--spoiler--
misal semavi dinler insanların elinden huzur, mutluluk ve iyiliği çalar. onlara akıl dışı birçok şeyleri yapmalarını sağlayacak birtakım saçma eylemler sonucu huzur, mutluluk ve iyiliği geri satar.

bir insanın domuz eti yeyip biraz içki içtiği için kendisini günahkar ve zalim bir insan zannedip yıllarca pgibolojisinin alt üst olmasından dolayı cehennem korkusuyla, akli melekelerinin de zarar görüp kendisini tamamen dine adaması ve dinde emredilen iyilik algısı peşinde koşturması gibi. arada din ona bu huzur ve mutluluğu verir, çoğu zaman mutsuz ve huzursuz o insan. buna bülent akyürek'de bir kitabında değiniyor, kendisini günahkar gören insan profili kendisi.

din, duygusal kapitalizmdir. kalplerinizi ve duygularınızı sömürür. elinizden mutluluk ve huzuru çalar.

işte bu yüzden ateistler aksine müslümanlardan daha rahat ve huzurlu, mutlu; müslüman vb. teistler de genelde çok mutsuz, huzursuz ve korku doludur.
--spoiler--
size sizde zaten var olanı; kalıcı mutluluk, huzuru asla kalıcı olarak vermez. din, verir gibi yapıp gösterendir.

düzenli olarak yapmanız gereken saçma sapan, deli saçması birtakım eylemler sonucu anlık olarak mutlu ve huzurlu olacağınıza inandırarak kendisini pazarlar. din, duyguların ferresidur. din, sahtekar ve dolandırıcı bir telefon satıcısından farksızdır. sizi daima aldatır duygusal yönden. sizin kendi duygularınızı suistimal edip kullanıp harcayarak.

ben de dindar bir dönem geçirdim. bilgili olarak. o yüzden diyebilirim ki rahatlıkla:
-islam, kalıcı huzursuzluk ve mutsuzluk dinidir.

afyon gibi anlık huzur ve mutluluğunuzu geri verir, kendinizi huzur ve mutluluk açlığından dolayı cennette gibi sanırsınız. bu oruç tutanın iftarda tüm yemekleri taptatlı görüp orucun güzel bir şey olduğu analojisini kurmasından farksızdır.

dinler tarihi açısından bakarsak dinler insanların daha çok sürüngen beynine hitap ediyor.