ciddi olucaksanız bakın lütfen

bölüm bölüm anlatıp kafanızı şişirmiycem merak etmeyin, sadece paylaşmak istedim. aslında böyle şeyleri çok anlatmam ama içimde kaldıkça daha kötü hissediyorum. arada bi böyle içimi dökmem gerekiyo. ya da zır zır ağlamam.
bazı ailevi problemlerim var. aslında böyle şeyler karşısında daha güçlü durabilmem gerekir ama hem yaşımın çok büyük olmayışı, hem de kız oluşumdan dolayı olaylara daha duygusal yaklaşıyorum. sorun şu ki, annemle babam nerdeyse senelerdir her taka kavga ediyolar. artık her sabah kalkarken acaba bugün niye kavga edicekler diye düşünmekten bıktım. yatağımda uyurken tartışmalarını duyup kafamı yastığın altına sokmaktan bıktım. biraz daha küçükken herşeye annemin sebep olduğunu sanardım ama aklım başıma geldikçe bütün bunların sebebinin babamın sorumsuzlukları olduğunu anladım. kendisinden nefret ettirmeyi başardı diyebilirim, onun yüzünden tüm erkeklere bakış açım ve yaklaşımım değişti. adamakıllı bişey düşünemiyorum resmen zaman öldürüyorum. neyse ..
çevremdeki bazı kız arkadaşlarım aileleri tarafından kısıtlanıyolar. yok çok açık giyinme, yok şuraya gitme, yok eve erken gel.. hep bana özenmişlerdir bu konuda. ne güzel lan hep istediğin gibi giyinebiliyosun, karışmıyolar ya da keşke ben de senin gibi gece dışarı çıkabilsem, ne güzel ya falan diyolar. evet bunlar güzel belki. ama keşke benim babam da bana kızım o eteği giyme, çok kısa ya da 12den önce eve gel dese ama aile içinde mutluluğumuzu sağlayabilsek. emin olun bunu tercih ederdim.
kafanızı şişirmek istemezdim ama ister inanın ister inanmayın moralim bozukken beni adam gibi güldürebilen tek yer burası. işte bu yüzden sizi çok seviyorum..

uzun olduğu için özür dilerim şimdiden. aslında okumak zorunda değilsiniz de, ben içimi dökeyim yeter..