delirmemek elde değil

neşeyi sevmezler mesela, hayatlarında hiç açık bir alanda gönül rahatlığıyla bağıra bağıra konuşmamışlardır. sevişirken bile ruhsuz sevişir bu huur çocukları. bir kadın gördüklerinde bakarlar, incelerler bizim gibi değillerdir. kadına aşık olamazlar mesela, kadının gözlerinden ruh pasaportunu göremezler. bizim gibi sokamazlar kadını kendi ruhlarına.

sokaktan geçerken mesela bir kalabalık oluşmuşsa sadece orada ne var diye bakarlar. yoksa o kalabalık fark etmezler bile oradaki hayatı, gariptir ki o kalabalıktaki zombi insanlar da farketmeden yerleşirler kendi bölgelerine. ayakta dikilirler, canı gönülden çalınan müziği hissetmeden, sadece orada durmuş olmanın verdiği sahte duygularla dururlar orada. ayakta. dikilirler. anlamsızdır zombi adamlar. yerde oturarak kendini parçalarcasına müthiş ezgiler çıkartan müzisyeni dinlerler ama keyif almazlar. şarkı bitince alkışlarlar yine de, öyle görmüşlerdir çünkü. ortaya çıkıp müziğe ayak uydurarak dans eden bir kızaysa hemen şerefsiz bakışlar atarlar. bu duygusuz huur çocuğu zombi adamlar, hep birlikte anlaşmış gibi kıza bakmasını bilirler. iyi örgütlenmişlerdir zaten dünyayı ele geçirmişlerdir.

hiç bir zombi adamın ritm duygusuna sahip olduğunu gördünüz mü? ben görmedim.

bir alarm çalar mesela değil mi, alarmı erteleriz ama onlar ertelemez. sürekli bir yerlere aceleleri vardır ama bir yandan da o kadar üşengeçtirlerdir ki gitmek istemezler. bizde de vardır bu durum ama bunu herkesin gözüne sokmayız, onlar sokarlar. ellerine geçen her fırsatta farklı olduklarını ispatlamaya çalışırlar. sürekli birilerini suçlarlar. yaşlılarında bile ergenlik vardır, hayal kuramayan bir ergenlik ama. en tehlikelisi.

öfkemi kusmaya devam edicem dıbına koyayım. zarifçe ama.