve gerçeklikle baş edemeyen kişilerdir aynı zamanda. bu insanlar, gün boyunca, her şeyi izlemekle oyalanırlar. oysa gece artık izlenecek bir şey yoktur. sadece, yaşamın o belirgin sesi duyulur içten içe. gündüzden soyutlanıp, kurtulmuş olan anlamsızlık, artık saklı değildir. hayatta olma bilinci kendini daha güçlü bir şekilde hissettirir geceleri, ölümün varlığı da öyle. “yaşamın anlamı” gece duyumsanır ve sorgulanır. kimse bunu öğle yemeği sırasında tartışmaz. yaşam, gecenin konusudur.”

gecede bir uyku,
uykunun içinde ben...
uyuyorum,
uykudayım,
yanımda sen

neden, bay anderson neden?

neden, neden bunu yapıyorsun? neden ayağa kalkıyorsun? neden dövüşmeye devam ediyorsun?

varlığını devam ettirmekten öte başka bir şey için mi savaştığına inanıyorsun? bana bunun ne olduğunu söyleyebilir misin? bu özgürlük mü, yoksa doğruluk mu, belki de barıştır ha, sevgi olabilir mi?

illüzyonlar bay anderson, algımızın yanılgıları. insan zekasının, anlamsız ve amaçsız varoluşunu meşrulaştırmak için denediği geçici idealler. ve bunların hepsi en az matrix kadar yapay. zaten sevgi gibi zavalli bir kavrami insan zekasi icad edebilirdi. bunu gorebilirsin, bu durumu kabullenmelisin bay anderson, bunu şimdi bilmelisin. kazanamasın, amaçsızca dövüşmeye devam etmenin hiçbir anlamı yok!

neden, bay anderson, neden, neden direniyorsun?

çünkü bu benim seçimim.

“Ellerime sarılır beni bir gün unutacaksan bir gün bırakıp gideceksen boşuna yorma derdi boş yere mağaramdan çıkarma beni alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna tedirgin etme beni bu sefer geride bir şey bırakmadım tasımı tarağımı topladım geldim neyim var neyim yoksa ortaya döktüm beni bırakırsan sudan çıkmış balığa dönerim”

bir sürü doğru söyledik ama hiç burnumuz kısalmadı ki kızım

içimde, bir yolculukta tanışıp alıştığım, fakat pek çabuk ayrılmaya mecbur olduğum bir insana veda eder gibi bir his vardı..

"hayatın şampanya dönemini çoktan geri bırakıp, ıhlamur evresine geçmiş bir kadın sesi."

babam bana niye böyle şeyler desin lan zaten?

Bir seferinde evlilik teklif etmiştim. Evet ya da hayır gibi rutin bir cevap bekliyordum ama başka bir soruyla karşılaşmıştım. Neden? Beraber çürümek yalnız çürümekten iyidir. Bunun içindi. Bunu söyledikten sonra kabul ettirmesi zor tabii.

ve 4 çocuk annesiydi. bana dedi ki;
" sen hiç öpüştün mü? nasıl bir şey"

"insan sabahtan akşama kadar bir şey olmasını bekler ve hiçbir şey olmaz. Bekleyip durur insan. Hiçbir şey olmaz. insan bekler, bekler, bekler, şakakları zonklayana dek düşünür, düşünür, düşünür. Hiçbir şey olmaz. insan yalnız kalır. Yalnız. Yalnız."

"Bize hiçbir şey yapmadılar, bizi tümüyle hiçliğin içine yerleştirdiler, çünkü bilindiği gibi yeryüzünde hiçbir şey insan ruhuna hiçlik gibi baskı yapamaz."

sevmek zor geliyor. alışmamışım yoruluyorum.her an sevdiğimi düşünemiyorum. bazen atlıyorum. boşluklar oluyor. bunları boş sözlerle doldurmaya çalışıyorum. oysa ben her an sana bakmak,bir sözünü kaçırmamak; bir kıpırdanışını, yüzünün her an değişen bütün gölgelerini izlemek, her an yeni sözler bulup söylemek istiyorum. her mevsimde, her gittiğimiz yerde, insanlarla ve insanlarsız, aşkın değişen yansımalarını görmek istiyorum. bütün bunlar beni yoruyor. sen orada duruyorsun ve beni seyrediyorsun sadece. senin için sevmek, su içmek gibi rahat bir eylem. ben, her an uyanık olmalıyım

sırtını dön yüzüme.
adımların görünsün arkandan, sen usulca giderken..
belki saçlarında dağılır rüzgardan ,son kez bakarım.
tamam git işte !
saçlarını da al buradan ..
kokun kalmasın sokağımda.
adımlarım çıkmasın sana.
ne de adın kalsın bende.

ben kısaca beyin yanılması diyorum.
üzgün olunca çıkıyor çünkü ortaya .
ne var yani şöyle üç beş günde bir tekrarlasa fena mı olur.
birinin sadece yaşıyor olmasının -bu düşüncenin- mutlu etmesi bizi.
oturmak, konuşmak,dertleşmek uzaktaysa sesini duymak.
bazan yağmur yine yağar üstümüze
ama öyle böyle değil yani nasıl desem.
sanki hiç gitmeyecekmiş gibi.
hiç bitmeyecekmiş gibi.
bazen böyle biriyle oturursunuz ya,
sanki sizide çeker aşağı.
nefes almalarından tiksindiğiniz zamanlarda yani,
sevdikleriniz koşar imdada.
beraber yaşamak istedikleriniz.
günler içinizi ısıtır.
güneş yine doğmuştur, doğudan.
artık baştasınız.

@39 pardon beyler

Bu naalet olası kanalın etrafını çerçeve yapmamışlar.

hiç kendi fotoğrafınıza bakıp, arka planda bir yabancı gördüğünüz oldu mu? bu olay, kaç tanımadığımız kişide fotoğrafımızın olduğunu, başka insanların hayatının kaç dakikasında bulunduğumuzu merak etmemizi sağlar. hayallerin gerçeğe dönüştüğü anda mı yanlarındaydık? yoksa hayalleri öldüğü anda mı ordaydık? kaderimizde o fotoğrafın içinde olmak varmış gibi mi duruyoruz, yoksa şans eseri mi yakalanmışız?

sadece düşünün; bir insanın hayatının büyük bir parçası olabilir ve bunu hiç bilmeyebilirsiniz."

senin gibi birini değil, sadece seni aradım ben.

bu adamı gibleyin amk, başlık takip, zamanı gelince yazıcam amk

hasan da gülümsedi. ama onunki zoraki değildi. " bilirim " dedi. özü sözü doğru olanların ortak yönü de budur:

karşısındaki kişinin de içten konuştuğunu sanır.