Sadık hidayet'in güzel bi kitabı. Pdf mdf artık nasıl edinebiliyorsanız, edinip okuyun.

Konusu ne panpa

Beynimde bin türlü şaşılası düşünce dönüyor, dolaşıyor. Onlarıntümünü görüyorum. Ama yazmak için en küçük bir his, ya da gelipgeçici en küçük bir hayal yok; yaşamımı baştanbaşa açıklamalıyım, oda mümkün değil.

Yorganı üzerime çekiyorum; yorulduğumudüşünüyorum. Kafatasımı açıp, bütün bu gri yumuşak kıvrım kıvrımyığını çıkarıp uzağa atsaydım, bir köpeğin önüne atsaydım, ne iyiolurdu!

Herkes ölümden korktuğu halde, ben yaşadığım için kendimden utanıyorum.

O zamanlar çok daha hassastım; hem taklitçi, hem kurnazdım. Görünüşte gülüyor ya da oynuyordumsa da, içten en küçük bir dil yarası, bir iğneli söz, ya da en küçük sevimsiz ve saçma bir olay, saatler boyunca düşüncelerimi işgal ediyordu ve ben kendi kendimi yiyip bitiriyordum. Aslında bu doğanın ölü yıkayıcısı, beni alsın zütürsün.

Şimdi yaşamaktan ne hoşlanıyorum, ne de hoşlanmıyorum. Bilinçsiz ve isteksizce yaşıyorum.

Hayır, kendi alın yazımdan kaçamam. Başıma gelen bu delice düşünceler, bu duygular, bu gelip geçici hayaller bir gerçek değil midir? Her ne olursa olsun, benim mantıklı düşüncelerime göre, bunlar daha doğal ve daha az yapmacık geliyor. Özgür olduğumu zannediyorum. Fakat alın yazım önünde en ufak bir direnme gösteremiyorum. Dizginlerim onun elinde. Beni o yana bu yana çeken odur. Alçaklık, hayatın alçaklığı! Ne elinden kaçabiliyorlar, ne bağırabiliyorlar. Ahmak hayat! Şu anda ne yaşıyorum, ne de uykudayım.

Bir şeyden ne hoşlanıyorum ne de nefret ediyorum. Ben ölüme aşina ve içli dışlı olmuşum. Benim tek dostumdur. Beni arayıp soran tek şeydir.

Yoruldum. Ne saçma sapan şeyler yazdım? Kendi kendime "Git deli,kâğıt kalemi uzağa at, at uzağa! Saçmalıklar yeter artık! Kaybol! Paramparça et onları! Bu saçmalıklar birinin eline geçmeye görsün, sonra nasıl yargılarlar beni?" diyorum. Ama hiç kimseden çekinmiyorum. Hiçbir şeye değer vermiyorum. Dünya ve içindekilere gülüyorum. Hakkımda ne denli zor hüküm yürütmüş olsalar da, önceden kendimi daha çok yargıladığımı bilmezler. Onlara daha çok güldüğümü, kendimden ve bu saçmalıkları okuyanların tümünden usandığımı bilmezler.

Bu notlar bir tomar kâğıtla birlikte onun masasının gözündeydi. Fakat o yatağa düşmüş ve nefes almayı unutmuştu.