yetişkin hayatı mide bulandırıcı dimi?
hergün nefret ettiğin işine gidiyorsun giderken her sabah ve her akşam otobüste tıklım tıklım mezbaha gibi gidip geliyorsun ayakta. belki lider ruhlusun bu özellik sana doğuştan gelmiş ama el mecbur üstüne boyun eğiyorsun. aldığın maaş yetmiyor faturalara ve diğer taklara gidiyor. haftada birgün hafta içi veya haftasonu iznin var. ondada gidip gezebileceğin yer alışveriş merkezi. birde yemek katına çıkıp burger yersin klagib. gezmeye giderken bile aynı trafiği aynı taku çekmek zorundasın. doğa desen anasını skmişler istanbulda bi yer göstersinler ki mangalcıların olmadığı, etrafın pislik zütürmediği bir doğa söylesinler ki gidelim. normalde doğa dediğin zaman adımını attığında kurbağaya basman gerekir kurbağa vaaaaaaaaaaaaak desin. şimdi poşete veya pet şişeye basıyorsun. şimdi yaz geldi fakirlerin uğrak yeri denize girme yeri olan adalar var. büyük ada kınalı ada vesayre. bütün beyaz donla denize giren kürtler iskele başında atlamadan öyle duracaklar. hele bi kız aralarına girsin hepsi toplanacak orada. süren mahkemelerin borçları kapıya dayandı dayanıcak. işsizsen bunların hiçbirini yapamayıp tüm gün evde duruyorsun. iyice aylarca böyle durunca bunalıma giriyorsun kafayı sıyırıyorsun cidden benim gibi. iş desen giriyorum beceremiyorum çıkıyorum işten. iş yerindeki insanların davranışlarınada katlanamıyorum. iş beğenmiyorum inanılmaz bir tembellik daha bu yaşta. bunun altında kendine güvensizlik, bunalım, depresyon vesayre yatıyor. bundan çıkmak için savaşmam gerektiğini biliyorum ama bu savaşı verecek takaatim kalmamış ve düşünüyorum seneler önce bir hayalin vardı. beş kuruş paran olmadan sırt çantanla gibtir olup gidecekin buralardan. dağlarda yatıp kalkıcaktın doğada yatıp kalkıcaktın ölürsende orada ölecektin. şimdi tutan ne seni. sen yetişkin hayatına göre değilsin büyüyemedin ayak uyduramadın sisteme. duygusal olarak çabuk yıpranıyorsun mahvoluyorsun. bazen düşünüyorsun ki annen ölsede sende artık yaşama tutunmaya çalışmaya tek sebebin olan annen öldükten sonra artık burada daha fzla kalmanın bir anlamı olmayacak. intihar eder kurtulursun. zira bu hayatta ailen yoksa, sağlığın yoksa, paran yoksa yaşamya değer bir şey yok. eeee şimdi işin inanç boyutu var. inanayım diyorsun okuyorsun kuranı abdest alıyorsun dua ediyorsun. kuranı okuyorsun okudukça görüyorsun ki sıkıcı tekrarlar sürekli tehditler bişeyler. lan ben kimim ki? kimim ben kimim? acizim lan. sen beni niye tehtid ediyorsun defalarca. cehennemin 10 katını dünyada yaşıyorum zaten nasıl bişeyle cezalandırabilirsin beni. okudukça inancınıda kaybediyorsun bu sefer daha derin düşünmeye başlıyorsun. herşey bir tesadüf veya başka birşeyse başka bir dünya yoksa sonraki hayat yoksa burada ne yapıyoruz. yani zaten öleceksem niye devam ediyorum şuanda? neden bu ızdırabı çekiyorum. hergün ve hergün tek mutlu bir anın dahi olmadan tek bir gülümseyeceğin bir olay dahi olmadan bunlarla yaşarken piskolojinde düzelmeyecek derin yaralar açıyorsun. aynada gözlerime baktığım zaman gözümün ferinin ışığının dahi gittiğini görüyorsun. stresten sırtın sivilce tarlasına dönmüş ve düşünüyorsun acaba karaciğerdemi bi problem var diye? başlıyorsun stres yapmaya. bu sefer dahada çok artıyor. doktora gitmeye üşeniyorsun takaatin yok. kimseye görünmek istemiyorsun. bi çıkış yolu olarak her hafta 5 liraya sayısal oynuyorsun. ama anasını gibtimin kolonlarında daha 3 bile tutturamıyorsun. bi çıkış yolu arıyorsun. bi çıkış yolu. şu ekranın içinde arıyorsun belkide. bi başlık görüyorsun kız tavlamadan ve hayattan bahsediyor. depresyonu nasıl yeneceğinden bahsediyor işte bu diyorsun bunları yapmam lazım biliyorum ama mecalim yok. sanırm tükendim. ve son olarak hergün her saniye ölümü düşünüyorsun. sanırım yapamıcam... ben tutunamıyorum.

bu arada

(bkz: http://www.incisozluk.com.tr/e/161612862/) sevdiğim bi panpamın yalnızlık ile ilgili yazısı belki faydası olur binler