cezaevinde yaşadığım o pis günler

reservedleri alın sizi inandırmak için capsler geliyor

ya bi gibtirin gidin bunları yaşayan adamın aklına gelirse bayılır sen burada millete etiket olacaksın ha? incide bu tarz cool hikaye yazan herkesin ayrı ayrı yalanına sokuyum.

reserved

dinliyorum panpa devam et

beyler saat 4 gibi resimler gelecek neyse ben devam ediyorum beni dinleyen kadınların tatlı kadınların dudaklarını erkeklerin ise saçlarını öpüyorum e tabi bitli değilse

merkez dinlemede

insan az farklı anlatır diğer yönlerini de anlatır da inanırız amk aynısını anlatıyorsun.

reserved

@72 amacımı anlamıyorsun bu huur çocuğu cas nasıl olsa hikayeyi bıraktı artık anlatamaz.ben onun anlatığı yere kadar aynısını kopyala yapıştır yapacam sonra ise devamı bana özel capsler kan kusmukları hepsini bir anı olarak saklıyorum neyse devam ediyorum

18 eylül 2003…

elimde ekmek, içimde korku dedeme sesleniyorum ama öyle bir sesleniş ki, hani taş olsa sesimin çığlığından ikiye ayrılırdı ama yok sesime ses veren, sesimden başka hiçbir ses yoktu... mavi demirli kapıyı açar açmaz içeri koştum, kapıyı öyle hızlı açmışım ki, kapı önce duvara sonra omzuma çarparak durabilmişti... o an omzuma çarpan kapının farkında bile değildim ama günler sonra omzumdaki acıyı farkedecektim...

duvarlara çarpa çarpa eve girdim; evin girişinde hemen sol tarafta mutfağımız vardı, önce acaba mutfakta mı diye baktım, orada da kimse yoktu, bir kez daha bağırdım orada "dedeeee" diye yine sesimden başka hiçbir ses yoktu işin taktan tarafı içinde korku olunca sesinden bile ürküyorsun artık. evin salonuna koştum... evet oradaydı dedem, başı eğik bir vaziyette çekyatta oturuyordu... üzerinde siyah ceketi, başında da kasketi vardı; öylece oturuyordu ama gelişimden haberi bile yok gibiydi...

dedemi orada öyle görünce korkuyla karışık yaklaştım... tekrar "dedeee" diye bağırdım ama kısık bir ses tonuyla...

@17 entry nick

sanki ölü gibiydi sessizdi. uyandığında beni tanımayacağına emindim belki hırsız bile sanabilirdi beni. dedemle çekindiğim bir foto var onu da caps olarak
ilk önce şu fotoya bir bakın kaldığım işgence gördüğüm cezaevinin capsi beyler baktıkça bilgisayarı parçalayasım gelir
link: https://encrypted-tbn2.go...H9vGzFDPEP64lnCMo-2UplBND
not:daha bir sürü resimler gelecek ama siz bilirsiniz hala cassa inanacaksanız

sanki ölü gibiydi sessizdi. uyandığında beni tanımayacağına emindim belki hırsız bile sanabilirdi beni. dedemle çekindiğim bir foto var onu da caps olarak
ilk önce şu fotoya bir bakın kaldığım işgence gördüğüm cezaevinin capsi beyler baktıkça bilgisayarı parçalayasım gelir
link: https://encrypted-tbn2.go...H9vGzFDPEP64lnCMo-2UplBND
not:daha bir sürü resimler gelecek ama siz bilirsiniz hala cassa inanacaksanız

rezerved

atmışken şunu da atayım bu da kaldığım pis,tak kokan ,beni kan kusturan, sidik ve tak kokularından beni uyutmayan, bana kabus gördüren o pis hücre her kavgada ağzım burnum kırıla kırıla ,kanaya kanaya aldım
link: https://encrypted-tbn2.go...0XRHoHdFHIe5d09aE55Iwth_Q

neyse ben devam ediyorum güzel kardeşlerim daha bu resimler ne ki ağlarken bile çekmişlerdi beni cezaevinde onları da atacağım yeter ki reservedleri alın hikayeyi takip edin

kötü giden bir şeylerin varlığı dedemin hareketsizliğinde gizliydi, ne bir hareket ne de ses vardı... duymuyor muydu beni, görmüyor muydu, bilmiyordum ama bilmek istediğim sadece uyuyor olmasıydı... elimdeki ekmeği dedemin yanına bıraktım, dedemin önünde eğilerek elini tuttum... ölümün soğuk yüzüyle o an tanıştım... parmakları buz kesmişti sanki... hayır dedim kendi kendime, hayır dedim, hayır... olamaz, olmamalı da... şu hayatta, yaşadığım onca acıya rağmen beni bir dakika olsun ekgib bırakmayan bu dağ gibi adam, bugün de beni ekgib bırakmaz, bırakmamalı da diyordum... "dede" diye bağırıyorum, "dedeem, dedem" diye ama sadece dediğimle kalıyordum, hiçbir hareket yoktu, yaşamsal belirti de... elini öperek sol tarafına oturdum... sakallarına dokundum, sarıldım... dedemin eğik başı omzuma düşünce bütün ev üzerime yıkıldı, tutamadım kendimi orada, dede diye ağlamaya başladım... daha sıkı sarıldım, beyaz sakallarına avuç içimle dokunuyordum, aç diyordum gözlerini aç, dede aç gözlerini, gözlerini aç... ben geldim dede, ben, hayırsızın... soğuk eli dudaklarımda, öylece yığıldım dedemin kucağına... öylece, ekgib yarım ve bir hiç olarak yığıldım…

şimdi ne yapacaktım ki? artık olmayacak mıydı? gömecek miydim dedemi, toprak mı olacaktı… olmamalıydı ama olacaktı… yine her zamanki gibi yapacak hiçbir şeyim yoktu diyecektim ki, hala öyle diyorum; ama aslında yapacak çok şeyim vardı… kendimden bile gizlediğim gerçekler… yapacak hiçbir şeyim yoktu, dedemi gömecektim hem de kendi ellerimle…

dedemin dizlerinde ne kadar kaldığımı hatırlamıyorum, kendime geldiğimde ilk iş yunus amcayı aramak oldu, yunus amca dedemin ahretlik dediği arkadaşıydı…

şu an hala yaşıyor…

evet dediğim gibi dedem hala yaşıyor ama içimden bir ses onun öleceğini söylüyor bu yüzden ondan hep helallik istiyorum.bu arada dedemle dalga geçeni yemin ederim ıp adresini bulup ne yapar eder bulup giberim benden demesi. ömrüm gibmekle geçti benim .nerde kalmıştık dedemde bir hastalık bir yorgunluk var konuşmasında bile sessizlik sakinik,bir o kadarda boğuculuk var. içme diyorum sigarayı ama hala içiyor ve içtikçe içiyor.her içtiğinde ciğeri parçalanacak gibi öksürüyor.
neyse biz konuya dönelim

telefonumu elime aldım, yunus amcayı arayacaktım… telefon rehberini baştan sonra tarıyordum ama yunus amcayı bir türlü bulamıyordum… yunus amca kayıtlıydı eminim ama ben bir türlü bulamıyordum…

birkaç denemeden sonra yunus amcayı aradım, telefonun çalma sesi yerini yunus amcanın “alo” sesine bırakınca istemsizce ağlamaya başladım…

dedem, diyorum… ağlıyorum… dedem diyorum ağlıyorum, allah kimseye yaşatmasın o anı… bir türlü konduramıyorsun ölümü, yakıştıramıyorsun…

yunus amca, benim ağlamayla karışık dedem sözlerinden sonra telefonu kapattı o telefonu kapatınca ben de salonun ortasına yığıldım…

iki elimle telefonu sıkıyorum ağlıyorum, dedeme bakıyorum ağlıyorum… dedemin başı sol omzunda dedemi o halde görünce yanına gidip başını omzuma koydum, ben de başımı onun başına yasladım… orada bir kez daha elini öptüm, çok geçmeden yunus amca girdi içeri…

yunus amcayı görünce daha şiddetli ağlamaya başladım, yunus amcamın o anki hali hiç aklımdan gitmiyor…

dedeme bakıyor, yüzünü çeviriyor… dedeme bakıyor yüzünü çeviriyor o da konduramadı belli ki… gitmekle kalmak arasında sabukluyordu…

yunus amca diyorum, dedem diyorum ağlamayla karışık, o hâla sessiz… dedeme yaklaştı, tek bir cümle çıktı ağzından…

ibrahim dedi…
“gittin ha”

o gittin kelimesi benim ağlama şiddetimi ve dedeme sarılma halimi kırbaçlamış gibiydi, daha şiddetli ağlıyor ve daha şiddetli sarılıyordum…

elimi dedemin sakallarından çekti, dedemi çekyata yatırmaya çalıştı ben öylece bakıyordum…

yunus amca dedemi çekyata yatırırken, çekyatın kenarından bir fotoğraf düştü…

o fotoğrafta dedemin bana yıllarca sakladığı konuşması vardı… kin miydi, nefret mi bilmiyorum ama ben kendimden utanıyordum, ona ve ailesine yaptıklarımdan ötürü de vicdan azabı çekiyordum…

kahrolası benliğim ve bencilliğim o fotoğrafın her karesinde gizliydi…

ne mi vardı fotoğrafta; bir tarafında cennet, bir tarafında da cehennem, bense omzumda cehennem ateşi, cenneti ateşe vermeye gidiyordum…

yaptım mı, yaptım...

cenneti, cehenneme çevirdim mi, çevirdim...

yalnız şunu bilin ki, şu an bunları yazarken bile kendimden utanıyorum... ölüm çare değil ve biliyorum öyle kolay da olmayacak benim ölümüm...

analtıncı nesil + taktan resimler + işkence altında bulunan fotoğraf makinesi + ve tabiki dedeler.