Al bak kimmiş

Kocaoğlu Deli Dumrul adında bir adam, kuru bir çayın üzerine köprü yaptırmış, geçenden otuz akçe, geçmeyenden de kırk akçe alıyordu. Günün birinde köprünün başında oba kuran birtakım kimselerin ağlaştığını duydu, nedenini öğrenmek istedi. Obalılar yana yakıla anlattılar: Al kanatlı Azrail içlerinden bir yiğidin canını almış.

Bunun üzerine, Deli Dumrul, Azrail denen bu al kanatlı yaratığın haddini bildirmeye karar verdi.

Tanrı, Deli Dumrul’un deli-dolu sözlerini duyunca canı sıkılmıştı. Ona bir ders vermek için Azrail’i Deli Dumrul’ un evine gönderdi.

Deli Dumrul, başlangıçta Azrail’e atıp tutarken, onun ağır bastığını görünce yalvarmaya başladı.

— “Tanrı’yla benim arama girme, ey Azrail!” diyordu.

Tanrı da, Deli Dumrul’a, kendi canı yerine bir başka canı Azrail’e teslim ederse kendisini bağışlayabileceğini bildirdi.

Deli Dumrul önce yaşlı babasına, sonra yaşlı anasına yalvardı. ikisi de oğullarının yerine canlarını vermeye razı olmadılar. Deli Dumrul son çare olarak karısına geldi. Durumu anlattı.

—”Ben Azrail’in pençesine düştükten sonra sen yeniden evlen, geride bırakacağım iki çocuğumuza iyi bak.” dedi.

Kadıncağız ise onun yerine Azrail’e teslim olmaya çoktan razıydı. Dedi ki:

Ne dersin, ne söylersin, Göz açıp gördüğüm, Gönül verip sevdiğim? Koç yiğidim, şah yiğidim! Karşı yatan kara dağları Senden sonra ben n’eylerim? Yaylayacak olsam, Benim mezarım olsun. Soğuk soğuk suların içecek olsam benim kanım olsun. Altın akçeni harcayacak olsam Benim kefenim olsun. Tavla tavla şahbaz atın Binecek olsam benim tabutum olsun.

Senin o anan baban, Bir canda ne var ki,

yanlışın var. o kişi kara murattır