Asker arkadaşım Ragıp. iyi ve imanlı bir insandı sürekli dini bilgileri anlatır bizi sürekli dine teşvik ederdi. Bizim ana kahramanımız Ragıp’ın teyzesi Şükriye. Şükriye Hanım gördüğü rüyalarla köyde birine gömü buldurmuş herkes tarafından "aman deli bu" diye yargılanan bir insandı. Bir gün Ragıp’la konuşurken evlenemediğimi paramın olmadığını köyde sürekli gömü peşinde koştuğumdan bahsettim. Ragıp beni hiç konuşmadan dinledi. Ben konuştukça Ragıp bir şeyler söyleyecek gibi oluyordu ama söylemiyordu. Bu olayları Ragıp’a anlattıktan sonra Ragıp’ın bana söylediği tek bir şey vardı. "askerlik sonrası Konya’ya gelir misin?" Ragıp bunu söyledikten sonra bana Şükriye Teyzesinden bahsetti. O anlattıkça ben şok oluyordum. "Sen ciddi misin yoksa dalga mı geçiyorsun?" diye sordum. Ragıp ciddiydi. "Tamam, Ragıp" dedim. "Askerden sonra söz veriyorum geleceğim."

Günler geceyi kovalıyor gece gündüzden kaçıyor. O günden sonra Ragıp’la bu konuları hiç konuşmadık ta ki tezkere günü gelene kadar. Tezkere günüme bir gün kala Ragıp yanıma geldi. "Selamun aleyküm" dedikten sonra elime bir kağıt sıkıştırdı. Para verdiğini düşündüm. "Ne gerek var be kardeşim" diye söylendim. Ragıp bana "o adrese 3 ay sonra gel bende orada olacağım" dedi. Hemen aklıma konuştuklarımız geldi "Hı tamam tamam şimdi oldu" deyip kağıdı okumaya başladım. Kağıtta adres numara sokak numarası kapı numarası ve öylesine çizilmiş oklarla işaretli bir kroki vardı. Altında el yazısı ile "Şükriye" yazıyordu. Kağıda hızlıca göz gezdirdim hemen cebime koydum. "Sağ ol Ragıp" dedim ve dostlarımla vedalaşmaya devam ettim. içimde mutluluk vardı Şükriye Teyzeye olan inancım ve tezkere mutluluğu bir aradaydı. Çok zengin olacak gibi hissediyordum. Ertesi gün memleketime dönmek için yola çıktım.

Otobüse bindiğimde hayatımın geri kalanını çok zengin bir insan gibi yaşayacaktım düşüncem bu yöndeydi. Otobüste türlü türlü hayaller kuruyordum. Oradan tarla alırım oradan arsa alırım oradan ev alırım altıma yeni arabalar alırım köydekiler bana bakıp “vay vay” der tamamen gençliğin verdiği pgibolojilerle değişik hayaller kuruyordum. Nihayet köyüme varmıştım o kadar değişik gelmişti ki her şey gözüme. Kendime bir söz verdim “Kadir mutlaka Konya’ya gidip Şükriye Teyze ile görüşeceksin ve ondan yardım alacaksın bu köye tek bir bavulla değil bir gömü altınla geleceksin” bu sözü kendime vermiştim. içimde büyük heyecanım vardı Şükriye Teyze diye birinin olduğunu gömü yerlerini bildiğini herkese söylemek istiyordum fakat belki de bu bilgiyi benden öğrenmek için beni öldürebilirlerdi 3 ay boyunca susmam gerekirdi. Sadece susmam.

Eve doğru yürüdüm ve eve vardım. Annemin, babamın ve kardeşlerimin geleceğimden haberleri yoktu beni karşılarında görünce çok şaşırdılar sarıldılar, öptük, kavuştuk derken yemekler yenildi çaylar içildi vakit akşama yaklaştı. Babamla beraber bahçede hafif esintili bir ortamda otururken “Baba sana bir şey danışacağım” dedim. Babam ne söyleyeceğimi merak eder gibi bana ciddi bakarak “söyle oğlum ne oldu?” dedi. Babama her şeyi tek tek anlattım. Asker arkadaşımın teyzesinin gömü yerlerini bildiğini benim bu işe olan merakımdan ötürü bana yardım edebileceğinden bahsettim. Babam bana biraz sinirlenmiş olacak ki “oğlum başına bir hal gelir ağrımayan başını ağrıtma iş bul çalış geçimi sağla ilerde çok ağlarsın” dedi. Babamın bu söyledikleri beni burkmuştu o kadar heyecanla ve inançla söylemiştim ki babamın desteğini alamadığım için moralim epey bozulmuştu. “Tamam, baba sen bize bir hayat veremedin biz bu tempoyla bu düzenle böyle kalalım tamam tamam” deyip yanından kalkıp eve girdim ve kimseyle konuşmadan yattım.

Babama surat asıyordum kahvaltı vakti konuşmuyordum. Babam bana laf atarak “neredeymiş bu kadın?” diye sordu. Kızgındım “kadın madın yok baba” dedim. “Madem lafı ortaya atıyorsun o zaman laflarının arkasında duracaksın ben senin başın ağrımasın uğraşma diye öyle konuştum yoksa bende istiyorum” dedi. Evet, babamı ikna etme sürecini geçmiştim artık geride tek bir şey vardı bu olayı sır gibi saklayıp burada üç ay geçirmek. Ragıp üç ay sonra terhis olacaktı o üç aylık süreci nasıl geçirecektim günler geçtikçe heyecanım daha çok artıyordu. Henüz daha iki gün olmuştu fakat Şükriye Teyzeye olan inancım her şeyden çoktu. Babamla anlaştık bu olay ikimizin arasında sır kalacaktı ve Konya’ya beraber gidecektik ta ki olay amcamın kulağına gidene dek. Babam boş boğazlı davranarak bu olayı amcama anlatmış ayıptır söylemesi amcam erkek huursu gibi adamdır onun ağzına giden laf köyü dört tur atmadan geri bize gelmez.

1 ay geçmişti bir sabah kapının sert hızlı ve heyecanla çalındığı bir sabaha uyandım. Uykumun o kadar derin olmasına rağmen o korkunç kapı çalınmasına uyandım “ne oluyor yahu” diye çıktım. Kapıyı açtığımda amcam ve köyden 6 kişi ellerinde kazma kürek karşımda duruyordu. “Amca ne oluyor?” diye sordum. Bakkal Eşref abi amcamdan önce konuşarak “altın varmış altın sen zütürecekmişsin bizi” diye bağırıyordu. Başıma gelen en talihsiz olay bu olacaktı amcamı bu yüzden sevmiyordum. “Altın falan yok beni niye rahatsız ediyorsunuz ne hakkınız var” dedim. Amcam bıyığına elini zütürmüş “bak oğlum sen benim canımsın ne olacak hepimize yeter herkes bir pay alır hepimiz mesut oluruz sen amcandan paramı sakınıyorsun?” dedi. Bir şeyler yapmam gerekiyordu “ben babamı kandırdım amcamın boş boğaz olduğunu bildiğim için köydekiler heyecanlansın diye böyle bir yalan attım altın falan yok hahahahaha” diye gülüyordum çünkü bunu yapmalıydım. Köylü bir anda sert gözle amcama baktı kimisi sessiz şekilde “Yakup’un sözüne itimat edersek böyle olur” diye söylenip geri dönmeye yelteniyordu. Amcam bağırdı “yalan söylüyor inanmayın.”

Babam benim bir adım önüme geçti “Yakup milleti oyalama ben öyle bir şey demedim” dedi ve Yakup amcam daha çok bağırarak “Ulan Cahit senin gibi kardeşin Allah belasını versin musibet üstünüzden eksilmesin şerefsiz yalancı” diye bağırdı ve geri giderken “ben size yapacağımı bilirim” diye bağırıyordu. Annem kapıyı kapadı babama dönerek “ne oluyor Cahit ne altını ne kazması” diye sordu. Babam anneme bakarak “ya bari sen sus be kadın” dedi içeri geçti beni çağırdı. Karşısına oturdum “Kadir senin Allah belanı versin senin yüzünden köylünün önünde beddua yedim senin gibi evlada yazıklar olsun” dedi. Çıtımı dahi çıkarmadım. Babam söylenmeye hep devam etti. Kalktı gitti. O günden sonra aramız babamla hep limonu devam etti. Amcam köyü doldurmuş olacak ki köylü bizimle pek konuşmamaya başladı. Artık bir an önce 3. Ay gelsin de Konya gideyim bunu istiyordum. Günler hep aynı seyrinde devam ederken ikinci ayıda bitirdik. Artık son otuz gün kalmıştı hayallerime son otuz gün. Heyecanım artıyordu.

Nihayet 3 ay dolmuştu. Artık bana verilen numarayı arayabilirdim. Babamla konuştum “baba ben artık başlıyorum” dedim. “Ne yapacaksın” diye sordu. Arayıp gidecektim canıma tak etti artık “arayıp gideceğim” dedim. Babam gözlerini kıstı “of” deyip kafasını salladı “tamam” dedi. Bahçeye çıkıp arayacaktım bahçeye amcam gelmişti boynunu bükmüş bahçede çökmüş oturuyordu. Yanına gittim kısık ve isteksiz bir sesle “ne oldu amca” diye sordum. Beni gördüğü anda “çıkartacaksınız demi” diye sordu. O kadar bitkin ve masum sordu ki “çıkartın be yeğenim sen çıkart ben kendim çıkartmış gibi sevinirim sen mutlu ol yeter” dedi. Duygulanmıştım “yok be amca vallahi çıkartma yok sadece bir tanıdık var onunla görüşeceğiz büyük bir mevzu yok” dedim. Amcamın yüzü biraz sinsileşti “çıkartacaksınız ama dimi” dedi. “inşallah çıkartacağız nasipte varsa” dediğim anda bir anda duvarların arkasından kapımıza gelen amcamın 6 arkadaşı belirdi. Her ağızdan “vay yalancı, vay şerefsiz” diye bağırıyorlardı. Artık canıma tak etti sinir krizi geçirdim “yeter ulan yeter sizi de giberim amcamın da dıbına koyarım evinizi de köyünüzü de giberim gidin lan buradan” diye elime keseri kaptığım gibi amcam dahil herkesi kovaladım.

Aşırı sinirli bir hale bürünmüştüm normalde böyle yapacak bir insan değildim çevrede ki herkes de bu tavrımı görüp şaşırmıştı ama neden böyle olmuştum bilmiyordum. Biraz sakinleştiğim zaman Ragıp’ın bana verdiği numarayı aradım. Numarayı çevirdim kalbim heyecanla atıyordu babam beni izliyordu. 30 saniye kadar sürede çaldıktan sonra “Alo” diye masum bir ses telefonu açtı. “Alo Şükriye Hanımla görüşebilir miyim?” diye sordum. “Şuan Şükriye Teyze birine kurşun döküyor ben kim aradı deyim” diye sordu. “Ragıp’ın askerlik arkadaşı Kadir olduğumu söylersiniz” dedim. Telefonla konuşan kişi telaşlandı ve “Teyze teyze” diye bağırarak Şükriye Teyzeyi çağırdı o sıra ne konuştuklarını bilmiyorum ama Şükriye Teyze telefonu eline alır almaz “Kadir yavrum sen misin?” diye sordu. “Evet” dedim. “Yavrum elin ayağın kan olsun ne yap ne et buraya gel ben seni bekliyorum seni gördüm” dedi. Bu sözler karşısında şok oldum. “Geleceğim de ne zaman geleyim” diye sordum. “Bugün, yarın ne yap ne et hemen gel nasibin var” dedi. “Tamam tamam” dedim. Telefonu kapattılar.
Adımı sanki kırk yolluk dost gibi bir anda söylemesine mi?
Beni hiç bilmeden “nasibin var” demesine mi şaşırayım. Ragıp anlattı herhalde diye düşündüm.

istek ve talep gelirse bitiririz arkadaşlar. Okuyan gözlerinize sağlık. (bkz: ahtapotniyazi1996)
Şuku vermek ve uplamak size kalmış.
Saygılar.

O büyük gün geldi çattı, çok heycanlıydım tek korkum amcamla arkadaşlarının beni takip etmesiydi. Telefonla Şükriye Teyze'yi bir kere daha aradım açmadı, ikinci kez aradım açmadı, neyse diyerek yola çıktım. Otobüs terminaline varmadan arkadaşım Ragıp oradaydı. Bana " nasibinde büyük bir gömü varmış arkadaş, şanslısın " dedi. Gençlik heyecanı iyice sarıyordu beni. Benimle gel diyerek beni bi bahçeye zütürdü, oradan amcam ve 6 arkadaşı çıkıp sırayla arkamdan gömdüler. Ragıp kahkahalarla al sana gömü huur evladı diye gülüyordu. Bu da böyle bir anımdır.

okucam :/

dev AM.

Rez sabah okuyacağım devam edersen

Rezerve

Sardı panpa severim bu olayları heyecanla dinliyorum.

Niyazi, daha bomba hikayeymiş. Yer yer, Umut Sarıkaya'nın "Benim de Söyleyeceklerim Var" hikayeleri tadını aldım. Devam et arkadaş. Kalemine sağlık.

sardı pamba devam

Rez alıyorum panpa